Waarom verzamel ik eigenlijk? Is het een gesublimeerde oerdrift, die vindt dat boodschappen doen in de supermarkt wel een erg brave manier van jagen is? Is het een manier om me te omringen met tastbare herinneringen uit het verleden, die mij moeten beschermen tegen het heden? Want als ik in mijn studeerkamer om me heen kijk, moet ik toegeven dat ik omringd ben door grote en kleine verzamelingen. Allemaal keurig geordend en gerangschikt, dat wel. Ik ben tenslotte geen hoarder.

Voor het raam hangen glazen objecten, een blauw hartje, een ijsvogeltje en een kleine glazen bol. In het raamkozijn ligt een rijtje schelpen, sommige zelf gevonden en enkele ooit tijdens een vakantie als souvenir meegenomen. Op een ladekast staan bakjes met groene of blauwe halfedelstenen en enkele presse-papiers van blauw glas. Had ik al verteld dat blauw mijn lievelingskleur is?

Als ik de laden opentrek, kom ik nieuwe staaltjes verzameldrift tegen. In een schrift met een harde, zwart gemarmerde kaft verbergt zich het laatste restant van mijn oude verzameling vogelplaatjes. Aan de binnenkant van de kaft heb ik in jeugdige hanenpoten naam en adres geschreven, en er in 1964 ons nieuwe adres aan toegevoegd. In het schrift heb ik met klonterige witte lijm allerlei foto’s en tekeningen van vogels geplakt, uit de krant of uit tijdschriften geknipt, zodat het schrift driemaal zo dik geworden is.

De pagina’s zijn handgenummerd, maar van enige verdere ordening is geen sprake. Tegenover een merel staat een mozambiquesijsje, onder een spitsstaartamadine zit een boomkruiper en naast twee Japanse nachtegalen zitten zeven gieren bij een kadaver. Bij gebrek aan het echte inplakalbum heb ik ook een hele serie kauwgomplaatjes ingeplakt, uitgegeven door de firma Klene. De bijbehorende kauwgom was al net zo smakeloos als die van de Beatles-plaatjes, die ik tegelijkertijd spaarde. Maar die bewaar ik in het oude geldkistje van mijn ouders.

In dat geldkistje zitten meer spullen met een emotionele waarde. Een spel kaarten uit Australië, met op de achterkant het Opera House en de Harbour Bridge van Sydney, een herinnering aan mijn reis uit 1978.  Mijn katholieke verleden is hierin terug te vinden, want uit allerlei kerken in Spanje, Portugal en Italië heb ik bidprentjes meegenomen: Franciscus van Assisi, Antonius van Padua, Margherita van Cortona, de Zwarte Madonna van Montserrat en natuurlijk de heilige maagd Maria uit zowel Fatima als Lourdes.

Ook een paar koelkastmagneten, die de keuken niet haalden, vonden hier een plaatsje, bovenop een sticker uit Engeland met tegen de achtergrond van de Union Jack de dreigende tekst: I want to stay British, not European. De sticker dateert uit de jaren tachtig, toen Margaret Thatcher haar euroscepsis breed etaleerde en zich verzette tegen een Europese superstaat, maar de term Brexit nog niet bestond.

Ansichtkaart ~1) Ansicht 2) Contactkaart 3) Fotokaart 4) Kaart om te versturen 5) Poststuk 6) Prentbriefkaart 7) Soort kaart

Natuurlijk zit er ook een stapeltje ansichtkaarten in het kistje. Een foto van de Zuiderhaven in Harlingen, met zicht op de St. Michaëlkerk, de kerk waarin ik gedoopt ben. Kaarten uit Liverpool van Penny Lane en Strawberry Fields, naar huis gestuurd toen ik daar met een uitwisseling van school was. Een oude kaart van Nijmegen, met daarop een afbeelding van het Bergspoor naar Berg en Dal. Mijn moeder is hier geboren en had deze kaart al die jaren tussen haar jeugdfoto’s bewaard.

Er zit een nog oudere kaart in, een afbeelding van Museum Booymans in Rotterdam, in 1903 gestuurd naar mejuffrouw L. Koopmans, Hoek Kleine Kerkstraat, Harlingen. Het museum is nog gevestigd in het Schielandhuis en voor de deur prijkt het standbeeld van de naamgever van het plein, Gijsbert Karel graaf van Hogendorp. Het bombardement van Rotterdam in mei 1940 veegde het plein weg, maar spaarde het Schielandhuis. Het standbeeld staat nu  op een nieuwe sokkel op de trappen van het Beursgebouw aan de Coolsingel. Had ik al verteld dat ik van Rotterdam houd?

In de boekenkast achter mij is één plank gevuld met mijn postzegelalbums, een wat slapende verzameling die de nek is omgedraaid door hebberige postbedrijven, die in de handel in bedrukt waardepapier een goede compensatie zagen voor het teruglopende briefverkeer, en zowel de emissies als de oplagen van nieuwe zegels flink oppompten. Nu hun frankeerwaarde verlopen is, zijn ze niet veel meer waard dan oud papier, maar het lukt me nog steeds niet de verzameling weg te doen.

Natuurlijk is er ook mijn collectie vinyl. Hier op mijn eigen kamer ben ik omringd door singles en elpees, in de woonkamer staan platen, waar ik nooit een digitale versie van heb aangeschaft en die dus niet te vinden zijn op de drie kastplanken en vier laden vol met cd’s. Vrienden vertellen me al een hele tijd dat ik beter muziek kan gaan streamen, maar dat voelt zo vluchtig. Een single uit het hoesje halen of een elpee uit de kast pakken, desnoods een cd uit het plastic doosje losmaken, is toch een andere beleving dan met een afstandsbediening in je hand twee nummers van je playlist overslaan.

Stel, ik ga kleiner wonen en moet afstand doen van mijn hamsterparadijs, hoe ga ik dat aanpakken? Want natuurlijk ben ik een verantwoordelijk mens, die zijn kinderen niet opzadelt met de buit van een heel mensenleven, die zijn waarde bijna alleen ontleent aan mijn bijbehorende emoties. Het is het punt, dat iedere verzamelaar ooit bereikt: de verzameling is compleet, wordt te groot of gaat vervelen, en wat doe je dan? Hoe voorkom ik dat mijn dierbare spullen te zijner tijd tot de drieschaar weggeven – kringloopwinkel – weggooien veroordeeld worden?

Met deze vraag in mijn achterhoofd ga ik vanavond naar Netflix kijken, naar Tidying up with Marie Kondo. Zou deze opruimgoeroe mij de weg kunnen wijzen? Of ga ik dit zelf oplossen?

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.