De kleine Franse camping was, tenminste volgens haar eigen folder, bekend om ses soirées barbecue, en op een kleine foto stonden inderdaad wat mensen om een rokerige barbecue, naast een lange tafel onder een dak van golfplaat. Op aanraden van een collega hadden wij op deze camping in de Corbières een huisje gehuurd, en dat viel niet tegen.

Onder een rijtje parasoldennen stonden drie nieuwe groen-witte huisjes, met uitzicht op mooie en veelal nog lege kampeerplaatsen op de aflopende boshelling. Dit was wel even wat anders dan de tenten, die we in de jaren ervoor gehuurd hadden. Ondanks dat we te vroeg waren, werden we bij de receptie vriendelijk ontvangen en nu stond er op tafel zelfs een flesje rosé voor ons klaar. In de keukenla lag geen kurkentrekker, maar gelukkig had ik mijn Zwitserse zakmes bij me. Nooit ging ik zonder dit mes of een bosje touw kamperen, ook niet in een huisje. Dat had ik als zeeverkenner nog geleerd.

Het was een hele reis geweest, met een skibox op het dak en vier kinderen tussen de vijf en vijftien jaar op de achterbank. Gisterochtend vroeg ging het nog wel, toen was het zelfs nog een beetje fris geweest in de auto en zag ik in mijn achteruitkijkspiegel drie slaperige meisjes en één slaperig jongetje rustig tegen elkaar aan liggen. Maar de temperatuur in de auto steeg, de flesjes drinken waren al snel leeg en ook de grote zakken snoep bleken een bodem te hebben. Gelukkig waren er nog de cassettebandjes, Een uur lang niet zeuren met Bert en Ernie en Pietje Puk gaat vissen, die ons ruimschoots voorbij Parijs brachten.

Maar toen was de koek wel op en vanaf dat moment hielp alleen de belofte van een ijsje bij het volgende tankstation. En het volgende. Maar ik had ruim van tevoren een overnachting geregeld in Clermont-Ferrand en met een glaasje limonade en een pizza keerde de tevredenheid weer terug. Het was een lange dag geweest en iedereen ging gelukkig vroeg slapen.

Want om de files voor te zijn, en om optimaal gebruik te maken van de koele ochtendlucht, stond de reiswekker de volgende ochtend op vier uur. Het was nog donker in Frankrijk en de receptionist was er nu voorgoed van overtuigd dat Hollanders rare jongens zijn: op zo’n tijdstip vertrekken, zelfs zonder croissant of koffie. Maar het plan werkte en al rond het middaguur bereikten we Villerouge-la-Crémade, een mooie naam voor een klein dorpje van twintig huizen en een camping te midden van de wijnvelden. Het zwembad maakte de reis goed en de vakantie kon beginnen.

BBQ ~ 1) Buitengrill 2) Grill 3) Grill in de openlucht 4) Grillapparaat 5) Toestel om vlees te roosteren 6) Toestel om vlees in de open lucht te roosteren 7) Vleesmaaltijd 8) Vleesrooster 9) Vuur om te roosteren 10) Zomers roosterfeest

Ik was erg benieuwd naar die barbecue-avonden, want het weer was prima en het was heerlijk om je in de buitenlucht toe te laten zingen door de cicaden. Maar op de camping zag ik geen enkele aankondiging, alleen waren er af en toe wat mensen voor zichzelf aan het barbecueën. Na drie dagen viel het kwartje: wij waren in Zuid-Frankrijk en hier ging niets georganiseerd worden. Die avonden moest je zelf regelen, daarom liepen al die mensen met zakken houtskool te slepen en was de vleesafdeling van de dichtstbijzijnde supermarkt zo groot. De campingeigenaar had al voor de barbecueplaats en de roosters gezorgd, en was daar nog moe van. De camping was niet voor niets zijn derde ster kwijtgeraakt.

Dit ging mijn vuurdoop worden, want ik had weleens aangeschoven bij een barbecue, maar nog nooit zelf dat vuur geregeld. Gelukkig had ik een vijfjarig jongetje bij me, die in deze zaken toen al wat directer was dan zijn vader en stond te springen om de boel in de fik te steken. Zijn motivatie werkte aanstekelijk en in twee weken tijd werden wij onafscheidelijke barbecuepartners. We zijn nog jaren naar dezelfde camping getrokken, en ieder keer was het weer het ultieme vakantiemoment: vader en zoon bij de barbecue, met een tang en een cola of een biertje in de hand, terwijl moeder en dochters aan de lange tafel onder het dak van golfplaat zaten te wachten op wat komen ging.

Wanneer het kwik doordeweeks boven de vijfentwintig graden komt, krijg ik aan het einde van de middag regelmatig een telefoontje van mijn zoon. Jooo pa, hoe is-ie nou? Ik zie een zonnetje buiten, maar er zijn nog geen barbecueberichten doorgekomen. Zal ik wat vlees regelen? Dan moet ik denken aan al die mooie vakantiemomenten, waarop wij samen in de rook stonden en waarbij zijn colaatje van lieverlee een biertje werd. Zonder aarzelen haal ik dan de barbecue weer uit de garage, want voor deze vader en zoon is barbecueën een ritueel dat vlees en bier overstijgt.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat daar een link achter naar je eigen blog.