Dat ik niet gezegend ben met technisch inzicht, is nog zwak uitgedrukt. Sommige mannen krijgen dit vernuft blijkbaar mee met hun geboorte, maar in mijn DNA zit het niet. Een nieuwe stekker aan een snoer monteren lukt nog wel, als zo´n snoer tenminste maar twee draden heeft. Bij drie of vier draden komen ineens de kleuren blauw, geel en bruin erbij, en ben ik verloren. Geen idee wat ik hier mee aan moet, al weet ik natuurlijk wel dat het iets met aarde te maken heeft. En, al is het mij al tien keer uitgelegd, ik vergeet het onmiddellijk, deze kennis beklijft niet.

De vreemdste kabel, die ik ooit in handen heb gehad, was de coaxkabel. Deze kabel moest het televisiesignaalsignaal van het antennekastje naar het televisietoestel brengen. Wanneer je het plastic omhulsel weg peuterde, kreeg je een laagje aluminiumfolie (denk ik), waaronder zich weer dunne aluminiumdraadjes bevonden. En dan was je er nog niet, want dan kwam er een dikke laag plastic, met als kern een stevige koperen draad. De bijbehorende stekker loste het probleem ook niet op, want welk onderdeel van de kabel moest je nu waar in stoppen? En moest ik nu de mannelijke stekker nemen, die met dat puntje, of de vrouwelijke variant, die met dat gaatje? Op hoop van zegen is het iedere keer weer gelukt, maar bedrijfszeker heeft het er nooit uitgezien.

De afstandsbediening van de videorecorder was ook zo’n wonder van techniek, door en voor kenners gemaakt. Er zaten toch al gauw een kleine twintig knopjes op dit apparaat, waarvan ik er maar zo’n stuk of zes gebruikte. En dan kon je ook nog een klepje naar beneden schuiven, waaronder zich 24 extra knopjes bevonden. Gauw dichtschuiven en nooit meer naar kijken. Wat was ik blij met de dvd-speler!

Wanneer mijn fiets vroeger een lekke band had, stuurde mijn vader me naar de fietsenmaker, en de volgende dag was de band weer geplakt of vervangen. Banden plakken, daar waagde mijn vader zich niet aan, net zomin als aan andere technische klusjes. Ook voor hem was stekkers vervangen zo’n beetje het hoogst haalbare; maar hij heeft zelfs eens een elektriciteitssnoer doorgeknipt, waarvan de stekker nog in het stopcontact zat. De schaar kon meteen weggegooid worden, daar was een behoorlijk gat in geslagen. Mijn vaders gereedschap bestond slechts uit een hamer en een schroevendraaier, dus, nee, lekker klussen heb ik van huis uit zeker niet meegekregen.

Maar ja, vier kinderen hebben vier fietsen, en dus acht banden die lek kunnen. Bandenplakkende fietsenmakers bestonden niet meer, en dus moest papa aan de bak. Ik denk, dat ik ieder fout, die je kunt maken bij het plakken van een band, minstens tweemaal gemaakt heb. De doorn, die de binnenband lek geprikt had, niet uit de buitenband halen. Een slag in de binnenband laten zitten, zodat deze bij het oppompen ineens een hele rare vorm kreeg. Met de bandenlichter de zojuist geplakte binnenband weer leksteken, noem het en ik heb het gedaan. Wist je dat achterbanden plakken nog moeilijker is dan voorbanden plakken? Daar zit die vervelende kettingkast continu in de weg.

Even gloorde er hoop, toen mijn dochters op de middelbare school het vak techniek aangeboden kregen. Ik was er vast van overtuigd, dat deze lessen zouden starten met het plakken van de eigen fietsband, want er wordt wat afgefietst van en naar de Nederlandse scholen. Maar nee, het werd het bouwen van spaghettibruggen, en papa plakte verder.

F5-en ~ Verversen. Bij voorkeur heel vaak.

De laptop, die ik nu voor me heb, is een hele verbetering ten opzicht van de eerste pc’s. Ik heb het altijd vreemd gevonden, dat je eerst een hele lijst MS-DOS commando’s moest kennen, om iets met je apparaat te kunnen doen. Ik hoefde toch ook geen automonteur te zijn om te kunnen autorijden? Wat het nog irritanter maakte, waren die handige collega’s, die door hun met digitaal vakjargon doorspekte gesprekken in ieder geval bevestigden, dat ik op dit gebied een enorme sukkel was.

Soms lijkt het, of het bedieningspaneeltje van de videorecorder weer een beetje terug is. Bovenaan mijn toetsenbord staat een hele rij functietoetsen, keurig genummerd van 1 tot en met 12. Ik gebruik ze zelden, uit angst commando’s te geven waarmee ik mijn zorgvuldig opgebouwd digitale evenwicht onherstelbaar verstoor, zodat ik als een kleine jongen, met mijn laptop onder de arm, weer de meewarige blik van de reparateur van computerapparatuur onder ogen moet zien.

De F5-knop, waarmee ik mijn internetpagina kan verversen, om te zien of er iets veranderd is, gebruik ik dus ook nooit. Ik kom over vijf minuten wel terug, daar heb ik tijd en geduld genoeg voor. Soms, als ik in een rij voor een kassa sta, verlang ik naar de supermarktvariant van deze knop: via F5 de rij snel verversen, zodat ik meteen vooraan sta.

Want voor die rij mag ik dan wel de tijd hebben, het geduld hiervoor krijg ik nooit. Beam them up, Scotty!

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.