Parkeren op een bijna leeg parkeerterrein vind ik een stuk moeilijker dan op een bijna vol plein. Het gevulde plein laat mij duidelijk zien, waar ik mijn auto kwijt kan, daar waar de leegte mij zelf laat beslissen. Waar staat de auto het handigst? Dicht bij de betaalautomaat, of juist vlak bij de uitgang? Of maakt dat niets uit? Waar valt straks de meeste schaduw? Waar is de kans op inbraak het kleinst? Keuzestress in optima forma, waarbij ik doorgaans voor de meest onpraktische oplossing kies. Met terrasjes is het precies hetzelfde. Dat laatste lege plekje vraagt alleen maar: Ja of nee? Op het bijna lege terras zijn de stand van de zon, de aanwezigheid van parasols, de eerste indruk van de andere gasten en de pakkans van voorbijlopende zakkenrollers lastige variabelen. En als er dan ook nog tien terrasjes achter elkaar zijn, wordt het bijna een onmogelijke kwadraterende opgave.

Eind oktober, en het weer in Barcelona was nog goed genoeg om buiten te lunchen. Na zeven terrasjes beredeneerd voorbij te zijn gelopen, kwam het einde van de boulevard in zicht en kozen we zonder nadenken voor terrasje nummer acht. Iets te laat zagen we dat er naast ons terras, tot irritatie van het personeel, een pand verbouwd werd, waardoor stof en gruis op de onberispelijk witte tafelkleedjes neerdaalden. Met nijdige servetbewegingen sloegen de serveersters de onbezette tafeltjes weer schoon en verontschuldigden zich met draaiende ogen en sprekende handgebaren bij de aangeschoven toeristen. Bouwvakkers waren inmiddels bezig een plastic scheidingswand aan te brengen, maar hadden hier nog niet de juiste methode voor gevonden. Plastic en schroeven matchen niet.

Het menu was overzichtelijk, onze bestellingen werden vlot opgenomen en de drankjes per omgaande bezorgd, samen met het niet te missen schaaltje groene olijven. Toen begon het toch wel wat lange wachten. Hadden we iets ingewikkelds besteld? Een snelle blik langs de andere tafeltjes ontkende dit, want iedereen zat te wachten. We waren waarschijnlijk weer te Nederlands gehaast, concludeerden we. Het was mooi weer en voor ons stond een kan sangria met twee glazen, dus wat maakte het eigenlijk uit? We genoten van de herfstzon en waren blij dat we niet aan hoefden te sluiten in de lange rij wachtenden op de bus turistic.

Op een voor ons onzichtbaar teken kwam er plotseling schot in de zaak. Eén voor eén kregen alle tafeltjes hun voorgerechten uitgeserveerd en werden de drankjes professioneel aangevuld. Na gepaste tijd verscheen het hoofdgerecht, waarbij mijn pollo geen kipfilet bleek, maar de grootste halve kip die ik in jaren gezien heb. Hier moest sprake zijn van een uitgedacht systeem. Eerst voldoende lunchbestellingen verzamelen en dan voortvarend aan de slag? Of stond er ergens een bordje met vaste lunchtijden, en waren wij bij toeval hier op het juiste moment gaan zitten? Ineens was het alweer tijd voor cappuccino en een cortado, gevolgd door een bezoek aan het toilet, binnen en boven.

Daar zat ze, in haar eigen kleine kantoortje onder de trap, strategisch middelpunt van de zaak. Moeiteloos vulde haar omvangrijke persoonlijkheid deze ruimte en geen personeelslid of gast kon haar ongezien passeren. Zittend multitasken was haar specialiteit, met haar vorsende blik hield de dominadora moeiteloos kassa, terras en keukendeur in de gaten. Toen ik haar op weg naar het toilet passeerde, keek ze niet op van haar smartphone en gunde me geen blik waardig. Desondanks was het mij onmiddellijk duidelijk dat ik boven niet ongestraft naast de pot kon piesen. Op de terugweg vielen mij pas de vele ingelijste foto’s op, die aan de muur boven de trap hingen. Op iedere vergeelde foto was de pronte eigenaresse in telkens een andere bloemetjesjurk te bewonderen, in het gezelschap van waarschijnlijk beroemde inwoners van Barcelona, sommigen voorzien van een kleine naamsticker tegen de vergetelheid. Tevergeefs zocht ik nog even naar Johan Cruyff. Het was duidelijk: hier hingen haar curriculum vitae en referenties, getuigen van haar jarenlange ervaring die het restaurant met strakke hand regeerde. De hulp van Gordon Ramsey was hier nooit nodig geweest.

Iemand vertelde me eens, dat het van tevoren bezoeken van het toilet de beste manier is om in de vakantie een restaurantje te kiezen. Als het toilet schoon en fris is, is het eten te vertrouwen. Niet altijd praktisch toepasbaar, maar die middag toch een vertrouwenwekkende bevestiging achteraf. Ik kon mijn keuzestress doorspoelen..