De huistelefoon gaat. Op het schermpje zie ik dat het mijn dochter is en ik begroet haar met een vriendelijk goedemorgen. Maar het is mijn dochter helemaal niet, het is kleinzoon. Opa, je mag me wel komen halen, dan gaan we met de houten trein spelen. Maar hij heeft pech, want opa moet naar schilderles en heeft die ochtend geen tijd.

Na de geboorte van zijn broertje zijn de veiligheid en de rust in zijn leventje teruggekeerd. Hij moet zijn mammie nu wel delen, maar het nieuwe broertje is erg lief, zo lief dat hij hem wel stuk zou willen knuffelen, soms letterlijk. Daarom zit er ook een slotje op de deur van de babykamer, want kleinzoon is erg initiatiefrijk en denkt precies te weten wat zijn broertje nodig heeft.

Maar het dagritme van de kleine bevalt hem minder. ’s Ochtends gaat het nog wel, dan kan hij helpen met het geven van de fles en toekijken bij het in bad doen van zijn broertje. Hij praat daarbij honderduit over vroeger, toen hij nog klein was, en is niet te beroerd om een handdoek of een schone luier aan te geven. Maar zo’n ochtend duurt daarna nog lang, broertje slaapt veel en mama heeft het druk met de was. Kleinzoon wil eigenlijk met de buurtkinderen buiten spelen, maar die zitten op school. Het is natuurlijk leuk om op zijn kamer met de trein te spelen, maar alleen is maar alleen. Hij heeft liever iemand erbij, om mee te praten.

Ergens in de afgelopen maanden heeft kleinzoon collega’s gekregen, die hem bijstaan in deze nieuwe fase van zijn leven. Hij overlegt met zijn fantasievrienden, lacht om de ondeugende dingen die ze doen en vertelt over de berichtjes, die ze hem sturen. Van zijn moeder moet hij U tegen grote mensen zeggen, maar van zijn beste collega hoeft dat helemaal niet. Hij wil zijn boterham wel opeten, maar zijn collega heeft geen trek en daarom lukt het hem ook niet. Het is koningsdag, maar zijn collega’s willen niet naar de verjaardag van de koning, en daarom wil hij ook niet. Alleen de belofte van een bezoek aan de kermis krijgt hem in beweging, want in de week ervoor heeft hij daar zijn levensdoel gevonden: later wordt hij de baas van de suikerspin. Erg duur is het op de kermis trouwens niet, want met de plakkerige lekkernij in zijn hand observeert kleinzoon alles, maar wil bijna nergens in.

Ik krijg een gesproken WhatsApp-berichtje op mijn telefoon. En nog een paar, waarvan de langste vier seconden duurt. Kleinzoon heeft duidelijk een nieuwe mogelijk op de smartphone van zijn moeder ontdekt. Goedemorgen. Mag ik komen spelen? Ik wil heel graag komen spelen. Met de houten trein. Ik ga met de houten trein. Opa Stephan, ik wil met jou spelen! Wat kan opa anders doen dan zwichten voor dit charmeoffensief?

Hij heeft het middagprogramma al uitgewerkt in zijn hoofd zitten, wanneer kleinzoon de achtertuin binnen komt hollen. De houten trein natuurlijk, maar eerst heeft hij een ander idee. Opa, zullen we gaan vloggen? Verbaasd kijk ik zijn moeder aan, zegt hij dat echt? Jawel, op YouTube kijkt hij af en toe naar vlogs over treinen van vroeger en nu. Sprinter en Hondekop, Cable Car en Bullet, hij herkent ze allemaal en noemt ze bij hun naam.

Blijkbaar zitten er ook Amerikaanse filmpjes tussen, want als hij zichzelf met de houten trein geïnstalleerd heeft, kijkt hij mij aan en vraagt of hij kan beginnen. Ik zet de camera in mijn telefoon op filmstand en knik. Hello you guys, begint hij professioneel, en hij laat zijn publiek de houten rails en de locomotief zien, monteert de kleine cirkel en laat de trein rondjes rijden. Wanneer het hem lang genoeg geduurd heeft, zwaait hij vriendelijk naar de camera en roept: Doei, tot de volgende keer, onmiddellijk gevolgd door: Mag ik hem kijken?

Dat hij dit houten treintje zo leuk vindt, verbaast mij enigszins. Want op veel speelgoed op zolder heeft hij iets aan te merken. De metalen vrachtwagen wordt onmiddellijk opzij gelegd, want die is van vroeger en niet meer leuk. Van de kleine rode Ferrari draaien de wielen niet meer goed, wat hem de vraag ontlokt: Is deze oud geworden? Ook de grote bak met Deense steentjes komt blijkbaar gedateerd over, want hij concludeert al snel: Deze Lego is van vroeger hè? Zo zijn we snel door de oude voorraad op zolder heen, en kleinzoon wil weer naar beneden. Op de billentrap, de open zoldertrap waarop hij zittend naar beneden gaat, is hij blijkbaar een fantasievriendje tegengekomen, want op de overloop zegt hij tegen me: Opa, mijn collega wil een vlog over snoep maken.

Een paar dagen later komt zijn even oude neefje bij opa en oma logeren. Ieder telefoongesprek met onze dochter eindigde de laatste tijd met zijn vraag of hij een keertje mocht komen logeren. Nu is het eindelijk zover, en voor de zekerheid is zijn grote zus meegekomen. Al het speelgoed wordt onmiddellijk uit de kast getrokken en de Duplotrein bevalt hem prima. Maar het oude houten treintje komt de schoenendoos niet uit.

Wanneer ik ook met hem een vlog wil maken, doet hij zijn ogen dicht. Waar hij anders iedereen de oren van het hoofd kletst, vervalt hij voor de camera opeens in verlegen stilzwijgen. Deze kleine man heeft geen zin in stilzitten en praten, daarvoor was hij niet komen logeren. Hij wil nu liever naar buiten, naar de garage waar de driewieler, de fietspomp en de bezem staan. Hij is vooral gekomen om met opa in de tuin te werken en dat zal opa weten ook. En oma? Die gaat pannenkoeken bakken, want daar  houdt zijn moeder niet van.