Dat zou ik op jouw leeftijd ook zeggen, dacht ik, toen mijn vader zei dat het leven bij veertig begon. Erg geloofwaardig vond ik het niet, want ik had hem een paar maanden geleden nog stilletjes op de bank zien liggen, toen zijn resterende tanden en kiezen getrokken waren. Het slecht zittende kunstgebit kwamen wij sindsdien regelmatig tegen. Met een beetje geluk in een glas water met steradent, veel vaker helaas naast zijn bord of in de asbak. De tandeloze mond van mijn vader gaf mij niet echt het idee, dat zijn leven zojuist begonnen was.

De verbeterde pasvorm van de erop volgende kunstgebitten verhinderde niet, dat wij nog regelmatig toeschouwer moesten zijn in de tandeloze tijd van mijn vader. Ooit heb ik met Kerst, toen mijn ouders even gestrekt gingen (zoals zij dat noemden), het rondslingerende gebit schoongespoeld en tussen de ballen in de boom gehangen. Hebben jullie mijn gebit ergens gezien? vroeg pa na zijn siësta, maar ik liet hem lekker zelf zoeken. Achteraf kon hij de grap wel waarderen, maar het leidde niet tot de door mij gewenste gedragsverandering.

Op mijn veertigste verjaardag had ik al mijn tanden en kiezen nog, maar ik was wel een aantal andere dingen kwijtgeraakt. In de jaren zeventig ging ik geschiedenis studeren en ineens was er geen plaats meer voor de tekeningen, die ik voor die tijd bijna dagelijks maakte. Van literatuurtentamen naar literatuurtentamen, lezen en nog eens lezen. Veel studiegenoten, allemaal op kamers en samen altijd op weg ergens naar toe. De saaie, inspirerende rust van thuis en huiswerk was verdwenen; mijn potloden had ik ingeruild voor een collegekaart.

Ik trouwde, studeerde af en vond met moeite een baan als leraar geschiedenis. De jaren tachtig waren begonnen en brachten mij vooral werk en kinderen. Mijn oudste dochter maakte het mij onmiddellijk duidelijk dat mijn muzikale voorkeur moeilijke tijden tegemoet ging. Nee, de Beatles en Led Zeppelin konden het voorlopig wel vergeten, of ik moest het huilend wakker worden van de kleine voor lief nemen.

De platenzaak werd een winkel voor kinderkleding, cassetterecorder en platenspeler zwegen steeds vaker. In het gewone leven won de cd het van de langspeelplaat, maar ik nam niet eens meer de moeite een cd-speler aan te schaffen. Alleen in de auto, van en naar mijn werk, luisterde ik nog naar muziek, en cassettebandjes had ik nog genoeg. Inclusief Een uur lang niet zeuren met Bert en Ernie en Dikkertje Dap van VOF De Kunst.

Wonder ~ een gebeurtenis waaraan een bovennatuurlijke oorsprong toegeschreven wordt.

Toch miste ik het wel, de gang naar de platenzaak. Lekker in de bakken snuffelen, een paar nummers beluisteren en beslissen, welke plaat het deze keer zou worden. Vervolgens met het nieuwe stukje geluk naar huis, de plaat uit de hoes halen, op de draaitafel leggen en genieten. De hoes spellen, de teksten meelezen. Wie schreven de nummers, wie speelden er mee? Maar de platenzaak was cd-winkel geworden, en als ik terug wilde naar dat gevoel van vroeger, had ik een cd-speler nodig. Ik werd veertig, en kreeg er een voor mijn verjaardag.

Like a bird on the wire,

like a drunk in a midnight choir,

I have tried in my way to be free.

Van Leonard Cohen had ik de laatste vijftien jaar niets nieuws meer gehoord, maar zijn oude teksten zweefden altijd door mijn hoofd. Onlosmakelijk verbonden met de jaren, waarin ik de vrijheid zocht, die ik niet durfde te vinden. Als geen ander kon hij mijn weemoed in zijn dichterlijke teksten relativeren. Ze moedigden mij aan door te gaan met zoeken, iets vinden leek niet eens zo belangrijk.

En natuurlijk, toen ik hoorde dat er net een nieuwe cd van hem verschenen was, wilde ik deze onmiddellijk hebben. The future was de toepasselijke titel, en hoewel de maestro nog lager zong dan voorheen, deed het mij goed weer van hem te horen. En ook nu stemden zijn teksten tot nadenken. Twintig jaar ouder dan ik, wachtte ook hij diep vanbinnen nog steeds op het wonder dat zijn leven in één klap zin zou geven en volmaken.

Nothing left to do,

when you know that you’ve been taken.

Nothing left to do,

when you’re begging for a crumb.

Nothing left to do,

when you’ve got to go on waiting,

waiting for  the miracle to come.

Inmiddels zelf ook twintig jaar ouder, weet ik nu dat ik op dat moment aan het begin van zo’n wonder stond. Achter de echtgenoot, de vader en de leraar die ik was, bleek een klein kind verborgen te zitten, met in zijn handen een doos met kleurpotloden. Bij het volwassen worden had ik hem in de steek gelaten, maar die dag keerde hij bij mij terug.

Je had toch gelijk pa, het leven begint bij veertig. Met of zonder kunstgebit.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.