Die twee ordners met pijn uit het verleden ruimden zichzelf natuurlijk niet op en ik besloot om met de makkelijkste te beginnen. Mijn hoofd had inmiddels de belangrijkste beslissingen toch al genomen en de twijfel de kop ingedrukt. Dus ging mijn geboortehoroscoop de prullenbak in, net als het eindverslag van het loopbaancentrum van mijn werkgever, waar ik in de moeilijkste fase van mijn onderwijscarrière terechtgekomen was en dat vol stond met lijstjes met competenties, die maar twee dingen leken aan te geven: met mijn taalvaardigheid was niets mis en in een moderne schoolorganisatie was voor mij alleen een functie als docent weggelegd. En daar was ik juist op stukgelopen.

Het vierde deel van mijn autobiografie Borrowed Tunes, eigenlijk het naspel rondom mijn vader en mijn broer, liet ik in de ordner zitten, omdat het een eenheid vormde met de eerste drie delen die ik geschreven had in mijn jaren van therapie. Het overlijden van eerst mijn zus en een maand later van mijn moeder had mij in 2003 aan het wankelen gebracht en bevestigde eigenlijk waar ik allang een vermoeden van had: mijn leven was gebouwd op een onstabiele basis en op mijn vijftigste was het de hoogste tijd hier met professionele hulp op terug te kijken en misschien hier en daar een frisse start te maken.

Uit de tweede ordner hoefde ik niet te selecteren, dit was een geval van alles of niets. Het was een zwartboek vol ontsporingen van mijn vader en oudste broer, na het overlijden van mijn moeder. Bijna vijftien jaar had ik me vastgeklemd aan alle bewijsstukken van het onrecht dat daaruit voortgevloeid was, maar daarmee had ik ook mijn boosheid wakker gehouden, een boosheid die eigenlijk terugging tot mijn jeugd. Maar voor dat laatste had ik geen ordner nodig, die herinneringen kon ik op afroep terughalen, graag of niet.

Het werd alles. De dikke map lag op de eettafel naast me en van tabblad tot tabblad haalde ik de inhoud eruit en probeerde zo min mogelijk ervan te lezen. Bij gebrek aan een papierversnipperaar scheurde ik de blaadjes in vieren, in zessen of zelfs in acht stukken en wierp deze in een grote schoenendoos met het toepasselijke logo Graceland. Verscheurde ik hiermee ook mijn wrok? Kon ik me zo ontworstelen aan al die nare herinneringen? Het voelde in ieder geval wel als een lang uitgestelde afsluiting en ik realiseerde me dat hier dus heel veel voor nodig was geweest: het afscheid van mijn eigen gezondheid.

Wordt vervolgd