Misschien was het nieuws dat weekeinde al een beetje tot ons doorgedrongen, want toen mijn broer en ik het die maandagochtend in de krant lazen, wisten wij meteen wie de dader was. Het Koude Oorlog-denken zat zo diep in ons dat we onmiddellijk vaststelden dat president Kennedy vermoord was door de Russische president Chroesjtsjov. Latere samenzweringstheorieën hebben ons geen gelijk gegeven, maar ons wereldbeeld stond toen geen andere verklaring toe.

Kennedy was waarschijnlijk onze held geworden tijdens de Cubacrisis, het jaar daarvoor. De details ervan waren snel vergeten, maar wat mij wel bijbleef was de kelderkast vol eten in blik, die een schoolvriend mij trots liet zien. Zij waren thuis goed voorbereid op de dreigende atoomoorlog, terwijl mijn ouders er niet eens over spraken. Gelukkig maakten de Russische schepen met atoomraketten aan boord nog net op tijd rechtsomkeer en kwam de apocalyps toch niet. Dat had Kennedy ‘m toch maar mooi geflikt.

Met het verminderen van de internationale spanning verdween ook mijn kinderlijke belangstelling voor wereldpolitiek. In 1964 was er voor een tienjarige wel wat leukers te doen: bij twee pakjes margarine kreeg je een speldje cadeau en de  Beatles traden op in de veilinghal van Blokker. Met een omgebogen metalen klerenhanger kon je op de televisie de illegale uitzendingen vanaf het REM-eiland volgen en genieten van Mister Ed, het sprekende paard. Van Vietnam had ik nog nooit gehoord.

In het voorjaar van 1966 stond Boudewijn de Groot in de hitparade met zijn protestsong Welterusten, mijnheer de president. Ik had de speldjes en de lagere school inmiddels achter me gelaten en probeerde me op de nieuwe school in de grote stad te handhaven. Als ik op zaterdagmiddag thuis kwam, was ik nog net op tijd voor de nationale zaterdagmiddaggebeurtenis, de top 40 van radio Veronica. Mijnheer de president was wel wat anders dan Mijn Dagboek van Willeke Alberti of Hup hup hup van het Cocktail Trio.

Je kon dus ook in het Nederlands beatmuziek maken en ik spitste mijn oren. Wie was die president dan, en waar in de tropennacht lagen die verre kusten? De krant werd weer interessant en ik las over Lyndon B. Johnson, Kennedy’s opvolger, en de oorlog in Vietnam. Het roepen van Johnson moordenaar stond gelijk aan het beledigen van een bevriend staatshoofd en was dus strafbaar, zodat deze leus tijdens protestdemonstraties veranderd werd in Johnson molenaar.

Cofveve ~ 1) als je in slaap valt tijdens het tweeten van onzin 2) Uitroep 3) Tussenwerpsel 4) Cryptisch slotwoord van een president 5) Tweet van Trump op 31 mei 2017 6)…

Vietnam bleek een hoofdpijndossier, dat iedere avond op televisie te volgen was. Eerst nog in zwart-wit en later zelfs in kleur, waarmee de napalmbombardementen nog afschrikwekkender werden. Ze deden Johnson’s opvolger, Richard Nixon, uitgroeien tot de absolute schurk van dat decennium. Natuurlijk hielpen mijn langharige muzikale vrienden hieraan mee, want zij lieten geen gelegenheid onbenut om de waanzin van de Vietnamoorlog en de verdorvenheid van president Tricky Dicky aan te tonen.

In 1973 kwam er met de Parijse Akkoorden dan toch een einde aan die oorlog. En toen Richard Nixon een jaar later ook van het podium verdween, was mijn belangstelling voor Amerikaanse presidenten over zijn hoogtepunt heen. Gerald Ford en Jimmy Carter werden overstemd door Roxy Music en Fleetwood Mac. Ronald Reagan, vader en zoon Bush en Bill Clinton kregen niet de kans ons gezinsleven te verstoren. Natuurlijk volgde ik het nieuws nog wel, maar meer als buitenstaander. Thuis was inmiddels wel wat leukers te doen dan alleen het journaal van acht uur.

Nixon ontving Elvis Presley, maar wie had ooit kunnen denken dat Bob Dylan The times they are a-changin’ in het Witte Huis zou zingen?  Barack Obama bracht letterlijk en figuurlijk de muziek terug in het Witte Huis. Voor het eerst in jaren vond ik het weer interessant om een Amerikaanse president wat nauwer te volgen en had me na zijn acht regeringsjaren erbij neergelegd dat Hillary Clinton hem zou gaan opvolgen.

Na ruim vier maanden nieuws over Donald Trump te hebben moeten slikken, betrap ik mezelf erop dat ik bijna terugverlang naar Richard Nixon. Hij had tijdens het Watergate-schandaal tenminste nog het fatsoen via de televisie transcripties van bandopnamen uit het Witte Huis aan het Amerikaanse volk aan te bieden, uiteraard zonder de voor hem belastende momenten. Hij verstopte zich in ieder geval niet voor journalisten en schoffeerde geen buitenlandse politici.

Nee, ik heb geen zin om de ware betekenis van Trump’s twitter-uitglijder cofveve te achterhalen. Maar ik heb wel een mooi citaat van Richard Nixon voor hem: I have impeached myself by resigning. Ik denk dat dit de enige tweet van Trump is, waar ik op zit te wachten.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat daar een link achter naar je eigen blog.