In mijn eentje kijk ik toch andere televisie dan samen met mijn vrouw. Zoals je je in een goed huwelijk op veel terreinen naar elkaar voegt, zo wordt er samen op de bank dus ook afgestemd op programma’s die in de compromissfeer liggen. Daarnaast zijn er van beide kanten natuurlijk taboes, uitzendingen die de ene helft wel zou willen zien, maar waarover de wederhelft zijn of haar veto uitspreekt. Gelukkig ben ik geen enorme voetballiefhebber, want gezellig samen naar een voetbalwedstrijd kijken is er bijvoorbeeld niet bij. Ook zijn er maar weinig speelfilms die ons beiden kunnen boeien, zodat het nog een hele toer is om op Netflix iets te vinden om de avond mee door te brengen.

Nu moet mijn vrouw ’s avonds nogal eens werken, zodat ik wat televisiekijken betreft ruimschoots aan mijn trekken kan komen. Een documentaire over Joe Cocker in zijn Mad dogs and Englishmen Tour uit 1970 kijkt in je eentje toch een stuk prettiger dan met een kritische bankgenoot naast je, en bovendien kan het geluid dan wat harder. Ook niet onbelangrijk. Op zo´n avond kan ik ongestoord naar de BBC kijken, naar Pointless of The big painting challenge, of gewoon eens een keertje naar Opsporing verzocht, niet echt een publiekslieveling hier in huis.

Na een avond werken heeft mijn vrouw natuurlijk weleens een favoriet programma in te halen, en gaat de buis op Uitzending gemist. Afhankelijk van de gast kan ik De wandeling nog wel uitzitten, Heel Holland bakt lukt ook nog wel, maar er zijn grenzen. Bij Nederland Zingt heb ik genoeg aan het geluid en ga ik aan de eettafel zitten tekenen, voor Blauw bloed zou ik liever meteen een grote wandeling met de hond gaan maken, als ik er een had. Over Het familiediner heb ik het hier liever niet, dat komt te dichtbij.

Eerste paasdag is toch ook gewoon een zondag en dus kwam die avond voor mijn vrouw het wekelijkse televisie-hoogtepunt: Boer zoekt vrouw. En natuurlijk, zij had de voorafgaande twee avonden gewerkt en dan wil je als de zich voegende echtgenoot niet vervelend doen. Nee hoor, kijk maar gerust, ik ga wel aan de tafel zitten. Vanuit de voorkamer hoor ik Yvonne Jaspers de ene bekentenis na de andere uit de boeren en hun vrouwen trekken, en mijn lijf vult zich met plaatsvervangende schaamte. Ik begrijp dat de boeren mogen kiezen uit drie vrouwen, die zich vrijwillig aangeboden hadden en opeens denk ik aan de Trojaanse Oorlog. Want die begon in een ver gymnasiaal verleden ook met de keuze uit drie vrouwen, godinnen in dat geval.

Dat de Griekse god van de tweedracht een vrouw was, is waarschijnlijk geen toeval, erg geëmancipeerd waren de goden op de Olympus niet. De godin heette Eris, en zij was niet uitgenodigd op een belangrijke bruiloft, omdat de andere goden het gezellig wilden houden. Zij nam subliem wraak, door tussen de gasten een gouden appel te werpen, met het opschrift: Voor de mooiste. Onmiddellijk meldden zich drie godinnen, Hera, Athena en Aphrodite, ieder voor zich ervan overtuigd dat de appel haar toekwam. Er moest een scheidsrechter aan te pas komen, maar de Griekse oppergod Zeus waagde zich er niet aan. Wie hij ook koos, hij zou altijd ruzie krijgen met de andere twee.

Zeus loste deze catch 22 op door Hera, zijn zuster en tevens zijn vrouw, en zijn dochters Athena en Aphrodite te verwijzen naar Paris, een door zijn ouders verstoten prins uit Troje. Paris keek zijn ogen uit en velde wél een oordeel, niet gebaseerd op het mooie uiterlijk van de godinnen, maar op de geschenken die ze hem beloofden. Hij koos niet voor rijkdom, macht, krijgsroem of wijsheid, maar zwichtte voor de belofte van Aphrodite dat hij de mooiste vrouw op aarde zou krijgen. Helaas, Helena was al getrouwd en er kwam oorlog van. Na een tien jaar durende strijd ging Troje in vlammen op. Paris was toen al gesneuveld.

Gaandeweg de televisieavond begon ik mij af te vragen of de boeren van Yvonne Jaspers iets hadden kunnen leren van dit mythologische verhaal. Of misschien de vrouwen? Zou ik dan eindelijk enig profijt kunnen halen uit al die uren Grieks, met dat dikke boek van Homerus voor me? Zou die incestueuze Griekse godenwereld na ruim veertig jaar mij nog zijn relevantie kunnen aantonen? Maar helaas, het werd toch te veel appels met peren vergelijken, ik kan die boeren niets meegeven. En wat de vrouwen betreft: ik snap echt nog steeds niet waarom je aan zo’n veekeuring zou willen meedoen. Laat je niet kiezen, kies voor jezelf. Koop je eigen appel, dat had Adam ook moeten doen.