Enige minuten voordat de trein station Haarlem binnen zou rijden, stond hij even stil. Een moment om nooit te vergeten, want daar tussen de rails voelde ik voor het eerst mijn vergankelijkheid. Het was de tweede helft van augustus, en ineens viel het me op dat het groen van de bomen vermoeid was. Geen frisse blaadjes meer in alle denkbare tinten groen, maar meer egaal en stoffig donkergroen. De bomen leken de zomer te hebben opgegeven en waren klaar voor de herfst. Alweer was er een zomer bijna voorbij en ik besefte me, dat ik zelf ook meeging met die seizoenen. Hoeveel keren had ik het nu al herfst zien worden? Hoe vaak zou ik het nog lente zien worden? In mijn leven stapte een vorm van onrust binnen, om nooit meer weg te gaan. Ineens wist ik het zeker: ik was sterfelijk en moest gaan leren mijn dagen te tellen.

Ja, gelukkig ken ik na dat ogenblik van inzicht nog steeds talloze momenten van rust. Ik heb weinig moeite met de seizoenen van groei en bloei, maar ieder jaar voel ik in augustus de spanning oplopen. Argwanend bekijk ik de bomen: zien ze er nog fris genoeg uit? Is het al bijna gedaan? Japanse anemonen zijn prachtig om te zien, maar als ik ze in de tuin zie bloeien, weet ik dat de dahlia’s ook niet lang meer op zich zullen laten wachten. Ineens wemelt het van de kruisspinnen en hoor ik ’s avonds ganzen overvliegen, op weg naar het zuiden. De bloemenwinkels gaan weer bolchrysanten en heideplantjes verkopen, de supermarkt pepernoten. De zomer, het seizoen, waar ik zoveel van houd, is bijna voorbij.

De zomer van mijn leven ook, de jaren zijn voorbij gevlogen en mijn haren zijn gevallen als herfstblaadjes. We gaan de nachtschuit in, steken kaarsjes aan tegen de somberheid en zeggen tegen elkaar: gezellig hè. Maar mist en regen, kale bomen en uitgebloeide hortensia’s, ik vind er niets aan. Ik houd van zwemmen, niet van schaatsen. Het nieuwe theaterseizoen kan me gestolen worden en Matthijs van Nieuwkerk hield ik voor de zomer al voor gezien.

Amerikanen noemen het Indian summer, bij ons heet het oudewijvenzomer. Dat klinkt wat denigrerend, maar zo bedoel ik het in ieder geval niet. Deze dames zijn tenslotte mijn leeftijdsgenoten. We zitten al in september, en de zomer weet van geen ophouden. Het is als dansen op de vulkaan, maar o, wat danst dat heerlijk! De herfst heeft nog geen vat op ons, en alles wat we in de afgelopen maanden verzuimden, kunnen we nog snel even inhalen. Barbecueën of naar het strand, naar stadsfeesten of evenementen die nu eens niet verregenen. Of, voor de liefhebber, de laatste schilderklusjes buiten. Deze oudewijvenzomer voelt als genade, als uitstel van executie. En als deze warmte lang genoeg duurt, is er een kleine kans dat ik me toch een beetje kan verzoenen met de naderende winter.

Gerard Cox mag zijn Het is weer voorbij die mooie zomer houden, inclusief haringgeur en zonnebrand. Het mooiste afscheid van de zomer, maar nog niet helemaal, is wat mij betreft voorbehouden aan de Doors. Natuurlijk heet dit pareltje Indian summer, twee minuten en zevendertig seconden weggestopt in een achterkamertje van de elpee Morrison Hotel. Jim Morrison had er maar achttien woorden voor nodig. Precies mijn leeftijd, daar in die trein op het station van Haarlem.

I love you the best

better than all the rest

that I meet in the summer

Indian summer