Dat ik schildklierpatiënt ben, was ik bijna vergeten. Want die twee pilletjes neem ik iedere ochtend bijna achteloos in, en voor de rest merk ik er weinig meer van. Ja, alles went.

Dat was in het begin, nu dertig jaar geleden, wel anders. Ik was altijd moe en koud en mijn haar viel uit. Overal viel ik in slaap, zelfs in de schoolbus tijdens een excursie naar België. Als het verkeerslicht op oranje sprong, reageerde ik te traag en reed herhaaldelijk door rood. Op school aangekomen, kon ik me niet herinneren of het onderweg druk geweest was. Over het nakijken van één repetitie deed ik een week. Ik wist zeker dat ik niet overspannen was, maar dacht wel: je wordt na je dertigste wel erg snel oud.

Bij mijn zoveelste wanhopige poging bij de huisarts iets wijzer te worden, trof ik een vervanger. Hij keek in mijn dossier en ik zie hem nog denken: Hier heb ik geen zin in. Hoe kom ik zo snel mogelijk van deze hypochonder af? Het universele antwoord: bloed laten prikken. Hij pakte zo’n lijst en kruiste het één en ander aan. Laten we de schildklierfunctie er ook maar bijdoen. Tweeëneenhalve week later lag ik in het ziekenhuis, met een paar nieuwe pantoffels en een walkman. Eindelijk rust.

Veel gebeurde er niet, daar in het ziekenhuis. Ik kreeg iedere ochtend een paar kleine witte pilletjes en moest om de dag naar beneden om een hartfilmpje te laten maken. Andere patiënten kwamen doodziek op de ziekenzaal, bleven een paar dagen, knapten enigszins op en gingen weer naar huis. Ik bleef er drie weken liggen in dat ritme van pilletjes en hartfilmpjes.

Die pilletjes bevatten schildklierhormoon en heten thyrax. En net nu mijn zesde lustrum als gebruiker in zicht komt, zijn ze op. Door verplaatsing van de productielocatie naar Duitsland niet meer leverbaar, zegt de fabrikant. Te weinig voorraad aangemaakt. Of verdiende hij er te weinig aan en wil hij van zijn schildklierpatiënten af, om plaats te maken voor lucratievere medicijnen? Er zijn vervangende middelen, maar daar moet je lichaam aan wennen. Als ik de berichten mag geloven, ga ik een verschrikkelijke tijd tegemoet.

Als junkie heb ik maar weinig opties. Voor hamsteren was ik natuurlijk te laat, Binnen 24 uur was het afleveren van thyrax aan apotheken stilgelegd, een paar dagen later zelfs van alle schildkliermedicijnen. Wanhopige patiënten schijnen zelfs apothekers bedreigd te hebben. Mijn herhaalrecept werd in ieder geval niet uitgeleverd, en ik zou gebeld worden als er weer voorraad was. Een typisch geval van: Don’t call us, we’ll call you, want de telefoon bleef zwijgen, en ik ben vanochtend aan m’n laatste strip begonnen. Waarmee mijn opties teruggebracht zijn naar twee: panikerend overstappen op een vervangend medicijn, of de paniek overslaan en overstappen op een vervangend medicijn. Indien voorradig. Of de apotheker moet mijn pilletjes inmiddels via een U-bocht (zo wordt dat echt genoemd) in Portugal besteld hebben. Zesmaal zo duur, dat wel.

Enge ziektes hebben soms de mooiste namen. Die van mij heet Hashimoto, wat mij altijd doet denken aan een Japanse soldaat in de Tweede Wereldoorlog. Banzai, weg met die schildklier! Besnier-Boeck is ook zo’n welluidende naam, of wat dacht je van Creutzfeld of Von Basedow? Gek, ik heb nog nooit iemand horen zeggen: ik heb de ziekte van De Vries, of het syndroom van Goudriaan. Daarmee neemt niemand je natuurlijk serieus.

Mocht ik de komende tijd wat knorrig en sloom zijn, wees dan een beetje lief voor mij. Ik ben namelijk verplicht aan het afkicken van de thyrax.