Sinds het moment waarop ik hoorde dat ik een auto-immuunziekte had die mijn schildklier vernietigde, ergens in het midden van de jaren tachtig, wist ik dat ik behoedzaam met mijn energie moest omspringen. Schildklierpillen zijn in niets van schildklierhormoon te er onderscheiden, maar een vaste en inname per dag remt de natuurlijke flexibiliteit. Een schepje er bovenop doen wreekte zich gegarandeerd in de periode erna. Torenhoge ambitie werd iets voor anderen, zelf bleef ik liever zoveel mogelijk stationair draaien, want zeker in mijn situatie gold dat hardlopers doodlopers zijn.

Het zou wel mijn valkuil worden, want het vak van leraar had ernstig te lijden onder genoemde ambities, aangewakkerd door ambtenaren en onderwijsdeskundigen, fusiegolven en een nieuwe laag van managers, ex-collega’s die het klaslokaal ontvluchtten om zich op een eigen kamer achter een bureau te verschuilen, als zij niet met elkaar in vergadering zaten. In een hoog tempo ontnamen zij mij de vrijheid en de creativiteit, die het vak van leraar juist zo aantrekkelijk gemaakt hadden.

Zes jaar later had die ziekte een nieuwe verrassing voor mij in petto: een chronisch gebrek aan vitamine B12, met wederom ernstige vermoeidheid als symptoom. Een vijfwekelijkse injectie kon dit opvangen, maar ook dit had zijn weerslag op mijn energiehuishouding, vooral in de laatste week voelde ik dat mijn batterijen bijna leeg waren. In die tijd werd er voorzichtig gezegd dat de aantasting van mijn maagslijmvlies, de oorzaak van het B12-tekort, op termijn zou kunnen leiden tot maagkanker, maar in de jaren voor het internet was dit moeilijk te verifiëren. Ik was blij binnen een bepaalde bandbreedte weer normaal te kunnen functioneren en vergat dit scenario. Twintig jaar later is het weer terug en hoewel de relatie niet bewezen kan worden, wordt er door Google-deskundigen ditmaal volop over gespeculeerd. Voor mij te laat, maar ik gun iedereen na mij nieuwe medische inzichten op dit gebied.

Voedselinname en energie hebben natuurlijk alles met elkaar te maken, en hierin is bij mijn een disbalans gegroeid. Ik verbruik meer calorieën dan er binnenkomen en dus viel ik eerst af en ben nu aan het vermageren. Concreet betekent dit dat ik ‘s ochtends futloos wakker wordt en eerst wat moet eten om bij te komen, terwijl ik ‘s avonds nog net genoeg energie heb om NPO- of Netflixseries te kijken. Tenminste, als ik tussendoor voldoende rustpauzes heb kunnen inbouwen.

Soms kijk ik verbaasd in de spiegel en zie ik in plaats van de man met het ronde hoofd en het stevige postuur een steeds magerder scharminkel, en met compassie denk ik aan de mannen die in de Tweede Wereldoorlog de Birma-spoorweg moesten aanleggen. Ik kan gewoon op mijn bed gaan liggen als ik dat wil.

En dat wil ik steeds vaker, van lopen en staan glijd ik langzaam af naar zitten en liggen. Om dit nog een beetje tegen te gaan verzin ik iedere dag weer kleine klusjes, vaak het opruimen van een kastplank of een lade, waarmee ik tegelijkertijd een klein gedeelte van verleden opnieuw bekijk, afstof, tegen het licht houd en op waarde schat.

Het schrijven van blogs kan ik ook niet laten, dit in tegenstelling tot schilderen. Dat laatste is veel fysieker, schrijven kan ik op mijn tablet of op de smartphone en ik hoef er mijn stoel niet voor uit. Er valt moeilijk een streep onder te zetten. Ik denk dat ik Freddy Mercury (These are the days of our lives), David Bowie (Black star, Lazarus) en Leonard Cohen (You want it darker) nu beter begrijp. Het zijn geen geforceerde slotakkoorden, het creatieve brein laat zich niet stoppen. The show must go on.

Regelmatig sta ik voor kast of lade verbaasd over mijn gebrek aan doelgerichtheid bij het bewaren van spullen, het gaat alle kanten op. Maar misschien kan ik ook wel zeggen dat het de weerslag is van een caleidoscopische interesse, waarin ik me liet sturen door het kind in mij, van wie ik nooit afscheid heb willen nemen. De opruimklusjes kosten energie, maar ik krijg er geestelijke rust voor terug.

Terwijl ik aan de ene kant inmiddels met verbazing naar sporters en de mogelijkheden van hun lichaam kijk, zie ik aan de andere kant mijn eigen onmogelijkheden groeien. Daarbij stilstaan is een doodlopende weg, het brengt slechts spijt en wrok. En de energie die mij nog rest wil ik positief benutten.