Soms sluipen gewoontes het dagelijks leven in, die achteraf veelzeggend blijken te zijn. Maar om dit te kunnen duiden moet je jezelf daar eerst bewust van zijn, en dat besef ontstaat geleidelijk of het klopt plotseling op je deur. Afgelopen zaterdag viel zo’n besef zelfs bij mij op de mat, in de vorm van de zaterdagkrant. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Mijn ouders hadden twee krantenabonnementen. ’s Ochtends vroeg werd De Volkskrant bezorgd en ’s middags om een uur of vijf kwam de Dordtenaar, een kopblad van het Algemeen Dagblad. In een huishouden van zes personen, die allemaal konden en wilden lezen, was het soms nog een heel gevecht om een stukje van de krant in handen te krijgen.

Dat krantlezen werd een gewoonte, die zich moeiteloos tot in de volgende eeuw wist te handhaven. Maar al tijdens de Vietnamoorlog werden journaalbeelden een geduchte concurrent voor het geschreven woord en vanaf dat moment zou de beeldcultuur zich alleen nog maar versterken. Steeds vaker sloeg ik berichten over, waarvan ik al beelden had gezien waarover ik niet ook nog eens wilde lezen.

In de decennia die erop volgden werd voorpaginanieuws bijna ongemerkt vervangen door breaking news, compleet met een cameraman en een verslaggever ter plaatse, die tot hun enkels in de waan van de dag stonden. Al die beelden en informatie gingen mij steeds meer benauwen.

Daarom besloot ik vijf jaar geleden te breken met de traditie van de ochtendkrant. Ik twijfelde al langer, want steeds vaker belandde een krant ongelezen bij het oud papier. Wat eens noodzaak leek, was luxe geworden. Misschien zelfs wel een overbodige luxe, want het nieuws kwam toch wel tot mij, meer dan me soms lief was. Steeds vaker ook ging ik journaals en actualiteitenrubrieken mijden, want ik wist het al. En waarom zou ik dan nog een krant lezen?

Ver-van-mijn-bed-probleem: Als we onszelf beschaafd willen blijven noemen, hebben we dan de plicht in te grijpen daar waar zich schrijnende, mensonterende situaties voordoen? Of toch niet?

Maar met het opzeggen van het krantenabonnement kwamen ook de twijfels. Had ik er wel goed aan gedaan? Kon ik nog wel meepraten, was ik nog wel serieus te nemen? Was ik mijn academische opleiding nog wel waard? Bovendien miste ik het moment van krant en koffie en daarom kocht ik af en toe toch maar een losse zaterdagkrant. Dit leven in de waan de week ging steeds beter bevallen en daarom heb ik sinds een half jaar een zaterdagabonnement. Er valt weer een krant op de mat.

Vorige week viel het mij op dat ik die krant achterstevoren lees.  Ik begin ik bij het meest lichte gedeelte, een weekendgids met persoonlijke verhalen en columns. Dan stap ik over naar het andere katern, een bijlage met interviews, essays en boekbesprekingen, en kies daaruit wat mij interessant lijkt. Het wereldnieuws is nog ver weg en ik geniet van mijn koffie.

Pas daarna is het nieuwsblad aan de beurt, maar ik ben nog lang niet toe aan de voorpagina. Eerst pak ik het tweede deel en lees mijn favoriete columns, grasduin wat bij kunst en cultuur, sla de sportpagina over en kijk wat er in het weekend op de televisie komt. Tenslotte blijf ik nog even hangen bij de kleine rubrieksadvertenties, want ik weet dat de voorpagina de volgende stap is.

Ik haal diep adem en scan de koppen, sla het blad om en kijk of er op pagina 2 en 3 iets staat wat ik lezen moet. Snel blader ik verder, lees een paar korte berichten en ben blij als ik het laatste nieuws weer aan de wereld kan laten. Ik ben een krantenlezer van lik-mijn-vestje in een ver-van-mijn-bed-show geworden.

Want dagelijks nieuws is voor mij tegenwoordig als een reis met een hogesnelheidstrein. Ik kijk uit het raam, maar de dingen die vlakbij zijn, zie ik niet. Ze gaan zo snel voorbij dat het geen zin heeft me erop te focussen, mijn ogen kunnen het niet verwerken. In de verte kijken lukt wel, maar wat ik daar zie is onbereikbaar, en ik heb er geen vat op.

Lang heb ik geloofd dat de wereld maakbaar was, dat vrede en veiligheid binnen handbereik waren en dat honger de wereld uit geholpen kon worden. Ik volgde het nieuws op de voet omdat ik in vooruitgang geloofde en dit wilde toetsen. Maar ik ben gaan inzien dat die maakbaarheid een illusie is, de vlinder in het Amazonegebied en de vleermuis in Wuhan laten zien dat chaos altijd op de loer ligt. Daarom volg ik tegenwoordig een nieuwsarm dieet, want ik blijf tenslotte een perfectionist.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert Irene van Putten op ipixtitude.com een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder gewenst moment instappen.