Afgelopen week overviel mij de gedachte dat het leven eigenlijk een voortdurende herhaling van zetten is, met af en toe een nieuw ingrediënt dat al snel in de herhalingen wordt opgenomen. Dergelijke gedachten komen natuurlijk niet voort uit een blijde geest en als ik eerlijk ben voel ik me de laatste tijd ook niet altijd opgewekt.

Langs de straten van onze wijk begint de lente zich voorzichtig te tooien met tere bloesemblaadjes en de magnolia staat op springen. In de tuin hebben narcissen de sneeuwklokjes verdrongen. Het achterlaten van de winter zou een nieuw begin moeten zijn, de nieuwe lente zou warmte en hoop met zich mee moeten brengen.

Maar ik kon alleen maar aan vorig jaar denken, aan het begin van de intelligente lockdown die ons moest behoeden voor massale besmettingen en overvolle IC´s. Die lente bracht niet alleen nieuw leven, maar nam ook de dood in haar voetsporen mee.

Herhaling = 1) doublure 2) herhaaloefening 3) heruitzending 4) recidive 5) repetitie 6) reprise

We waren gehoorzaam aan de adviezen van het RIVM en het OMT en zo werd de lente dan toch zomer. Het leek even wat beter te gaan. September zou misschien een tweede coronagolf brengen, maar daar hadden in de warme zon weinig boodschap aan. Wie een tent had kon toch nog op vakantie en misschien zou een vaccin wel als golfbreker ingezet kunnen gaan worden.

Pfizer, AstraZenica en Moderna leken heel even meer op charitatieve instellingen, met het heil van de mensheid als missie, dan op keiharde beursgenoteerde bedrijven die slechts uit zijn op financiële injecties voor CEO’s en aandeelhouders. Enigszins tegenstrijdig hoopte ik dat het ABP stevig belegd had in deze bedrijven, want over de dekkingsgraad van pensioenfondsen was in de economische terugval weinig positiefs te melden.

De tweede golf kwam sneller dan de vaccins. Niet-essentiële winkels en terrassen konden voorlopig nog niet open, de scholen bleven dicht en het zwembad werd opnieuw gesloten. Maar ik hield vol en vermande me door mijzelf gelukkig te prijzen dat ik met pensioen was, geen digitale lessen hoefde te geven en geen zoomvergaderingen hoefde bij te wonen.

Hier in huis waren geen kinderen aan wie ik thuisonderwijs moest geven, met wie ik de straat op moest om hun energie kwijt te spelen of die mij konden besmetten met het virus waarvan zij niet ziek werden. Ik putte kracht uit mijzelf en vond daar nog steeds inspiratie. Ik schilderde en schreef verder.

Iedere donderdag ging ik in mijn eentje naar de supermarkt, samen werden wij een kei in het plannen van weekmenu’s. Ondertussen proefde ik wel dat er herhaling kwam in de gerechten op tafel en natuurlijk viel het me ook op dat het lang geleden was dat mijn vrouw iets nieuws had aangetrokken.

Zomertijd werd wintertijd en het was allang donker toen de avondklok sloeg. En net zoals de dagen steeds meer op elkaar gingen lijken, zo waren ook de avonden elkaars evenbeeld aan het worden. Steeds vroeger keek ik overdag naar wat er die avond op de televisie zou komen, voor en na het journaal met het dagelijkse aantal besmettingen als beurberichten en alweer een in beeld gebrachte injectie in zo’n bleke bovenarm.

Iedere week was er weer de rituele dans tussen onveilig demonstrerende complotdenkers en ordehandhavers, de afgelopen maand slechts onderbroken door verse verkiezingsslogans die weinig zicht boden op de post-coronasamenleving. De partijgebonden slagzinnen werden in ontelbare varianten dagelijks herhaald door hun bijbehorende lijsttrekkers en het werd steeds vroeger tijd om naar bed te gaan.

Nu doorpakken en kleur bekennen, kiezen voor wat echt telt en onder nieuw leiderschap samen sterker verder voor een eerlijke toekomst in een zorgzaam en groen Nederland, dat weer van ons is omdat we het teruggestemd hebben.

Televisiejournalisten en praattafels leefden zichtbaar op van deze nieuwe injectie, even geen gesprekken met virologen of zorgbestuurders, maar met politici die alle tijd hadden omdat zij met hun campagne toch niet naar buiten konden. Herhaling mag dan de kracht zijn van de reclame, avonden lang luisteren naar hol verkiezingsjargon werd voor mij bijna de patstelling van de democratie.

Ik kon geen stap meer verzetten zonder ermee om mijn oren geslagen te worden en had bijna geen zin meer om te gaan stemmen.

Nu is het opnieuw lente en ook dat voelt als een herhaling. Na de narcissen komen de hosta’s weer boven de grond, als de magnolia’s uitgebloeid zijn komt vanzelf de meidoorn wel weer. Een nieuw begin? Helemaal niet, want de beperkingen zijn gebleven en de avondklok schuift mee met de zomertijd. Het nieuwe normaal van vorig jaar heeft de touwtjes nog stevig in handen en er gaat de komende tijd maar weinig veranderen.

Zo zou ik nog wel even verder kunnen mopperen, maar inmiddels weet ik gelukkig dat dergelijke repeterende gedachten een halt toegeroepen moet worden, dat ik kan voorkomen dat ze zich in mijn hoofd gaan vermenigvuldigen. Daar wordt niemand blij van, ikzelf niet en mijn directe omgeving al helemaal niet.

Hoe ik dat doe? Ik vertrouw mijn sombere overwegingen toe aan het papier en laat ze het daglicht zien. Daar kunnen mijn donkere hersenspinsels niet tegen.

Niet dat ze allemaal onmiddellijk als sneeuw voor de zon verdwijnen, maar hun kracht verbleekt dusdanig dat het mij toch weer lukt in iedere voorjaarsbloem een nieuw begin te zien. Dus bedenk je, wanneer je dit leest, dat je lid bent van een zelfhulpgroep die voor mij zeer waardevol is en dat mijn dank hiervoor groot is. Alleen samen krijgen we corona onder controle.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert alimolenaar.nl een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder moment instappen.