In juli 2015 ben ik begonnen met het schrijven van blogs en inmiddels komt nummer driehonderd in zicht. Wordt het geen tijd om ermee te stoppen, misschien een pauze? Heb ik inmiddels niet alles gezegd wat er te zeggen valt? Ben ik niet bezig in herhaling te vallen?

Directe aanleiding om te gaan bloggen was het krijgen van een eigen website, eigenlijk bedoeld als een digitale expositie van mijn zeefdrukken, tekeningen en schilderijen. Dan was ik meteen ook af van de druk om weer eens echt te gaan exposeren, want ik heb een hekel aan het netwerken dat daarvoor nodig is. Het was ook mogelijk om aan mijn site een dashboard voor blogs te hangen en Irene, de webmistress die ik op vakantie in Bournemouth was tegengekomen, daagde mij uit dit eens te proberen.

Taal was niet nieuw voor mij, ik heb tenslotte een gymnasium-α opleiding waarin ik tot vervelens toe teksten moest vertalen uit het Frans, Duits, Engels, Grieks en Latijn. Tijdens mijn studie geschiedenis had ik al heel wat samenvattingen en papers moeten schrijven, en ook een dikke afstudeerscriptie. Als leraar schreef ik regelmatig mijn eigen lesmateriaal en tweemaal werd mij gevraagd mee te werken aan een gedenkboek, waarvoor ik de nodige verbindende teksten schreef.

Ik speel graag met taal, zag in ieder Sinterklaasgedicht een uitdaging en schreef stiekem ook nog wel eens een ander gedicht. Soms absurdistische spelletjes met taal, onder titels als Tijgermoeders in katzwijm, soms kleine gedichtjes van elf woorden: Ik droom van een slapeloze nacht waarin ik nooit wakker word. En ook toen al waagde ik me af en toe aan introspectie, want het gezin waarin ik was opgegroeid liet mij niet los en ik zocht woorden om te ontsnappen.

Beatles in stereo

ouders in mono

oorlog als heden

ziekte als erfenis

zus als schaduw

broers als plafond

Maar het echte schrijven begon eind 2002, toen ik tijdens de Top-2000 van dat jaar mijn vriend Hans een e-mail stuurde. Toen ik hem op een camping in Frankrijk voor het eerst ontmoette, droeg hij een T-shirt van Crosby, Stills, Nash & Young en was het ijs snel gebroken. Bovendien lag het gespreksonderwerp voor de komende jaren onmiddellijk vast: de muziek in ons leven. Dat hij slechts drie weken jonger is dan ik hielp hierbij natuurlijk enorm, want in dezelfde ontwikkelingsfase van ons leven hadden we dezelfde muzikale omlijsting gehad, en dat gaf veel herkenning.

Ik vind het altijd weer verbazingwekkend dat het mensen lukt om uit zoveel fantastische nummers hun eigen top tien samen te stellen. Ik ben als het spreekwoordelijke kind in de snoepwinkel, of als de ezel die midden tussen twee balen hooi staat – ik kan niet kiezen en doe uiteindelijk niets. Hier heb ik na veel luistergenot de afgelopen dagen iets op gevonden, maar ik heb er wel jouw hulp bij nodig.

Via e-mail stellen wij een gezamenlijke top 50 samen. We werken per periode en beginnen in de fifties. Jij nomineert drie nummers. Ik kies er één – die staat vast – en doe een tegenvoorstel van drie nummers. Jij kiest er hier weer één uit – nummer twee staat vast – en doet weer een tegenvoorstel. Na zes keer heen-en-weer mailen hebben we de zes nummers voor de vijftiger jaren. Voor de overige perioden worden de aantallen verdubbeld, anders komt er nooit een einde aan. We kunnen eventueel motivaties schrijven bij de nummers uit de top 10.

De laatste zin uit de e-mail zorgde ervoor dat het project volledig uit de hand liep, want eventueel was snel verdwenen en 10 werd 50. Maar waarschijnlijk was het kunnen schrijven over mezelf, over alles wat ik in de loop van mijn leven had meegemaakt, van meet af aan de werkelijke motivatie. Want ik zou dat jaar vijftig worden en ik had een sterke behoefte aan duiding, ik wilde terug te kijken op mijn leven om eindelijk antwoorden te krijgen bij alle vraagtekens, die ik diep in gedachten verzameld had.

Onze top-50 werd een mooi avontuur en het kostte ons geen van beiden veel moeite om aan te geven waarom bepaalde nummers of specifieke tekstfragmenten veel voor ons hadden betekend. In Beatles en Byrds hadden wij een stevige gemeenschappelijke basis en het was vermakelijk om te zien hoe wij op de middelbare school muzikaal al een beetje uit elkaar dreven om uiteindelijk richting disco dan wel Lou Reed en Roxy Music te gaan.

‘Het Velvet Underground-nummer Sweet Jane staat op de live-elpee Rock ‘n’ Roll Animal van Lou Reed. Een lang intro, dan hoor je aan het publiek dat Lou het podium opkomt (volgens de hoes in een zwart leren hansopje, met zwarte nagellak en make-up en volgens zijn biografie stijf van de speed) en doet de vlam in de pan slaan.’

‘Sweet Jane heb ik voor het eerst aandachtig beluisterd. Lekker nummer, maar niks bijzonders. Het had voor mij door iedere band gespeeld kunnen worden. Is dit nou Lou Reed?’

Gelukkig waren we het over Boudewijn de Groot wel eens. Het nummer Naast jou, van de elpee Voor de overlevenden, kwam op de eerste plaats. Ik was dertien toen ik dit nummer voor het eerst hoorde en wist nog niks van verliefd zijn en met een meisje naar bed gaan, maar de paradoxen van blijheid en in de kou gezet worden, van vrijheid en bij elkaar blijven, hadden zoveel jaar later hun kracht nog niet verloren.

Wordt vervolgd in ‘Blogger – deel 2’.