Nee, dit wordt geen blog over het Huis van Oranje of over het Nederlands elftal. Deze tekst gaat over kleur en daarin beperkt oranje zich niet tot een voetbalshirt of de wimpel bij onze nationale driekleur.

Natuurlijk wordt de menging van rood en geel in ons land tegenwoordig regelmatig overbelicht, maar in het jaar waarover ik ga schrijven was dit veel minder het geval. Op Koninginnedag liep vooral het gedeelte van de natie, dat zich verbonden voelde onder God, Nederland en Oranje met strikken en sjerpen in deze kleur. Het defilé op Paleis Soestdijk en het Nederlands elftal waren op televisie slechts te bewonderen in diverse tinten grijs.

Hip en blits zijn de woorden die horen bij het jaar 1966, en mijn idolen waren dat. Kleurenfoto´s in de Muziek Expres, eerst een muziektijdschrift voor teenagers en later gewoon een popblad, vertelden deze dertienjarige hoe hij zich wilde kleden. Beatles-laarzen natuurlijk, maar ook het donkerbruine suède jasje van John Lennon, de geruite broek van Dave Davies en de T-shirts van Keith Moon stonden hoog op mijn verlanglijstje.

Het is een understatement om te zeggen dat ouders en school bepaald niet meewerkten. T-shirts met opdruk waren op school verboden, jongens met haar tot over hun oren of over de boord van het overhemd werden naar de kapper gestuurd. Ik was er nog lang niet aan toe, maar baarden en snorren stonden ook op de zwarte lijst. Het scheerapparaat van de rector was een berucht alternatief voor wie zich thuis niet wilde scheren.

Ook mijn ouders waren niet gecharmeerd van hip en blits. Een grijze terlenka-broek met een wit overhemd onder een vest of vlotte trui was hun standaard, zo’n vest bij voorkeur met een stropdas. Zwarte veterschoenen, die driemaal per week gepoetst moesten worden, grijze of zwarte sokken, een donkerblauwe regenjas en een leren schooltas maakten het beeld compleet, en ik denk dat ik hierin niet veel afweek van mijn klasgenoten.

Maar op de een of andere manier kwam er toch een beetje beweging in het strakke kledingregime. De kapper stond hier buiten, die strijd zou nog jaren duren omdat lang haar voor mijn moeder inmiddels het eerste blokje in een lange rij van dominostenen geworden was. Als die steen zou vallen, was het gedaan met haar wereldbeeld en toekomstidealen en zou ze de controle over haar leven kwijtraken. Maar ze kon niet tegen alles nee zeggen, en zo maakte ik tot mijn eigen verbazing kennis met wat nu repressieve tolerantie heet: een beetje toegeven om al het andere te onderdrukken.

Oranje= 1) kleur tussen geel en rood, 2) Baai in Sint Eustatius 3) Baai in Sint Maarten 4) Europees vorstengeslacht 5) Gebergte in Suriname 6) Kleur van de regenboog 7) Nationaal sportteam.

Mijn moeder ging graag de stad in om te winkelen, verlegde haar aandacht dat jaar van Dordrecht naar Rotterdam en ontdekte De Bijenkorf. Misschien was ze toch een beetje onder de indruk van het aanbod van kleding in de grote stad, want zonder dat ik er over gezeurd had nam ze voor mij een hippe stropdas met blauwe bloemetjes mee. Op mijn slaapkamer keek ik naar de poster van de Small Faces en constateerde tot mijn intense tevredenheid dat deze das de vergelijking met die van drummer Kenney Jones ruimschoots kon doorstaan. Twee weken later kwam mijn moeder zelfs met een paar oranje sokken thuis en ik dacht dat mijn toekomst nu definitief begonnen was.

Het witte overhemd werd niet lang daarna afgewisseld door een lichtblauwe coltrui, net zo keurig maar toch net iets meer 1966. De grijze broek bleef, want van broeken met wijde pijpen en Higgins-ruitjes moest ook mijn vader niets hebben. Terwijl ik me aan het einde van dat jaar bij de firma Bervoets in Dordrecht stond te verlekkeren aan een blauwe pantalon met aan weerzijden een rode bies en dacht aan de broeken van Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich, werd mijn moeder boos en zei dat ze alleen kleding ging kopen die we beiden mooi vonden.

Dat was haar gulden middenweg, waarop ik gevat antwoordde dat we in zo’n compromissituatie dan nooit zouden kopen wat tenminste één van ons mooi vond, en dat ik degene was die het moest dragen. Het leverde geen blauwe pantalon met rode bies op en eenmaal thuis zei ze dat ik nodig weer naar de kapper moest. Zo kon ik de kerstdagen niet in.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert alimolenaar.nl een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder moment instappen.