Met het hart in mijn keel liep ik vanuit de claustrofobische wachtruimte, opgedeeld in tweepersoonscompartimenten, de internist achterna. Net zoals de mijne was haar mond verborgen achter een mondkapje, zodat mijn aandacht zich vooral richtte op haar ogen. Bij de deur van de spreekkamer liet ze mijn vrouw en mijzelf voorgaan en op het scherm van haar computer zag ik iets wat waarschijnlijk een fragment van de CT-scan van de week ervoor was. Ging dit mij vertellen waarom ik het afgelopen jaar ongewild en zonder moeite bijna vijftien kilo was afgevallen, en was er nog een ontsnappingsroute waarin geen ziekte met de letter K voor kwam?

Het werd een slechtnieuwsgesprek moderne stijl en, terwijl haar ogen mij ernstig aankeken, wond ze er geen doekjes om. Het bloedonderzoek, dat nog had kunnen wijzen op problemen met mijn auto-immuunziekte, werd als niet relevant terzijde geschoven en ze kwam direct ter zake. De scan zag er niet goed uit en wees op kanker in de maag-milt zone, althans, daar moest ik ernstig rekening mee houden. Nader onderzoek moest uitwijzen wat en waar precies en daarom onthield ze zich verder van ieder mogelijk voorbarig detail.

In de stilte die viel keken twee paar ogen mij aan, maar een antwoord ging van mij niet komen. Mijn hoofd registreerde het slechte nieuws en produceerde slechts twee vragen: Hoelang heb ik nog te leven? en Ga ik pijn krijgen?, maar de antwoorden hierop vielen onder de wetenschappelijk nog niet vastgestelde details.

Of ik er een vraag over stelde weet ik niet meer, maar ik hoorde de dokter nog zeggen dat ik niets gedaan had, dat deze ziekte kon veroorzaken en  dat ik ook niets had kunnen doen om hem te voorkomen. Het was ook niet gek dat ik nu pas bij haar kwam, want naast het afvallen had ik nog geen enkele andere klacht. Wat mij overkwam was pech, en niets anders. En vreemd genoeg kon ik met deze verklaring voor het moment best leven.

Mijn gevoel had zichzelf blijkbaar even uitgeschakeld, mijn lichaam trok zijn eigen plan, want toen ik opstond waren mijn knieën pap geworden en bij de afsprakenbalie moest ik weer even gaan zitten. De medisch secretaresse keek me vol mededogen aan en beloofde me zo snel mogelijk op de hoogte te brengen van alle nodige afspraken. Maar ik wilde maar één ding: zo snel mogelijk van de plaats des onheils vandaan.

Natuurlijk zaten alle kinderen in spanning te wachten op de uitslag en ik had beloofd ze in de familie-appgroep zo snel mogelijk op de hoogte te brengen. En dus gingen er tien minuten later elders in het IJsselland Ziekenhuis en in Esparraguera/Barcelona twee meldingssignalen af, en in Diergaarde Blijdorp nog twee.

Ik heb helaas geen goed nieuws. De CT-scan maakt het heel waarschijnlijk dat ik kanker heb. Volgende week volgt nader onderzoek over waar precies in het maag/milt gebied en welke vorm. Details heb ik nog niet, maar het klinkt niet erg goed, helaas.

De reacties lieten niet lang op zich wachten, en in ieder appje was de afzender herkenbaar.

Jeetje pap, ik schrik me rot. Ik weet even niet wat ik moet zeggen.

 Meen je niet pffff. Ik kom vanavond even langs.

 O nee!!!! Ik heb ook even geen woorden, meer dan ik hou van je en sterkte.

 Fuck!

 Vooral dat laatste.

Wordt vervolgd