Als man krijg je nooit te eten krijgt wat je schoonmoeder niet lekker vond, of je moet het zelf klaarmaken. Als dat juist is, heb je dan ook het huisdier waar je schoonmoeder gek op was? In mijn geval is dat wat moeilijk te bewijzen want mijn schoonmoeder was bang voor dieren. Bang is nog zacht uitgedrukt, panisch is meer het juiste woord. Ze gruwde van harige viervoeters, en liet niets na om haar afschuw breed uit te meten, keer op keer. Een aquarium in de kamer ging nog net, het konijn in zijn kooitje tegen de garagemuur was eigenlijk al te veel.

Met nimmer aflatende zendingsdrang heeft zij haar weerzin weten over te dragen op haar dochter, zodat onze kinderen thuis ook niet verder konden komen dan een paar goudvissen en een hamster, die na zijn eerste geslaagde ontsnappingspoging zijn verdere leven heeft doorgebracht op de kinderboerderij. Toch wilde ik voorkomen, dat het familietrauma nogmaals van moeder op dochter zou overgaan, en dus ging ik met mijn dochtertjes iedere hond, die we tegenkwamen, aaien. Tenminste, wanneer het baasje dit toestond en ik er vanuit kon gaan dat het veilig was.

Want eerlijk gezegd, ik ben niet echt bang voor honden, maar snappen doe ik ze niet. Ik weet niet wat ze willen, hoeveel afleveringen van de hondenfluisteraar ik ook gezien heb. Maar ze willen altijd wat, ze hijgen, blaffen, duwen hun snuit in m’n kruis of komen aanlopen met een vies balletje. Ik ben niet de leider die ze blijkbaar nodig hebben en alle volièrevogels, kippen, duiven, konijnen en katten van mijn vader hebben mij op dit gebied niets wijzer gemaakt.

Voor ons huis loopt een wandelpad, dat uitzicht biedt op een brede sloot, die in de verte overgaat in een grote vijver. Veel mensen vinden dit een ideale route om hun hond uit te laten, zodat ik in de loop der jaren al heel wat dierenliefde voorbij heb zien gaan. Letterlijk en figuurlijk, want het jonge hondje, dat uitgelaten wordt door het hele gezin, wordt langzaam maar zeker ouder. De kinderen haken af, of lopen hun verplichte rondje hond met meer aandacht voor hun smartphone dan voor de viervoeter. In de regen of in de kou hoor je de overgebleven baasjes nijdig fluiten of commanderen, want zij hebben meer last van het weer dan hun hond. Die is blij eventjes buiten te zijn.

Van sommige mensen weet ik dat ze bij elkaar horen, omdat ik ze op verschillende momenten achter dezelfde hond heb zien aanlopen. En sinds ik geen kleine kinderen meer heb, met schoenen met profielzolen, kijk ik telkens weer met plezier naar het meest gênante moment voor iedere hondenbezitter. Daar sta je dan naast je kakkende hond, net te doen of je neus bloedt. Nee, ik denk niet dat er in mij een echte hondenliefhebber schuilt.

Mijn aaistrategie heeft bij mijn oudste twee dochters overigens wel gewerkt, Want bij elkaar opgeteld hebben zij hun leven inmiddels gedeeld met negen verschillende honden, van Maltezer leeuwtje tot Engelse buldog, en zelden maar eentje tegelijkertijd. Dit succes heeft natuurlijk voor een nieuw probleem gezorgd: wat doen we met de honden als moeder op visite komt? Die is namelijk nog steeds bang voor ze.

Naar mijn dochters toe heb ik lang gedaan of ik honden best wel leuk vind. Maar sinds mijn zoon een kat heeft, een Engels langhaar, weet ik het weer zeker: ik houd van poezen en ben gestopt te proberen honden leuk te vinden. Carlito heeft geen leider nodig, hij bepaalt zelf wel wat hij wil. Hooguit wat gemauw, als het tijd is om te eten. Als hij er zin in heeft, komt hij even op je schoot zitten, geeft je een paar kopjes en gaat zitten spinnen. Hier kunnen een paar bruine hondenogen, wat mij betreft, niet tegenop.

Eigenlijk ben ik net als die kat, ik wil ook niet leiden of geleid worden. Alleen als ik er zelf zin in heb. Sorry Kai, Max, Lua en Billy, het is niet anders. Gelukkig hebben jullie baasjes daar geen last van.