Op de geboortekaartjes van mijn broers en mijzelf zat onder een blauw strikje een kaartje met onze roepnaam, mijn zusje kreeg natuurlijk de roze variant. Het geslacht van de baby was toen negen maanden lang een groot geheim, dat pas bij de bevalling onthuld werd. Voor onze eigen kinderen lagen twee proefversies van het geboortekaartje klaar, één voor een jongen en één voor een meisje. Ergens in een archiefdoos op zolder heb ik nog de vrouwelijke variant van het kaartje van mijn zoon, en toen hij de namen las was hij nog blijer een jongen te zijn.

Afgelopen zaterdag gaven zijn zwangere vriendin en hij een gender reveal party, en het werd voor mij een bijles in moderne zwangerschapsgebruiken. Eerst had ik de gelegenheid namelijk verward met een babyshower, want die kende ik nog van zijn zus en het woord luiertaart is mij sindsdien bijgebleven. Maar ik wist ook dat daar toen geen mannen bij aanwezig waren en ik heb het me allemaal eens goed uit laten leggen.

Om een zwangerschap zorgvuldig te kunnen begeleiden worden er echo’s gemaakt. Dat wist ik al, want ik heb er diverse foto’s van mogen zien. In de beginfase van de zwangerschap blijken er dat twee te zijn, in de twaalfde en in de twintigste week. Maar in week zestien kan er voor het eerst een echo gemaakt worden op basis waarvan het geslacht van de baby bepaald kan worden. Medisch is dit niet noodzakelijk, zodat de aanstaande ouders deze echo zelf moeten betalen, vandaar de naam pret-echo. En hoe ga je dan aan de familie vertellen of het een jongetje wordt of een meisje? Op een gender reveal party natuurlijk! Opa is weer bij.

In de speelgoedwinkel bleek dat een cadeautje kopen voor een baby, waarvan het geslacht nog niet bekend is, niet echt meevalt. Het segment genderneutraal lijkt te zijn weggevallen, alles is blauw of roze of een hieraan verwante pasteltint. Een rammelaar of een bijtring werd het dus niet, het werd een witte teddybeer. Plus een boekje van Nijntje, want het konijn van Dick Bruna is bij de kleinkinderen nog altijd populair en heeft het inmiddels gewonnen van Jip en Janneke, Takkie ten spijt.

Het was wel wat paradoxaal dat minister Van Engelshoven de dag ervoor de Tweede Kamer per brief had laten weten dat over een aantal jaar op identiteitskaarten geen geslachtsaanduiding meer vermeld wordt. Onnodige sekseregistratie wordt op deze manier beperkt en wij als burgers kunnen dan zelf onze identiteit vorm geven en deze in alle vrijheid en veiligheid uitdragen.

Het zette mij aan het denken en terwijl ik de tegenstrijdigheden van vrijdag en zaterdag afwoog, kwam Lola langs, een nummer van de Kinks uit 1970. Met een vriend van de zwemvereniging was ik dat jaar op vakantie op Vlieland en de meezinger over een travestiet in Soho kwam die week de top 40 binnen op nummer 36, om eind september de eerste plaats te bereiken. In het jaaroverzicht van 1970 staat het zelfs op de vijfde plaats.

Mijn metgezel noemde ik net een vriend, maar dat was hij niet echt. De tweede avond kwam hij een meisje uit Wanneperveen tegen, een nichtje van de plaatselijke bakker, en ik heb hem die vakantie nauwelijks meer gezien. Het was in ieder geval wel duidelijk dat de woorden van Ray Davies ver bij hem vandaan stonden: Girls will be boys and boys will be girls, it’s a mixed up, muddled up, shook up world.

Terug naar het feest van zaterdag. Aanvankelijk kregen de toekomstige ouders bij de pret-echo een gesloten envelop mee, met daarin een briefje met het geslacht van de baby. Deze konden zij dan nog onwetend doorgeven aan de bakker. Want in plaats van de bevalling onthult nu een taart het geslacht. De buitenkant ervan wordt natuurlijk opgebouwd met blauw en roze marsepein, maar de cake aan de binnenkant laat bij het aansnijden slechts één van deze kleuren zien. Zo wisten de ouders pas op dat moment of het een jongetje of een meisje zou worden.

Tegenwoordig zijn er voor de gender reveal party gespecialiseerde webwinkels, en dan is het wel handig als je bij het bestellen van de taart en de feestartikelen zelf het geslacht al weet. De toekomstige ouders hadden goed uitgepakt en het werd een gezellige middag. Er waren zwarte ballonnen, gouden ballonnen met confetti, onderzetters gevormd uit het woord baby en invulkaarten waarop de familie het geslacht, de geboortedatum, de lengte, het gewicht en ook de naam kon voorspellen.

Ik gokte op een jongen, die op Sinterklaas geboren wordt en de naam Sydney meekrijgt. Sydney? Ja, ik dacht even aan Syd Barrett, de oprichter van Pink Floyd en schrijver van hun debuutsingle Arnold Layne, een man die dameskleding van waslijnen steelt en hiervoor in de gevangenis terechtkomt. Een ongebruikelijk onderwerp voor een single uit 1967 en een rare gedachte op die zaterdagmiddag. Ik moet die jukebox in mijn hoofd toch eens laten repareren.

Het wordt inderdaad een kleinzoon! En zoals iedereen dan zegt: een meisje was net zo leuk geweest, als de baby maar gezond is. Dat is allemaal waar, maar toch denk ik dat de aanstaande vader met net iets meer plezier de rookbom aanstak, waar blauwe rook uit kwam.