Wanneer je platenkast vol staat met muziek van Leonard Cohen en Neil Young, is de kans groot dat je geen feestbeest bent. Dat klopt in mijn geval helemaal, ik heb zo mijn melancholische buien en zoek hierin dan graag steun bij singer-songwriters, die mij woorden in de mond leggen om mijn gevoel te beschrijven, en klanken vinden om me te troosten. Voor mij werkt hun muziek als tegengif, het beurt me op om te weten dat ik in zo’n onbestemde gemoedstoestand niet alleen ben en kan dan sneller weer verder.

Mijn omgeving is niet altijd gecharmeerd van mijn muzikale keuzes en regelmatig krijg ik dan de vraag of ik niets anders kan laten horen dan deze treurigheid. Dus ging ik bij mezelf te rade en bedacht me dat er in mijn leven ook genoeg goede momenten geweest zijn, dagen waarin Pink Floyd en Jackson Browne niet op de draaitafel belandden. Weken waarin ik luisterde naar de Mamas & Papas, de Who, Roxy Music, Dire Straits of naar de huwelijksperikelen van Fleetwood Mac. Maanden waarin ik cassettebandjes met mijn eigen arbeidsvitaminen opnam, waarvoor ik overal elpees en singles leende. Ik weet nu nog steeds precies bij wie ik voor welke muziek moest zijn.

Zelf heb ik altijd alles keurig teruggebracht, maar dat was omgekeerd niet altijd het geval. Don’t shoot me, I’m only the piano player van Elton John ben ik kwijtgeraakt, net zoals Rock ‘n’ roll van John Lennon. Mijn klasgenoot Jos van der V. heeft de single I see the rain van de Marmalade achterovergedrukt en, mocht je dit lezen Jos, ik wil hem nog steeds terug. En waar is de Magical Mystery Tour van de Beatles gebleven?

Een bandje met feestmuziek heb ik nooit opgenomen. Ik houd van de muziek van Boudwijn de Groot, maar ik heb een hekel aan Het land van Maas en Waal en de carnavalsversie van Tante Julia met Nico Haak, zonder de Paniekzaaiers. Ik ben nog lang niet toe aan een polonaise en al helemaal niet voorop, want daar loopt de sukkel die zich door nummer twee laat voortduwen. Het klinkt misschien gek, maar ik word juist chagrijnig van volkszangers en hoempapa.

Maar met welke muziek ben ik dan wel vrolijk te krijgen, welke klanken kunnen mij na al die jaren keer op keer toch weer verwarmen? In deze vreemde tijden zag ik hierin een mooie uitdaging en ik ben gaan zoeken. Met deze persoonlijke evergreen-top tien ziet dag 21 van mijn quarantaine er ineens toch een stuk vrolijker uit.

1. Turtles: Happy together, 1967
2. Beatles: She loves you, 1963
3. Men at work: Down under, 1982
4. Manfred Mann: Ha! Ha! said the clown, 1967
5. Dave Edmunds: Girls talk, 1979
6. Lovin’ Spoonful: Daydream, 1966
7. Robert Palmer: Best of both worlds, 1978
8. Millie: My boy lollipop, 1964
9. Everly Brothers: Temptation, 1961
10. Crosby, Stills & Nash: Marrakesh Express, 1969