De jaren waarin ik mijn kinderen veel kon leren, liggen alweer een tijdje achter me. Tegenwoordig is het vaker omgekeerd: ik leer meer van hen dan zij van mij. Natuurlijk heb ik altijd wel een portie levenswijsheid paraat, maar ik schijn daarin nogal onpraktisch te zijn. Ik zie ze dan denken: ja, dat zou ik ook zeggen, als ik als thuis achter de geraniums zat.

De omkering van dit proces begon ergens aan het einde van de jaren negentig. De oudste dochters gingen werken of studeren, en het was duidelijk dat zij geen kleine meisjes meer waren, die op adviezen van hun ouders zaten te wachten. Nee, zij leerden het leven en kwamen met allerlei tips voor ons thuis. De wind ging uit een andere hoek waaien en ineens ook was mijn muziek uit de jaren zestig en zeventig ouwe meuk, waar je echt niet op kon dansen. Ja, op die rare manier van ons, maar dat zag er toch niet uit? Wees nou eerlijk.

Eén van mijn dochters kwam thuis met een verhaal over liefdestalen. Er waren er vijf, en als je wist welke liefdestaal je partner sprak, kwam dat een relatie enorm ten goede. Voor haar op dat moment nog theorie, maar ze wilde dit uitgangspunt graag eens toetsen aan de dagelijkse praktijk van haar ouders, die toen toch al konden bogen op een huwelijk van ruim twintig jaar.

Dat werd toch nog goed nadenken, want was mijn vrouw gevoelig voor cadeaus? Ja natuurlijk, wie is dat niet? Maar het was toch echt niet zo, dat ik iedere week met een bos bloemen thuiskwam, of iedere maand met een kleurig verpakte verrassing op de mat stond. Nee, dit was haar liefdestaal dus niet. Was zij soms gek op complimenten? Dat natuurlijk wel, maar ze moesten haar nuchtere Zeeuwse achtergrond geen geweld aandoen, dus verder dan geloofwaardige bemoedigende woorden was ik in al die jaren nooit gekomen. Deze liefdestaal sprak zij ook niet.

Het aantal keren, dat ze in die twintig jaar huwelijk tegen me gezegd had, dat ik niet zo klef moest doen, gaf al aan, dat zij niet zat te wachten op lichamelijke aanraking. Tenminste, niet buiten het gepaste moment en de gepaste plaats. Dus konden alleen hulpvaardigheid en het geven van quality time, volgens mij twee kanten van dezelfde medaille, deze theorie nog redden. Nu zijn wij samen verslaafd aan quality time, vooral met een lekker glaasje wijn erbij, maar daar hadden we het toch al die jaren niet op volgehouden? Nee, het moest toch echt wel hulpvaardigheid zijn. En jawel, daar zag ik mezelf weer even helpen met het naar boven sjouwen van de zware wasmand, haalde ik de aardappels uit de garage of maakt ik voor haar de autoruiten ijsvrij.

Haar blik hierbij vertelt me nu nog steeds, dat ze op zulke momenten net ietsjes meer van me houdt dan anders.

Afspraak ~ 1) Afspraakje 2) Akkoord 3) Agreement 4) Bedinging 5) Convenu 6) Contract 7) Convenant 8) Liaison 9) Mondelinge regeling 10) Overeenkomst 11) Pact 12) Regeling 13) Rendez-vous 14) Schikking 15) Stipulatie 16) Toewijzing 17) Verbintenis 18) Verdrag

Laten we een afspraak maken: als ik jou aanraak mag je mij aanraken zong Boudewijn de Groot in Ik ben ik.

Woorden, die ik al sinds 1974 bij me droeg en waarvan ik toen ineens wist waarom. Mijn liefdestaal is namelijk lichamelijke aanraking. Begrijp me niet verkeerd, dit betekent niet, dat ik continu om me heen loop te grabbelen en te graaien. Eerder het omgekeerde is waar: ik ben uiterst selectief in wie ik aanraak, of door wie ik mij laat aanraken. Ik vond het vroeger al vreselijk om naar die enge herenkapper te moeten, die me over m’n bolletje aaide, me in mijn wangetjes kneep of aan mijn oorlelletje trok. Pak die tondeuse, doe je werk en laat me met rust. Kameraadschappelijke schouderklopjes of collegiale zoenen, het lag er maar aan van wie ik ze kreeg. Op dit gebied heb ik een scherp oog ontwikkeld voor potentieel gevaar, en ik heb een scala aan ontsnappingstrucs paraat.

Dus, als ik jou een zoen geef, of me door je laat kussen, mag je ervan uitgaan dat dit gemeend is. Ik vertrouw je en misschien vind ik je zelfs wel aardig. In ieder geval aardig genoeg om me door jou te laten aanraken. Dat vind ik zelfs prettig, want niets menselijks is mij vreemd. Ik hoop alleen dat dit dan wederzijds is, want dat is de andere kant van de afspraak.

Denk niet dat je mij ooit op straat kunt tegenkomen met een bord om mijn nek, waarop de tekst: FREE HUGS. In mijn wereld bestaan die niet. Afgesproken?

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.