Het is donderdagavond, Witte Donderdag. Overdag scheen de zon in een strakblauwe hemel, vanavond verlicht de volle maan in een wolkenloze lucht de buurt, die vroeg is gaan slapen. Morgen komt er weer zo’n mooie dag en het lijkt wel of er nog nooit zo’n uitbundige lente geweest is. In de achtertuin bloeit de prunus en sommige straten kunnen hier bijna concurreren met de kersenbloesem in de parken van Tokio en Kioto. Maar als ik dit schrijf is het hier geen Sakura, het is hier bijna Pasen.

Het is stil om mij heen, maar niet in mij. In de leegte en de ledigheid dansen de woorden in mijn hoofd en ik wil ze in georganiseerde vorm vasthouden, in zinnen en alinea’s die beschrijven hoe bijzonder deze weken zijn. Misschien is het een stressreactie, die mijn zintuigen op scherp gezet heeft en waardoor ik nu vol indrukken zit die ik moet vasthouden om te overleven. Maar ze zijn te vaag voor een dagboek en de onbevangenheid voor het schrijven daarvan ben ik allang kwijt. Mijn ervaringen gaan als altijd met mij op de loop, nemen me mee naar vroeger en laten mij soms een mogelijke toekomst zien, waarmee ze datumgrens overschrijden.

Weer: 1) toestand van de dampkring wat temperatuur, vochtigheid, luchtdruk, bewolking en wind betreft  2) de gevolgen van de invloed van temperatuur en vocht.

Mooi weer roept herinneringen op aan mooi weer, met Pasen terugdenken aan paasdagen van vroeger gaat bijna vanzelf. Is het weer nu vaak niet veel beter dan over vijftig dagen, met Pinksteren? Op de Veluwe zijn de eerste heidebranden inmiddels weer geblust, en binnenkort keert het grondwaterpeil weer terug in het nieuws. Dat is eigenlijk mijn enige zorg bij dit mooie lenteweer: nu daalt de temperatuur ’s avonds nog behoorlijk, maar stevenen we weer af op zo’n snikhete zomer waarin je ’s nachts naar een koele vrouw verlangt? En als iedereen dan nog steeds thuis zit, kunnen we onszelf dan in het gareel houden? Gaat zo’n zomer van anderhalve meter ons lukken?

Terug naar Pasen. Lang geleden was mijn lagere school nauw verbonden met de katholieke kerk, letterlijk en figuurlijk. De achteruitgang van de Sint-Antoniuskerk, een neogotisch gebouw uit de jaren twintig van de vorige eeuw, was alleen bereikbaar via het plein van de St. Jozefschool, en ook organisatorisch waren kerk en school nauw met elkaar verbonden. Vanuit het klaslokaal liepen we naar de kerk om te oefenen voor onze Eerste Communie, godsdienstlessen werden gegeven door een kapelaan en regelmatig gingen we klassikaal biechten. Op school waren jongens en meisjes strikt van elkaar gescheiden, maar allemaal leerden we de vragen en antwoorden van de catechismus uit ons hoofd en baden we het Onze Vader en het Wees Gegroet, Maria.

De vastentijd begon in de kerk met een askruisje, en we vertelden elkaar dat mijnheer pastoor voor die as het hele jaar sigaren had moeten roken. Op school werd een kleurplaat uitgedeeld, met aan de ene kant een grote afbeelding van Pasen, met de steen voor het graf weggerold en in de verte drie de kruisen op Golgotha. De andere kant was een kalender. Voor iedere dag tussen Aswoensdag en Stille Zaterdag was er een apart vakje met een toepasselijke afbeelding, die je mocht inkleuren als je die dag de mis had bezocht. En daarmee had ik een probleem.

Want ik wilde iedere dag kleuren en ik wilde het hele blad volkrijgen, maar wist ook wel dat God alles zag en dat ik hierover niet in kleur kon liegen. Dus verzon ik een list. Op een zijaltaar van de kerk werd iedere dag door een oude priester een korte mis opgedragen, die ik weliswaar niet helemaal kon bijwonen als ik nog op tijd op school wilde komen, maar waar ik toch lang genoeg aanwezig kon zijn om zonder gewetensbezwaren het plaatje van die dag in te kleuren. Maar veertig dagen duren lang, ook als je niet in quarantaine bent, zodat ik gaandeweg de moed begon te verliezen en er in de laatste weken steeds meer dagen ongekleurd bleven. Ik was een illusie armer.

Zaterdag liep Jan Slagter van Omroep Max in zijn eentje door Keukenhof en liet zien dat Pasen en kleur, dat kleur en hoop echt bij elkaar horen. Ik was een beetje jaloers op hem. Ergens in de jaren tachtig ben ik éénmaal in Lisse geweest en ik wist niet welke ervaring de overhand had: de bloemen of de drukte. Van dat laatste is dit jaar geen sprake, de huidige slagzin voor Keukenhof klinkt bijna als een zwanenzang: wel bloemen, geen bezoek. Dat wordt nog wat, die anderhalvemeter-economie.

Het is inmiddels Tweede Paasdag, de wind is gedraaid en de temperatuur ligt zo’n tien graden lager. Het lijkt wel Pinksteren. De bloesem in de achtertuin laat zijn eerste bloemblaadjes vallen en het zonnescherm kan dichtgedraaid blijven. Vooral de burgemeesters in de bollenstreek zullen hier blij mee zijn, want in weerwil van het nieuwe normaal was het hier de afgelopen dagen druk. Het is weekend. Ik wil naar de tulpen kijken en ik ben al zolang thuisgebleven.  Dat wordt nog wat, die anderhalvemeter-samenleving.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert Irene van Putten op ipixtitude.com een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder gewenst moment instappen.