Zijn jullie vanmiddag thuis? is een vraag die ik de afgelopen twee weken niet heb horen stellen. We zijn momenteel namelijk altijd thuis, de hele dag, de hele avond en de hele nacht.

Eén keer ben ik in de auto gestapt om naar de glasbak te rijden, om me te ontdoen van lege wijnflessen en Hak-potjes. Samen met mijn vrouw ben ik naar de apotheek gelopen, waar zij naar binnen ging en ik keurig buiten bleef staan. Gistermiddag hebben we een rondje door de stille buurt gelopen, om onszelf in de lentezon uit te laten. Af en toe moet ik een vuilnisbak aan de straat zetten en breng ik een zakje restafval weg.

Mijn activiteiten van de afgelopen zestien dagen zijn dus snel samengevat en om het bezoek te tellen heb ik aan één vinger genoeg: onze zoon voorziet ons trouw van boodschappen, waarbij we tenminste twee meter afstand houden.

Gisteren viel het me op dat ik op weg naar de restafvalbak midden op straat ga lopen, zo ver mogelijk bij de huizen, en dus bij de mensen vandaan. Dankzij het mooie weer ligt de tuin er nu pico bello bij, alles wat gesnoeid moest worden, is gesnoeid. Er groeien geen paardenbloemen meer tussen de tegels in de voortuin, de verdorde bloemtakken van de Japanse anemoon heb ik weggeknipt, de herfstbladeren heb ik uit de tuin geharkt en in manden weggebracht. Die afvalbak was de afgelopen week mijn beste vriend, maar veel te vertellen had hij niet.

De wekker staat deze dagen uit, want we worden toch wel wakker en niemand hoeft ergens naar toe. Mijn horloge heb ik al dagen niet om, want de tijd is geworden zoals in dat beroemde schilderij van Salvador Dalí, waarop klokken wegsmelten in een oneindige leegte. Mijn trouwring draag ik ook niet en mijn armbanden zijn op het nachtkastje blijven liggen. Dan kan ik mijn handen beter wassen.

Soms kijken we in de agenda om te zien waar we vandaag niet naar toe gaan, en de dagen krijgen nu kleur door wat er niet gebeurt: het is vandaag woensdag, want vanavond ga ik niet zwemmen.

(Sociale) onthouding: nalaten iets te doen, het niet doen of gebruiken van iets.

Zonder wekker werd ik vanochtend dus ook weer gewoon wakker en in de zonovergoten slaapkamer was het stil. Ook van buiten kwam geen geluid, en het licht en de stilte gaven mij een gevoel van geborgenheid. Want binnen is het warm en licht en goed, zong Boudewijn de Groot, ook al voegde hij eraan toe dat je niets zeker kunt weten en dat alles voorbijgaat. Kun je zeker weten dat je niets zeker weet? Vooral politici in de oppositie en televisiepresentatoren aan hun praattafels hebben het daar momenteel moeilijk mee.

In het ochtendlicht gaat de jukebox in mijn hoofd op zoek naar andere liedjes en ik hoor Brian Wilson In my room inzetten. There’s a world where I can go and tell my secrets to …. in this world I lock out all my worries and my fears. Mijn derde elpee ooit was een verzamelelpee van de Beach Boys en dit nummer bezingt precies wat een eigen kamer voor je kan betekenen. Soms is sociale onthouding een verademing en nog altijd als ik op mijn studeerkamer achter mijn laptop ga zitten, kan ik dit gevoel ervaren.

Even alleen voor mijzelf kunnen denken, alles wat tot mij kwam ordenen, nadenken over tegenstrijdigheden en consequenties, mijmeren over vroeger en mijn schouders onder straks zetten. Dit gevoel strekt zich nu dus uit tot mijn slaapkamer.

Want hoe zal het gaan, als straks het licht weer aangaat? Wil ik me dan nog wel onder de mensen begeven? Geven wij elkaar dan nog steeds drie zoenen? Wanneer ik nu oude beelden zie van massale bijeenkomsten, voetbalsupporters op een tribune of feestvierende mensen in een polonaise, dan kan ik me al bijna niet meer voorstellen dat dit ooit weer normaal gaat worden. Mijn drang tot socialiseren is toch al niet erg sterk en ik kan me indenken dat ik hierin nog selectiever word.

Voetbalstadion of polonaise zaten al niet in mijn keuzepakket, maar wil ik straks nog wel naar de markt, naar de kerk of naar het museum? Stap ik nog met evenveel plezier in een touringcar, wil ik überhaupt nog wel met vakantie naar het buitenland?

Als je een tijdje in het gips gelopen hebt, moet je daarna leren je been toch weer volledig te belasten. Na een ernstige ziekte valt het lange tijd niet mee om je lichaam opnieuw te vertrouwen. Ik vraag me af hoe ik de maatschappij waarin ik leef, en de mensen die ik tegenkom, straks weer volledig kan omarmen. Ga ik weer geloven in jou en mij?

Bovenstaande citaten komen uit ‘Avond’ van Boudewijn de Groot (1996). ‘In my room’ van de Beach Boys was de achterkant van de single ‘Be true to your school’ uit 1963. Het haalde in Nederland de hitlijsten niet. 

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert Irene van Putten op ipixtitude.com een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder gewenst moment instappen.