Er zijn dingen waar ik iets van vind zonder er een mening over te hebben. Dat klinkt misschien paradoxaal, maar het verschil zit hem in het oordeel dat een mening vaak met zich meebrengt. Als ik ergens iets van vind hoeft niemand zich aangevallen te voelen, hoeft niemand zich te verdedigen en hoeft niemand er iets mee te doen. Het is een persoonlijk iets, het is volkomen subjectief en is ontstaan in de smeltkroes van mijn opvoeding, opleiding, ervaring en voorkeur. Het is zelfs nog maar de vraag of het zich ooit zal ontwikkelen tot een mening, waarschijnlijk wordt het toegevoegd aan de lange lijst van onderwerpen, waar ik bij gelegenheid nog eens goed over na wil denken.

Voor ik in dit verband bij The Passion uitkom, moet ik zelf eerst terug naar Dordrecht, naar de parochie van de Verrezen Christus in Crabbehoff, de nieuwbouwwijk waar ik in de jaren zestig woonde. Bij de verhuizing hier naartoe was ik tien jaar oud, ik zat in de vijfde klas van de lagere school en was een braaf jongetje, met hoge cijfers voor gedrag en vlijt. Ik deed nog wat mijn ouders, de onderwijzer en de pastoor zeiden en werd wederom lid van het kerkkoor, een jongerenkoor ditmaal. In Rome waren de panelen aan het schuiven en Nederland schoof mee. Er hing vernieuwing in de lucht en te midden van nieuwe flats en doorzonwoningen klonken Gregoriaanse gezangen te zwaar en te oubollig. Het jongerenkoor bereidde zich voor op een heuse beatmis.

Toen ik dat drumstel naast het altaar zag staan, wist ik dat dit mijn eerste en laatste optreden hier zou zijn. John Lennon had nog niets over Jezus gezegd, maar diep van binnen wist ik al dat ik beatmuziek en de roomse kerk gescheiden wilde houden. Noem het zwart-witdenken, een compromisloos trekje in mij dat iets helemaal wil, of helemaal niet. Popmuziek en religie waren in mijn binnenste onverenigbaar.

Zes jaar later deed zich iets vergelijkbaars voor. Ik zat inmiddels in de vijfde klas van het gymnasium en de maandelijks verplichte mis in de schoolkapel behoorde al bijna tot het verleden. Pater van Hemert, onze godsdienstleraar die niet erg goed orde kon houden, kwam het lokaal binnen met de dubbelelpee Jesus Christ Superstar onder zijn arm. Die les zouden we de kapel weer eens gaan bezoeken om ernaar te luisteren en ik kreeg dat beatmis-gevoel weer over me. Hier ging ik niet nog eens aan beginnen en waar de klas rechtsaf sloeg, sloeg ik linksaf. Naar buiten, de frisse lucht tegemoet.

Witte Donderdag ~ in de christelijke religie de donderdag direct voor Goede Vrijdag in de Goede Week. Op Witte Donderdag begint het Triduum Sacrum, dat verder bestaat uit Goede Vrijdag en Stille Zaterdag en die tijdens de paaswake overgaat in het paasfeest.

Het is een nieuwe traditie om op Witte Donderdag The Passion uit te zenden, en voor mij voelt dit als het derde deel van een drieluik over geloof en popmuziek. De afgelopen jaren heb ik er soms even naar gekeken, soms ook niet. Maar dit jaar was Dordrecht in beeld en dat kon ik natuurlijk niet voorbij laten gaan.

Op de locatie rond de Grote Kerk en het Maartensgat heb ik heel wat voetstappen liggen, want een vriend van mij had een kamer op de Engelenburgerkade en voor ons huwelijk woonde ik met mijn vriendin net niet samen op haar etage aan het Blauwpoortsplein. Het Energiehuis aan de Noordendijk was toen nog een elektriciteitscentrale, Villa Augustus met zijn watertoren nog een pompgebouw, waar ik op weg naar het Wantijbad langs fietste. Ik keek mijn ogen uit en had even spijt deze mooie stad ooit verlaten te hebben.

Maar ik kan niet zeggen dat het gisteravond niet in mijn binnenste gebotst heeft. Ben ik oneerbiedig wanneer ik zeg dat ik niet zo van gerecyclede liedjes uit het repertoire van Jan Smit of Jeroen van der Boom houd?

Ik betrapte mezelf erop, dat ik met het zicht op Dordrecht alternatieve liedjes probeerde te verzinnen en ik hoorde DC Lewis Mijn gebed zingen, met op de achtergrond het orgelspel van Feike Asma in de Groote kerk van Maassluis. Cowboy Gerard zat weer te kaarten in de kerk en legde uit dat het aas God symboliseerde en de zes stond voor de scheppingsdagen. Met Robert Long als frontman keerde Unit Gloria deze dagen om in The last seven days, waarna Judee Sill Jesus was a cross maker ten gehore bracht en de Byrds zich met de Doobie Brothers verenigden in Jesus is just alright. Opeens was daar ook Genesis, met Phil Collins als televisiedominee in Jesus he knows me. Nee, het gezongen paasverhaal had mij niet bij de les kunnen houden.

Dat gold zeker niet voor de twintigduizend aanwezigen in Dordrecht, die zich rondom het thema eenzaamheid verzameld hadden en er hun eigen invulling aan gaven. Zelf blijf ik popmuziek en religie een moeizame combinatie vinden en van The Passion vind ik wel iets, maar ik heb er nog steeds geen mening over. Net zoals ik er nog steeds niet uit ben welke versie van Hallelujah ik nu beter vind, die van Jeff Buckley of toch maar het origineel van Leonard Cohen.

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.