Nog voordat mijn wekker afgaat, heb ik al een appje van mijn dochter. Onder een fotootje van mijn wakkere kleinzoon de mededeling: Er werd om 7 uur al om je geroepen! Joe heeft er weer zin in, vandaag. Wanneer ik tegen achten uit mijn geparkeerde auto stap, zie ik in de verte een voordeur opengaan en een klein manneke met een grote pompoen op zijn muts holt me tegemoet. Ik ga door de knieën en hij springt in mijn armen. Ook mijn dag kan niet meer stuk.

Zo’n oppasdag verloopt via vaste patronen, met iedere keer een paar nieuwe ingrediënten. Als ik de auto start, krijg ik van de kleine generaal de opdracht: muziek aan, want autorijden zonder muziek, daar houdt hij niet van. En eerlijk gezegd heb ik daar al rekening mee gehouden. Vandaag gaan de Beatles tegenwicht bieden aan de housemuziek van papa, en een beetje indoctrinatie kan geen kwaad. Wanneer we mama op haar werk afgezet hebben, keren opa en kleinzoon huiswaarts. Het passeren van het metrostation is één van de hoogtepunten van de reis, want de metro is spannend. Dat weet hij van zijn andere opa. Metro hoog, hoor ik hem vanuit zijn kinderstoeltje op de achterbank zeggen, wanneer we onder de hier nog bovengrondse metrobaan door rijden. Bij het naderen van ons huis opent zich het volgende patroon: oma wakker maken. Dat weet hij nog van de vorige keer. Bij binnenkomst rent hij direct door naar onze slaapkamer, duikt op het bed en geeft oma een dikke zoen. Wakker worden, oma!

De kleine man heeft iets met deuren en witgoed. Op de eerste etage staat ook de wasmachine, door hem uitgesproken als wasmagine, en natuurlijk controleert hij eerst of de machine die dag draait. Niet, dus het deurtje kan open. En dicht. En open. Zijn handjes proberen alle knoppen uit, en ik hoor de kleine wasbaas zeggen: licht AAN en even later: licht UIT. Om hem op andere gedachten te brengen – ik weet niet hoe goed onze nieuwe wasmachine tegen dit kindergeweld bestand is – stel ik hem voor om beer te gaan halen. Onze zoon kreeg Bijenkorf Bob lang geleden als kraamcadeautje, maar beer is door zijn baas hier achtergelaten toen deze het huis uitging. Net als alle andere keren moet ik Bob van de plank halen en aan zijn nieuwe verzorger geven. Beer zitten, zegt kleinzoon, als hij hem op de grond tegen de verwarmingsplaat zet. Verder doet hij vandaag niets met beer, maar ik moet het niet in mijn hoofd halen hem daar weg te halen. Beer moet de hele dag als een schildwacht zijn positie in blijven nemen.

Het hoogtepunt van ieder bezoek is de zolder. Nog een trap op, op weg naar de wasdroger. Een paar weken geleden heb ik in zijn bijzijn het waterreservoir van de droger leeggegooid in de dakgoot, en ik zag aan de ogen van de jonge onderzoeker dat dit een enorme indruk maakte. Thuis vertelde hij: opa water gooien, boem, en vanaf dat moment is deze handeling opgenomen in onze vaste route door het huis. Oma houdt hier rekening mee, door het reservoir niet te legen, als kleinzoon komt. Ook bij deze magine weer: licht AAN en even later: licht UIT, tot hij zich opeens bedenkt dat er op zolder wel vier deuren zijn die open en dicht kunnen. Hij holt naar oma’s naaikamer en sommeert mij het licht van de nu niet meer enge zolderkast aan te doen. Ik moet op een stoel gaan zitten en hij verstopt zich in de kast. Langzaam gaat de kastdeur weer open, en als onze ogen elkaar ontmoeten, roep ik natuurlijk: kiekeboe, waarna de deur zich weer sluit.

Na dit een stuk of tien keer herhaald te hebben, wordt het tijd voor iets anders. Oma’s kettingen zijn aan de beurt. Doelgericht trekt hij het juiste laadje open en gooit alle oude halskettingen op de grond. Een lange blauwe ketting is voor opa, zelf doet kleinzoon steevast een stoere metalen ketting met goud- en zilverkleurige schakels om. Maar niet te lang, want er is meer te doen op zolder. Op naar de andere kamer, die als logeerkamer doorgaans een rustig bestaan heeft. Aan de muur hangen nog twee zeefdrukken van mij, en met een kennersblik constateert de peuter: opa kleurt, en even later het vaste vervolg: opa gek op kleuren. De kleine directeur inspecteert de inhoud van opa´s kledingkast en test de veerkracht van het logeerbed.

Helaas hangt de ketel van de cv ook op zolder, en die lijkt een leven van zichzelf te hebben. Zonder vooraankondiging komt er ineens geluid uit, en daar moet kleinzoon niets van hebben. Hij wil hier nu weg. Om op gelijke hoogte te komen, loopt opa alvast een paar treden naar beneden, spreekt de magische formule opa pakken, pakken, pakken en mijn kleine vriend stort zich in mijn armen. Bij het naar beneden lopen is zijn gedeelte van de formule aan de beurt: Joe goed vasthouden.

In de huiskamer wacht oma met koffie. Onze lekkerbek wil deze keer geen ijsthee, hij wil sap. Geroutineerd trekt hij de koelkastdeur open om de fles vruchtensiroop te pakken, en controleert meteen even de gekoelde waren. Zijn handjes pakken één voor één de potjes en flesjes uit de deur en als goede vrienden worden ze allemaal bij hun naam genoemd: saus, ook saus, mosterd, melk, sap. In de koelkast staat ook een aangebroken pot augurken. Hij draait zich om en zegt: Joe gek op zure bommen.

Met een doosje rozijntjes weet ik hem de keuken uit te lokken, en kan ik even rustig van mijn koffie genieten. Voor hem een goed moment om de knoppen van de geluidsinstallatie te testen en ik herinner mezelf eraan vanavond, voordat ik een cd draai, volume, balans, bas en treble even te controleren.

Maar zover is het nog lang niet, deze opadag is nog maar anderhalf uur oud.