Tien dagen lang ben ik in de gelegenheid enigszins te ervaren hoe het is om alleen te zijn. Mijn vrouw is namelijk met een vriendin op vakantie naar Israël. Natuurlijk zou ik kunnen zeggen dat ik haar dit van ganser harte gun, maar als ik eerlijk ben is dat niet het hele verhaal.

Mijn katholieke jeugd is niet zo doordrongen geweest van de vreze Gods en in mijn geloofsbeleving ben ik een stuk passiever. Daarom houd ik van rituelen en heb ik er weinig woorden voor, zodat ik zeker niet de behoefte voel met een christelijk reisgezelschap onder leiding van een dominee het Heilige Land te bezoeken. Ik denk ook dat ik een blok aan haar been zou zijn en dat mijn relativerende instelling dan toch nog de duivel tussen de kussens wakker zou maken. Het is beter zo.

Maar zelfs nu ik thuis blijf, valt het me op dat er altijd weer het moment aanbreekt waarop voorpret overgaat in wachten. De afgelopen weken is de topografie van Israël naast het Oude en Nieuwe Testament gelegd en zijn oude Bijbelverhalen herlezen. Opnieuw stipten we verschillen aan tussen mijn katholieke en haar protestantse lagere school, verbaasden we ons erover dat er in Gaza nog een dierentuin was en schrokken we van de onrust aan de vooravond van de Israëlische verkiezingen.

Inmiddels zijn alle voorbereidingen getroffen, is het reisprogramma geprint en zit de zorgvuldig gekozen kleding in de koffer. De handtas is gecontroleerd op paspoort en pasjes en de gesmeerde krentenbollen liggen in de koelkast te wachten op vertrek. Samen hebben we nog de vaat gedaan van onze laatste gezamenlijke maaltijd en nu is het wachten op de wekker van vijf uur morgenochtend. Zonder voorpret gaan we naar bed.

Natuurlijk had ik plannen gemaakt en verzonnen wat ik allemaal zou kunnen gaan doen, nu ik tijd aan mezelf krijg. Maar zoals je op vakantie altijd jezelf meeneemt, zo blijft jezelf ook thuis. Terwijl mijn vrouw per bus onderweg is naar Schiphol, stroomt er bij mij niet ineens een stoot adrenaline door mijn lijf en ik word ook niet overvallen door een ontembare dadendrang.

Nee, ik ga verder waar ik gebleven was en zet me in alle rust aan de tekening, waar ik afgelopen zaterdag met Nederland zingt en Blauw bloed op de achtergrond, aan begonnen was. Boodschappen hoef ik niet te doen, de koelkast is nog redelijk gevuld en bovendien rijd ik vanavond maar eens langs de afhaalchinees. Zelf koken kan altijd nog.

Wanneer mijn vrouw in Bethlehem aan het ontbijt zit, word ik thuis alleen wakker en ik bedenk me dat dit de afgelopen jaren niet vaak gebeurd is. Ik houd me voor dat het eigenlijk heel goed is, deze confrontatie met mezelf. Dat dit een mooie gelegenheid is om de vanzelfsprekendheid van samen zijn even te doorbreken en me in te leven in de laatste jaren van mijn vader en mijn schoonmoeder, maar ook in te veel vrienden die te vroeg hun partner verloren en alleen verder moeten.

Even denk ik terug aan het grote stille huis in Dordrecht, waarin mijn vader naar eigen zeggen twintig stoelen had geteld, waarvan hij er nog maar twee gebruikte. Maar nog leger dan de drie slaapkamers was het kippenhok achter in de tuin, waardoor mijn vader een haantje zonder kippen geworden was. Hier in huis tel ik achttien stoelen.

Ongeduld ~ 1) Drift 2) Gejaagdheid 3) Gemoedsgesteldheid 4) Haast 5) Onrust 6) Rusteloosheid 7) Spanning

Ondertussen ben ik alweer zes dagen verder en ben ik tot het inzicht gekomen dat mijn gespeelde alleen zijn nog niet eens in de buurt komt van het echte er alleen voor staan. Onopvallend word ik overladen met aandacht, mijn kinderen komen langs of nodigen me uit om bij ze te komen eten, waarbij de kleinkinderen naast me gaan zitten. Vanuit Israël worden foto’s en leuke berichten gestuurd en ik zie mijn vrouw genieten van haar reis.

In mijn zo overduidelijk tijdelijke situatie kan ik het me veroorloven ongeduldig te zijn en eigenlijk niet te kunnen wachten op haar terugkeer, waardoor het weinig moeite kost mijn geduld te herwinnen en ik dat wachten op eigen prettige wijze kan invullen.

Ja, dagenlang zit ik alweer te tekenen of te schrijven. Ik eet Chinees, tosti’s, pizza, pannenkoeken en patat met kroketten. Als toetje eet ik aardbeien met slagroom en de Franse kaas, die over was van de paasdagen, is inmiddels op. Nog drie dagen kan ik alle elpees en cd’s draaien, die zij niet mooi vindt, nog drie avonden kan ik met een trappistenbiertje in de hand kijken naar moorddadige series op Netflix.

Want donderdag komt ze terug, dan moet er opgeruimd, schoongemaakt, afgestoft en gezogen worden. Dan ga ik mezelf weer scheren, stap ik een keertje extra onder de douche, doe een lekker luchtje op en zet een bloemetje op tafel. Dan staat er een flesje wijn koud en gaan wij onze hernieuwde vanzelfsprekendheid vieren.

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.