Onze quarantaine is de vierde week ingegaan, en ik begin er bijna aan te wennen. De dagen rijgen zich naadloos aaneen en gelukkig heb ik voldoende geduld in me om er iedere dag weer het beste van te maken. Er valt inmiddels niet meer veel op te ruimen, maar ik kom ook niet aan grootscheepse projecten toe. Alles blijft een beetje hangen in het hier en nu.

Buiten is het nog steeds stil, wanneer een bezorgdienst de straat in komt rijden is dat een hele belevenis. Na het afleveren van het pakketje nemen de vogels de buurt weer over en alleen zij worden door de stilte toegelaten. Af en toe loop ik een rondje door de lege buurt, zie soms een andere dwaalgast snel oversteken om afstand te bewaren, en ik moet denken aan de straten uit mijn jeugd. Ook die straten waren stil, terwijl de naoorlogse geboortegolf toch graag buiten speelde. Maar schreeuwen of stemverheffing waren uit den boze, dan kwamen moeders naar buiten en moesten wij naar binnen.

Ik houd van rust en stilte, en die liefde gaat ver terug. Ze vormen mijn vroegste jeugdherinneringen en ontstonden in Gramsbergen, het dorp in Overijssel waar ik van mijn tweede tot en met mijn vierde jaar op een boerderij gewoond heb. Ook daar was het stil, hooguit hoorde je er een koe loeien.

Toen mijn broers naar de lagere school gingen en mijn zusje nog te klein was om buiten te spelen, liep ik hele dagen in mijn eentje op het erf te dolen. Ik vermaakte me door de kat te aaien en te kijken naar de in het zonlicht dwarrelende stofdeeltjes in de hooischuur, terwijl ik door de stoffige ramen de buurvrouw de was zag ophangen en haar man op zijn trekker vertrok naar het land.

Zelden kwam ik van de boerderij af, zodat de doop van mijn zusje en het bezoek aan een fotograaf in Coevorden mij altijd zijn bijgebleven. Eén van die foto’s heeft tot het eind bij mijn ouders op de slaapkamer gestaan, en in de nu prominent teruggekeerde stilte kreeg ik ineens behoefte om deze weer eens tevoorschijn te halen.

Op de achterkant heeft mijn moeder een datum geschreven: 14 augustus 1957. Mijn vader werd die dag vijfendertig jaar oud en dit was waarschijnlijk zijn verjaardagscadeau. Een vrolijke boel is het niet op de serie van vier foto’s, er is geen kind dat lacht. Net als mijn zusje heb ik meer belangstelling voor het speelgoed dan voor de lens van de fotograaf en ik vraag me af wat mijn broer achter zijn rug heeft verstopt. Natuurlijk zien we er voor deze gelegenheid keurig uit, dat kon je wel aan mijn moeder overlaten, en het zou mij niet verbazen als ze onze truien zelf gebreid heeft.

Prominent: 1) aanzienlijk 2) aardappel 3) befaamd 4) belangrijk 5) geacht 6) hooggeplaatst 7) hooggezeten 8) naar buiten uitstekend 9) op de voorgrond tredend 10) uitblinkend 11) uitstekend 12) vooraanstaand 13) vooraanstaande

Afgelopen week keek ik naar een interview met Marga Minco, ter gelegenheid van haar honderdste verjaardag. Natuurlijk heb ik ooit Het bittere kruid gelezen, want het was ongeveer het dunste boek van de boekenlijst. Maar ik had het niet zo op verhalen uit de oorlog, want zonder er veel woorden aan vuil te maken hadden mijn ouders me wel duidelijk gemaakt dat ook hun vrede vooral bestond uit nare herinneringen. Daarom verbaasde het mezelf nog het meest dat ik nu wel bleef kijken, maar iets in de schrijfster intrigeerde mij en ik wilde erachter komen wat dat was.

De gedachte, die plotseling bij mij opkwam, was er zo mogelijk nog sneller dan de verklaring ervoor en ik schrok van het inzicht. Al die tijd had ik gefascineerd naar de blik in de ogen van de schrijfster gekeken, die in zoveel leek op die van mijn moeder. Gedachten op nul en blik op oneindig noemde ze het zelf, maar ineens realiseerde ik me dat haar ogen op zulke momenten altijd het laatste halfjaar van de Tweede Wereldoorlog zagen, de maanden waarin haar vader en oudste broer stierven. Ineens wist ik zeker dat zij hun overlijden nooit heeft verwerkt.

Er zijn een aantal historische gebeurtenissen, waarvan ik de namen en de jaartallen wel ken, maar waar ik me altijd maar weinig bij kon voorstellen. Het verhaal van de Hunnen, die onder aanvoering van Attila de Goten opdreven tot in het Romeinse Rijk, kende ik natuurlijk wel, maar wat moest ik me bij een volksverhuizing voorstellen? Sinds de journaalbeelden van de vluchtelingenstroom van 2015 heb ik daar een duidelijk beeld bij.

Ik vroeg me af hoe het geweest zou zijn om in de eeuw van de Zwarte Dood te hebben moeten leven, of in de jaren van de Spaanse griep. Na drie weken in quarantaine, met dagelijks frontberichten en onheilspellende cijfers, heb ik daar nu wel een heel klein beetje zicht op.

Een samenscholingsverbod, hoe intelligent ook, was voor mij tot nu toe iets uit de oorlog van mijn ouders, maar afgelopen week had ik het gevoel ook hierin door de geschiedenis te zijn ingehaald. Van mij mag het hierbij blijven.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert Irene van Putten op ipixtitude.com een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder gewenst moment instappen.