Achteraf is het bijna niet voor te stellen, maar twintig jaar lang heb ik niets getekend of geschilderd. Terwijl ik de middelbare school niet zonder deze uitlaatklep doorgekomen zou zijn, hield het op toen ik ging studeren. Natuurlijk, ik was op kamers gaan wonen en voor mijn studie geschiedenis moest ik veel lezen en schrijven. Ik kreeg andere vrienden en de stad Utrecht was nieuw voor ons, zodat er veel te ontdekken viel. Bovendien namen we allemaal onze eigen elpeeverzameling mee, waardoor er ineens veel meer muziek was om naar te luisteren.

Als echte studentenstad had Utrecht natuurlijk ook veel meer platenzaken en de twintig gulden, die ik uitspaarde door naar Dordrecht heen en weer te liften, vonden daar een goede bestemming. Mijn platencollectie groeide met de week, mijn viltstiften en verf droogden op.

Studeren werd werken en ik merkte al gauw hoe vermoeiend het leven van een jonge docent is. Jezelf voor de klas handhaven, lessen voorbereiden en repetities nakijken, waarbij ik al snel leerde dat open vragen veel tijd kosten, niet alleen om te beantwoorden maar ook om te corrigeren. Mijn elpees stonden keurig in alfabetische volgorde te wachten, maar voor muziek was niet meer zoveel tijd. Gelegenheid trouwens ook niet, want inmiddels was onze oudste dochter geboren en zij hield niet van Led Zeppelin.

Jarenlang voelde ik me gelukkig op de kinderboerderij, bij de peuterspeelzaal, in de kleedkamer van het zwembad en op het schoolplein wachtte ik iedere keer weer op het magische moment dat één kind zich uit de groep losmaakte en hollend op mij afkwam. Met tegenzin plakte ik banden, met veel plezier maakten we tosti’s in alle denkbare varianten: met pindakaas, banaan, tomaat en ui, met kerriepoeder, sambal, mayonaise en ketchup. Op woensdagmiddag kwamen Samson en Gertje langs, op zaterdagavond waren de haartjes nog nat terwijl we naar Oppassen!!! keken. En opeens was ik tien jaar ouder.

Een collega handvaardigheid ruimde zijn voorraad kleurpotloden op, omdat de kleur uit het curriculum verdwenen was. Ik had hem al eens verteld dat ik vroeger veel had getekend, maar dat ik dit door studie, werk en gezin had laten ondersneeuwen. Met een glimlach gaf hij mij van ieder kleur een potlood en wenste mij een mooi nieuw begin toe.

Opvallen ~ 1) Aandacht trekken 2) Aandachttrekken 3) Afsteken 4) Bemerken 5) Bevreemden 6) De aandacht trekken 7) Domineren 8) Frapperen 9) In het oog lopen 10) In het oog springen 11) In het oog vallen 12) Markant zijn 13) Treffen 14) Uitblinken 15) Uitspringen 16) Uitsteken

Waar het ruitjespapier vandaan kwam, weet ik niet meer. Maar het leende zich uitstekend voor de strakke geometrische patronen, die in mij boven kwamen. Aan buiten de lijntjes kleuren, aan vrije en uitbundige figuren was ik blijkbaar nog niet toe, maar ik vond het heerlijk om weer een kleurpotlood vast te houden en mijn fantasie ermee te prikkelen. Uit de blokjes van het ruitjespapier bouwde ik cijfers en letters op, probeerde ik zichzelf herhalende patronen te schetsen en kwam zo uiteindelijk uit bij de meander, het kronkelende ornament uit de klassieke oudheid, dat ik op het gymnasium zo vaak was tegengekomen.

Ik raakte erdoor gefascineerd en werd me gaandeweg bewust van een obsessief trekje in mezelf, dat er in andere vormen altijd wel geweest was, maar waaraan ik nooit aandacht had geschonken. Mijn waarneming kan bijzonder selectief worden, wanneer iets mij opvalt en prikkelt. Ineens zag ik overal meanders: op gebouwen en schilderijen, in klassieke mozaïeken, op kledingstukken en vloerkleden. Varianten, waarvan ik dacht dat ik ze zelf ontworpen had, zag ik later terug op Chinese vazen en op aardewerk uit Midden-Amerika. Ik ging zeefdrukken en begon natuurlijk met deze kronkels, alleen of in een geometrische context. Deze obsessie zou mij nog jaren in de greep houden.

Gelukkig duren niet al mijn preoccupaties zo lang. Ik denk niet dat mijn voorliefde voor de kleur blauw snel zal verdwijnen, maar ik hoop dat mijn aandacht voor de witte plastic stoel van korte duur zal zijn.

Het begon met journaalbeelden. Er was een storm over Mozambique getrokken en het valt mij op dat er te midden van roodkleurige blubber en omgewaaide bomen een spierwitte plastic stoel staat. Twee dagen later bevindt die stoel zich bij de Klaagmuur in Jeruzalem en er zit een oude man op, die zijn beklag blijkbaar niet meer staande kan doen. De politie in Jordanië laat Ellie Lust een opslagplaats voor in beslag genomen drugs zien, en midden in de kelder staat weer dezelfde stoel. In Colombia moet hard onderhandeld worden over vrede, want hoe kun je al die voormalige verzetsstrijders laten integreren in de samenleving? Gelukkig heeft de stoel in de geïmproviseerde vergaderruimte gezelschap gekregen van tien dubbelgangers. En na het journaal betrap ik mezelf erop, dat ik hoop dat er die avond nog een paar stoelen voorbij gaan komen.

De witte plastic stoel is dus hard op weg nieuw mondiaal cultuurgoed te worden, maar ik ben er wel klaar mee. Ik ga geen stoelen tekenen, het wordt tijd voor een nieuwe obsessie. Helaas kan ik die niet kiezen, zij laten zich leiden door wat mij opvalt. Misschien moet ik maar even een oogje toeknijpen.

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.