Het is vreemd. Mijn vader vond De vrouw als eunuch van Germaine Greer, de invloedrijke Australische feministe, een geweldig boek. Aan het begin van de jaren zeventig probeerde hij tijdens iedere visite hierover te beginnen, maar veel publiek kreeg hij niet. Waarom dit boek hem zo aansprak weet ik eigenlijk niet, omdat ik het in de laatste jaren van mijn middelbare school afgeleerd had naar hem te luisteren. Wel herinner ik me gedrag van hem, dat tegenwoordig zeker als vrouwonvriendelijk gekwalificeerd zouden worden en ik weet niet welk cijfer hij tien jaar later gekregen zou hebben, als Cisca Dresselhuys hem langs de feministische meetlat gelegd had.

Mijn moeder was in 1960 gaan werken en mijn vader draaide volop mee in het huishouden. Om kwart over zeven joeg hij ons het bed uit, want als mijn moeder om acht uur de deur uitging was het huis aan kant, de bedden opgemaakt en stond de afwas van het ontbijt alweer schoon in de kast. Aardappels schillen was teamwerk, want mijn vader jaste de avond van tevoren in sneltreinvaart de schillen eraf, terwijl mijn moeder in de nalezing de pitten en paarse plekjes verwijderde. Als ik uit school kwam, lag er vaak een boodschappenlijstje voor de bakker of de groenteboer voor me klaar en als dank bracht mijn moeder me bij haar thuiskomst een kopje koffie, terwijl ik achter mijn bureau huiswerk zat te maken.

Misschien vond mijn vader ons wel een modern gezin, met een werkende moeder in een paars broekpak, een koopwoning en vier kinderen op de middelbare school. Misschien was deze tijd wel his finest hour en vond hij in de analyses van Germaine Greer een vorm van bevestiging, die de kerk en zijn familie in Friesland hem niet boden.

Maar wat ik vooral vreemd vind, is dat ik niet weet wat mijn moeder van dit boek vond. Ik vraag me zelfs af of ze het überhaupt wel gelezen heeft. Ze was niet bang om voor haar mening uit te komen en tegelijkertijd had ze geleerd mijn vader af en toe maar te laten praten, maar over feminisme heb ik haar nooit een standpunt horen innemen. Het optreden van Dolle Mina’s vond ze onbeschaafd, dat wel, maar tot een inhoudelijke afkeuring kwam ze niet. En net als mijn vader wilde ze waarschijnlijk modern zijn, vooral naar haar zussen toe. Zolang ik maar naar de kapper ging.

Vrouw ~ 1) mens van het vrouwelijk geslacht 2) echtgenote: groeten aan je vrouw 3) (kaartspel) naam van een kaart; = koningin: ruitenvrouw 4) bazin, vrouwtje (3): (tegen een hond) kom maar bij de vrouw

Maar als ik mezelf nu eens langs die meetlat leg? Hoe feministisch ben ik zelf? Zou het genoeg zijn voor een voldoende dat ik bij het voorlezen van Jip en Janneke voor mijn dochters de rollen af en toe heb omgedraaid? Dat Jip niet durfde te zwemmen en Janneke zo stoer was het wel te doen? Dat ik naar het hoofd van de school ben gegaan om te zeggen dat ik niet begreep waarom meisjes handwerken kregen en jongens handenarbeid? Dat ik tegen mijn dochters gezegd heb dat ze vooral naar school moesten om zelfstandig te worden, om later een beroep uit te kunnen oefenen en nooit afhankelijk te hoeven zijn van een man? Vind ik het erg dat zij hier dan toch gedeeltelijk wel voor hebben gekozen, dat zij het moederschap verkiezen boven de ultieme maatschappelijke carrière, net zoals hun eigen moeder dit heeft gedaan? Nee, helemaal niet en ik voel mezelf dalen langs die lat.

Voor mijn moeder was buitenshuis gaan werken nog een keuze, voor mijn vrouw al een stuk minder en voor mijn dochters is het een maatschappelijke noodzaak geworden. Pas na vier kinderen kon mijn moeder kiezen of er nog een vijfde zou komen, maar mijn generatie en die van mijn dochters hebben op dit gebied van meet af aan hun eigen beslissingen kunnen nemen. Mijn moeder ging al naar de mulo, maar met dit diploma zou ze momenteel niet op hbo of universiteit toegelaten worden. Voor het gymnasium heb ik nog toelatingsexamen moeten doen, daar waar mijn kleindochter afhankelijk is van cito-scores en een uitgebreide rapportering door de basisschool.

Natuurlijk zegt onze minister van onderwijs dat het lager beroepsonderwijs te negatief wordt afgeschilderd en dat hier prima opleidingen verzorgd worden. Hij heeft helemaal gelijk, maar ieder meisje weet dat vanuit het vmbo de hogere opleidingen in Nederland onbereikbaar zijn. Dat je dan in de categorie terechtkomt van nog geen twee procent loonsverhoging bij een modaal inkomen, in plaats van vijftig procent bij een jaarsalaris van ruim boven een miljoen.

Het glazen plafond bij topfuncties voor vrouwen vind ik zeker onrechtvaardig, maar er is in Nederland een kloof waar ik me op deze Internationale Vrouwendag drukker over maak. En niet alleen waar het vrouwen en meisjes betreft.

WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.