De kinderen hebben ondertussen een groepsapp gemaakt om ervoor te zorgen dat wij niet alleen naar het ziekenhuis hoeven. Zelf autorijden na een onderzoek of zwaar gesprek is geen goed idee en dus stond onze oudste dochter om half tien op de stoep. Ze had alvast lunch en avondeten voor ons meegebracht, een goed idee, want wij waren niet in staat verder te denken dan half twaalf, het tijdstip van de afspraak met de internist.

Met lood in mijn schoenen liep ik naar de auto, probeerde daar mijn ademhaling wat te reguleren, zag de spanning in de ogen van mijn vrouw en dochter en voelde me beroerd. Weer naar dat ziekenhuis, rechtsaf de trap op, linksaf langs de balustrade en over de loopbrug, de rechte gang langs de IC door, tweemaal links en dan langs de kamer van de internist naar de wachtkamer. Mijn dochter mocht straks zonder problemen als derde persoon mee naar binnen en dat maakte me achterdochtig, in coronatijd ging dit wel erg makkelijk. Te makkelijk.

Het spreekuur liep een half uur uit en iedere keer als ik de stem van de internist de volgende patiënt hoorde roepen, sloeg mijn hart over. Straks was het mijn beurt en mijn voorgevoel werd steeds slechter. Tergend langzaam kwam ze uit haar kamer, overlegde nog even met een collega en riep: Meneer Koopmans? Het erop volgende kwartier leek een herhaling van zetten die zou leiden tot een patstelling. De bekende blik in de ogen van de internist, hetzelfde kamertje, dezelfde ernstige intonatie: Zullen we bij de resultaten beginnen?

De resultaten waren slecht, de PET-scan was eigenlijk een second opinion geweest voor een uitzichtloze situatie waarin er voor mij geen opties meer zijn. Met een gemiddelde levensverwachting van zes maanden ben ik uitbehandeld. Omdat ik nog relatief jong ben – over een week word ik 68 – mag ik nog nadenken over chemotherapie om daar in het beste geval nog drie maanden aan toe te voegen, maar het aanbod leek een fopspeen. De internist zelf leek er ook niet veel vertrouwen in te hebben, maar ja, het is moeilijk om iemand met lege handen naar huis te sturen. Van de chemoterapie heb ik in een telefonisch gesprek met haar vier dagen later afgezien.

Thuis leek het die middag of mijn verjaardag al begonnen was. De kinderen waren er, er werd gehuild, gevloekt en geknuffeld en op een gegeven moment maakten we er maar een vrijdagmiddagborrel van. De kleinkinderen wisten nog van niks, en natuurlijk zagen mijn dochters er tegenop hen dit te vertellen. Opa’s van zevenjarigen en van pubers mogen niet ongeneeslijk ziek worden. Ongewild brak het appje van mijn twaalfjarige kleinzoon, die thuis natuurlijk weer vreselijk trek had, even het ijs: Mam, mogen we pannenkoeken bakken?

Slot