‘Als jij nog een gulden hebt, kunnen we de nieuwe single van The Who kopen,’ zei mijn oudste broer enthousiast. Zo enthousiast, dat ik onmiddellijk instemde en we samen naar het winkelcentrum fietsten. Sinds we verhuisd waren naar deze nieuwbouwwijk, en mijn vader eindelijk een platenspeler had gekocht, was Radio Cohen het middelpunt van mijn zakgeld geworden. Met een gulden in de week was een single van f 3,95 nog een hele uitgave, waarvoor ik ook de ijscoman ’s avonds moest zien te trotseren. Ja, de nieuwbouwwijk was kinderrijk en een goede afzetmarkt voor Napolitana’s, mijn favoriete ijsje.

Nog steeds gaat er een gevoel van opwinding door me heen bij de beginklanken van My generation. Als ik uit school kwam, waren mijn vader en moeder aan het werk en mijn broers vanaf hun middelbare school nog onderweg naar huis. Geen idee waar mijn zusje was. Ik had het huis, inclusief platenspeler, voor me alleen en het eerste wat ik deed was The Who uit de radio laten knallen. Dit was het lied van mijn generatie, gericht tegen mijn ouders, die me naar de kapper stuurden en later ook tegen mijn leraren, die me opzadelden met urenlang huiswerk. Twist and shout van de Beatles was nog een twijfelgeval geweest, maar nu wisten mijn ouders het zeker: deze beatmuziek hoorde niet in de huiskamer, tenminste niet in hun aanwezigheid. Met nog meer overgave stotterde ik met zanger Roger Daltrey mee: Hope I die before I get old.

Ouder worden was helaas niet tegen te houden. Nog jaren heb ik gedacht dat mijn generatie het eeuwige leven had, dat wij de norm voor op zijn minst de komende honderd jaar gesteld hadden. Wij behoorden immers tot de babyboomers, geboren tussen 1940 en 1955. Overal waren wij in de meerderheid. We hadden een hekel aan gezag, wilden de wereld bevrijden en wisten heel goed hoe we dat gingen aanpakken. Een auto als statussymbool was achterhaald, een lelijke eend of Renault 4 was meer dan genoeg. Desnoods een gehuurd Volkswagenbusje voor de vakantie. Carrière maken was geen doel op zich, zelfontplooiing en creativiteit waren veel belangrijker. Als je deed wat je leuk vond, werd dat vanzelf goed en kwam alles in orde. Eigenlijk heb ik mijn hele studietijd kunnen vasthouden aan dit idee, al ging het aan het einde van de jaren zeventig wel wringen. Wat wilden die punkers nou? Wat was er mis met onze muziek?

Niks ~ 1) De kosten van de zonsopgang (crypt.) 2) Geen zier 3) Geen enkel ding 4) In het geheel niets 5) Minder dan iets 6) Minder dan weinig 7) Mis 8) Noppes 9) Nihil 10) Niets 11) Niet 12) Nada 13) Niemendal 14) Nog minder dan niets (crypt.) 15) Niemendal 16) Niets anders dan ’n x (crypt.) 17) Nul 18) Ontkennend telwoord 19) Onbepaald voornaamwoord

Mijnheer, volgens de krant behoor ik tot de generatie Niks, zei een leerling halverwege de jaren tachtig tegen mij. Ik gaf maatschappijleer (een koekje van eigen deeg voor deze babyboomer) en hij dacht dat ik wel geïnteresseerd was in zijn analyse. Uw generatie, vervolgde hij, heeft alle mooie banen ingepikt en voor ons rest er in deze crisis alleen maar werkloosheid. Gelukkig nam hij het mij niet persoonlijk kwalijk en voegde eraan toe, dat het hem eigenlijk ook niet veel kon schelen. Voorlopig had hij in zijn vrije tijd twee baantjes, die hem een goed leven bezorgden. Hij zou wel zien waar hij terechtkwam. Het werd mij op niet mis te verstane wijze duidelijk gemaakt, dat mijn generatie inmiddels bijna geruisloos was opgevolgd door een nieuwe. Deze leerling had mij die dag meer geleerd dan ik hem.

Komt het door mijn leeftijd, dat ik meer affiniteit heb met de dodenherdenking op 4 mei, dan met de bevrijdingsfestivals op 5 mei? Is ook dit een generatieding? Natuurlijk sta ik qua beleving dichter bij de verzetshelden en kampslachtoffers dan bij de feestvierende achterbankgeneratie en alpha kids. Waar is de vrijheid? Hier is de vrijheid! roept Ali B in Groningen, en ik realiseer me dat ik daar helemaal niets bij voel. Inderdaad, ik ben van een andere generatie, van drie of vier generaties geleden.

Mijn kleinzoon wordt volgende week zeven en krijgt een tablet voor z’n verjaardag, daar waar zijn moeder nog zonder mobieltje naar de middelbare school ging. Mijn kleindochter stuurt me via Pinterest af en toe een foto van de Beatles, terwijl ze er amicaal aan toevoegt: Ik denk dat je deze wel leuk zult vinden, opa. Zij vormen de nieuwste generatie, die straks moeten leven in de wereld, die wij voor ze achterlaten. Het milieu kan ik niet voor ze veranderen, de arbeidsmarkt ook niet. Ik kan weinig doen aan de druk op de buitengrenzen van Europa.

Betekent dat dan, dat ik met lege handen sta en niks voor ze kan betekenen? Diep in mijn hart ben ik bang van wel, straks zullen ze zichzelf moeten redden in een snel veranderende wereld, die ik nu al niet helemaal meer begrijp. Het enige wat ik kan doen, is van ze houden en hen niet langer vervelen met verhalen uit de goede oude tijd van babyboom-opa. Per week wordt mijn generatie minder relevant en dat werd hoog tijd.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.