Gelukkig heb ik niet toegegeven aan de lokroep van een groter huis, toen in het laatste decennium van de vorige eeuw de financiële bomen tot in de hemel leken te groeien. Want wat moet je met een groter huis, wanneer de oudste kinderen zicht krijgen op de leeftijd waarop ze het huis gaan verlaten? Om nog maar te zwijgen over het verlengen van de looptijd van de hypotheek, die toch ook al aan zijn tweede helft bezig was. Nee, onze buren vertrokken naar grotere huizen en wij bleven zitten waar we zaten, al hadden we de eerste tijd een beetje het gevoel eenzaam achtergebleven te zijn en de kans van ons leven niet hadden gegrepen.

Toen ik op een ochtend wakker werd, zag ik mijn bril liggen op het oude donkerbruine nachtkastje, waarvan ik het houten handvat al een paar keer had vastgelijmd. Een ander huis was het niet geworden, maar een nieuwe slaapkamer moest in deze hoogconjunctuur toch mogelijk zijn?  Ik zette mijn bril op en keek vol twijfel naar het zachtgele behang met mintgroene vierkantjes, waarop onze ingelijste trouwfoto hing te vervagen. Ik zag dat de uitgezakte gordijnen een paar runners misten en dat de groen-witte strepen bepaald niet meer parallel liepen. De vloerbedekking, waarvan ik gisteren nog vond dat er niets mis mee was, liet ineens zien langs welke lijnen wij het meeste door de slaapkamer liepen. Hij bleek bij nader inzien ook niet meer zo frisgeel als tien jaar geleden. Mijn besluit stond vast en ik hoefde alleen nog maar mijn vrouw ervan te overtuigen dat wij toe waren aan een slaapkamer van de fabrikant die betere dagen na betere nachten beloofde.

Het werd de duurste matras waarop wij ooit sliepen, maar na een maand was die luxe alweer zo vanzelfsprekend dat we vergaten waar we die betere dagen aan te danken hadden. Alleen de prijs bleef hangen, nog nooit eerder hadden we meer dan tweeduizend gulden uitgegeven voor zoiets onzichtbaars als nachtrust. Samen op een eenpersoonsmatras, of op een luchtbed in twee aaneengeregen slaapzakken was een stuk goedkoper geweest en ook toen hoorde je ons niet klagen. Achteraf waren we het er snel over eens: deze uitgave kon alleen maar rendabel worden als we er lang op zouden blijven slapen.

Dat is inmiddels achttien jaar geleden en dus had de matras al tien jaar geleden vervangen moeten worden. Maar hij ligt nog lekker, al begin ik er steeds meer aan te denken wat die 3250 liter vocht, die wij in die jaren ’s nachts aan onze matras hebben afgestaan, met het binnenwerk gedaan kan hebben. Dit valt nu waarschijnlijk onder het predicaat zeer onhygiënisch. Bovendien is deze vochtige en warme omgeving een lustoord voor huisstofmijten en hun allergenen, en soms is het net of ik die beestjes ’s nachts onder me voel krioelen. Iedere ochtend waarop ik snotterig wakker word, realiseer ik mij dat de garantieperiode voor de betere nachten duidelijk is verstreken.

Een nieuwe matras dus, maar liever niet meer zo’n dure. In de afgelopen weken is mijn woordenschat verrijkt met een aantal mooie begrippen, waar matrasverkopers goede sier mee maken. Ik weet zeker dat ik geen buikslaper ben, maar ben ik nu een zijslaper of toch meer een rugslaper? Dat moet ik wel weten, want iedere slaper heeft een andere matras nodig. En als mijn vrouw tot een ander type slaper blijkt te behoren, hebben wij misschien wel allebei een andere eigen matras nodig. Die vervelende naad in het midden kan tegenwoordig gelukkig wel opgevuld worden met een pont d’amour, een liefdesbrug. Dat had die eenpersoonsmatras of dat dat luchtbed niet nodig.

Wat latex is weet ik wel zo’n beetje, pocketvering lukt ook nog wel, maar wat is koudschuim, met of zonder gelparels? Wat is het conformerend gedrag van traagschuim, wat is een futon? En als ik daar dan achter ben omdat de verkoper mij een doorsnede van zo’n matras heeft laten zien, dan weet ik nog steeds niet of zo’n matras lekker slaapt. Net zo lekker als die oude, vochtige huisstofmijtbunker. De verkoper zei het al, een goed passend matras kopen is een echte uitdaging.

Mocht het ons dan toch gaan lukken binnenkort een nieuwe matras aan te schaffen, dan zit ik nog met één probleem: de oude. Want zo’n afgeschreven matras benadert toch de intimiteit van een vuile onderbroek, die in dit geval te groot is voor de wasmachine en die ik daarom graag ongezien verwijder. Het liefste zou ik hem onder een schoon hoeslaken willen afvoeren, voordat ik het oude onderbed met een gerust hart overdraag aan de anonimiteit van de container voor huishoudelijk afval op de gemeentelijke milieustraat. Maar een tweepersoonsmatras past niet in mijn auto en eigenlijk wil ik niemand anders vragen.