Acht weken lang had ik geen winkel bezocht en was zelfs niet in de buurt van het winkelcentrum geweest. Tweemaal was ik naar een tuincentrum gereden, maar zag bij de ingang al dat het er druk was, de parkeerplaats stond vol en ik maakte rechtsomkeer. Naast een enkel autoritje, om te genieten van de lente, het fluitenkruid en de boterbloemen in de Krimpenerwaard, was mijn actieradius beperkt tot verschillende kleine wandelingen door de buurt en een rondje langs de surfplas, of doelgerichte stappen naar de apotheek of naar de brievenbus.

Maar het contante geld raakte op, ik moest naar de pinautomaat en zo kwam het winkelcentrum weer in beeld. De laatste keer kon ik mijn auto er bijna niet kwijt, maar nu was het er erg rustig. De hamsteraars zijn blijkbaar nog niet door hun wc-papier heen, de bezorgdiensten van de supermarkten draaien overuren en wie beleeft er nu plezier aan funshoppen op een bijna verlaten winkelcentrum?

Om leegstand te verhullen was een aantal winkelruiten al ver voor de quarantainedagen dichtgeplakt met beeldvullende stickers, de nu tijdelijk gesloten winkels en de twee lege terrasjes deden de rest. Het leek hier het meest nog op een badplaats in de winter of op een Grieks eiland zonder veerboot.

Nee, veel had ik er niet te zoeken en eerlijk gezegd had ik De Crimpenhof de afgelopen tijd ook niet echt gemist. Het voelde als een vakantie van vroeger, waarin het wekenlang niet bezoeken van dit winkelcentrum gelijk stond aan het doorbreken van de dagelijkse sleur. Maar toch was er iets in mij veranderd, ik betrapte mezelf op de gedachte dat ik het leuk zou vinden een bekende, of zelfs een vage kennis tegen te komen om een praatje mee aan te knopen.

Daar had ik acht weken geleden nog geen last van en ik hoop ook dat het snel overgaat, omdat ik weer kan terugvallen op mijn vertrouwde sociale contacten. Daar voel ik me toch iets prettiger bij.

Die bekende kwam ik niet tegen, maar ter hoogte van de slagerij vroeg ik me af of ik nog wist hoe filet americain smaakte. Of een bakje salade, niet oet Twente, maar uit de vitrine die mij als de Sirenen tussen Sorrento en Capri onweerstaanbaar toezong. Door de herinnering aan al dat lekkers liep het water me in de mond.

In de winkel stonden drie dames op gepaste afstand van elkaar voor de toonbank, en een vierde stond op de drempel keurig te wachten. En toen bleek dat er nog iets in mij veranderd was: ik sloot aan in een rij waarover ik voorheen gedacht zou hebben dat een boterham met kaas ook prima was. Mijn persoonlijke exit-strategie uit de lockdown was begonnen en het smaakte naar meer.

Vrijheid = 1) het vrij zijn; onafhankelijkheid, vrijheid, blijheid, iedereen moet maar doen waar hij zin in heeft, 2) daad die de gewone grenzen overschrijdt; zich vrijheden veroorloven.

Ik proefde een verlangen naar vrijheid en toen mijn dochter zei dat ze die middag met haar zoontjes naar de speeltuin hier in de buurt zou gaan, wist ik dat ik de tweede stap ging zetten. Ik wilde naar mijn kleinzoons toe.

Beeldbellen is leuk, maar ook beperkt. Even wegkijken om na te denken komt ongeïnteresseerd over, je moet keurig op je beurt wachten om iets terug te zeggen en mag geen stilte laten vallen. Dit alles vreet mijn spontaniteit aan, die aan de telefoon toch al niet op zijn best is. Natuurlijk lopen de kleinkinderen het beeld uit, of nemen de telefoon over en laten je het plafond zien, of hun voeten. Zij zijn in ieder geval wel eerlijk, want als ze er genoeg van hebben is het: Dag opa, ik ga weer buiten spelen.

Hij zat vlak bij het hek van de speeltuin, aan de overkant van de sloot. We riepen hem en toen zijn ogen ons vonden herkende onze jongste kleinzoon ons onmiddellijk. Oma! Opa! Hij rende naar het hek, sprong erin en klom omhoog. Komen jullie naar binnen? Jullie moeten naar binnen komen! Hij wees naar de ingang en zette het op een lopen, zo hard als zijn driejarige beentjes hem konden dragen. Zijn moeder moest er achteraan, want hij was niet van plan te stoppen voor hij bij oma was, die inmiddels tranen in haar ogen had. Het spontane en hartelijke welkom, en een verlangen dat ze wekenlang had moeten onderdrukken, hadden haar volkomen overweldigd. De kleine man hield zich natuurlijk niet aan de anderhalve meter en sprong in oma’s armen. Zijn ogen straalden en hij vertelde honderduit. Grote broer bleef cool op een draaitoestel zitten, kneep zijn ogen een beetje samen en zei: Hoi opa, ik heb een zwaard van lego gemaakt.

Vrijheid is als de wind, een ongrijpbaar begrip waarvan je alleen de effecten ziet. Het is ook niet iets wat je achteraf kunt vieren en je mist het pas als het er niet is, ook al zijn het maar acht weken. Voor mij kwam Bevrijdingsdag dit jaar vier dagen later en er is geen vlag of festival aan te pas gekomen.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert alimolenaar.nl een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder moment instappen.