Om alle misverstanden direct uit de wereld te helpen: ik heb een heerlijke vakantie gehad, waarin ik voor het eerst in jaren weer eens een boek heb uitgelezen. Echt waar. Maar natuurlijk neem je jezelf mee op vakantie, en mijn alter ego is enigszins introvert en heeft een paar licht-neurotische trekjes.  Zo’n zon-zee-strandvakantie was alweer een paar jaar geleden, maar we wilden eens wat anders dan een busreis, die maar doortrekt en waarbij je uit je koffer leeft. Het hotel heette Tahití Playa, en ik vond dat een vreemde naam voor een hotel in het Spaanse Santa Susanna. De Costa Brava is Frans-Polynesië niet, en ik was niet van plan net te doen alsof.

In de gang van het hotel hing een reproductie van een schilderij van Paul Gauguin, Tahitiaanse vrouwen op het strand, en het kwartje viel. Natuurlijk, deze naam was het resultaat van een brainstormsessie in de burelen van een projectontwikkelaar, en was daarna leidend geworden bij de inrichting en de naamgeving. Want op onze hotelkamer hing nòg een Gauguin en het patroon op de gordijnen was opgebouwd uit tropische bladeren. Een harde kleur blauw, niet echt die van een tropische zee van azuur, was alom aanwezig en vrolijk dobberden zeilbootjes op het zonovergoten logo van het hotel. De naam van de bar bij het zwembad was Tahaa, op het strand stond de uitspanning Bora Bora en de eetzaal heette Moorea.

Dat was wel even schrikken, die eetzaal. Een kruising tussen een mierenhoop en een sprinkhanenplaag, iedereen met de blik op oneindig op zoek naar voedsel, waarbij de kortste afstand tussen twee punten altijd een rechte lijn was, desnoods over mijn tenen heen. Eten was er in overvloed, dat kon het probleem niet zijn, maar het leek wel of de hotelgasten ’s ochtends veranderden in haaien in blinde voedingsdrift.

De eerste vier gebakken eieren waren voor mijn voorganger, misschien had hij een potente nacht gehad, dacht ik nog.  Keurig liet ik de Russische dame voorgaan bij de halfgevulde schaal met watermeloen, niet wetende dat zij wereldkampioen stapelen was en voor mij een lege schaal met wat zwarte pitjes achterliet. Iedere dag werd mijn ontbijt doelgerichter en efficiënter, en probeerde ik me af te sluiten voor deze ontijdige overdaad aan ongewenste taferelen. Ik prees me gelukkig dat we slechts logies en ontbijt geboekt hadden en heb me ter plaatse voorgenomen nooit of te nimmer all inclusive te gaan.

Natuurlijk waren de matjes op de ligbedden ook blauw. Het televisiescherm op de kamer was in vier talen erg duidelijk: het was verboden de ligbedden te reserveren en alle persoonlijke bezittingen konden door het personeel verwijderd worden. Maar toen wij na het ontbijt naar het zwembad gingen, waren bijna alle bedjes bedekt met een handdoek, vooral die in de schaduw van de Tahitiaanse parasolletjes van plastic palmtakken. De echte routiniers hadden er nog een boek en een zonnehoedje aan toegevoegd. In het zwembad was het nog niet druk, zodat er wel driemaal zoveel badlakens om ons heen waren als er mensen in het zwembad zwommen.

Op de laatste vrije bedjes, pal in de zon, nam ik ingesmeerd de tijd om alles eens tot mij te nemen en ik kwam tot een opmerkelijke conclusie. Natuurlijk werden de ligbedden gereserveerd, maar het waren niet de traditionele Duitsers. Nee, het waren vooral Fransen, en niet van het type Brigitte Bardot of Catherine Deneuve. Met stemverheffing, om uiting te geven aan hun schijnbaar aangeboren verontwaardiging, spraken zij met elkaar en hun schreeuwerige conversaties deden mij verlangen naar Duitse naamvallen en onregelmatige meervouden. Ah, ce n’est pas vrai, hein? Le con!

Moest ik mijn eigen normen laten varen en ‘s ochtends voor het ontbijt met onze handdoeken ook twee ligbedden reserveren? Huilde ik morgen mee met de wolven in het schaduwrijke bos, of ging de felle zon mijn geweten schoonhouden? Toen ik zag, dat onze Marine le Pen-stemmers zelfs extra ligbedden geannexeerd hadden om langer in de schaduw te kunnen liggen, stond mijn besluit vast. Morgenochtend lagen onze badlakens daar ook.

De badmeester, belast met het toezicht op de ligbedden, was een weekje met vakantie geweest en was die morgen weer begonnen. Terwijl wij zaten te ontbijten haalde hij onze badlakens weg, die wij met het schaamrood op de kaken bij hem moesten terughalen. Hij vroeg of wij Duits spraken.