Of het helemaal verdwenen is, weet ik nog niet, maar ik heb er de laatste jaren opvallend minder last van. Het is begonnen toen ik als jongetje van vijf verhuisde van het platteland van Overijssel naar de grote stad Dordrecht. Van mijn broer zeiden mijn ouders dat hij de boerderij erg miste, maar ik had het wel gehad met dat eenzame bestaan tussen koeien en graanvelden en zag de verhuizing vooral als iets spannends.

Maar toch, ik herinner mij nog als de dag van gisteren het moment waarop deze gemoedstoestand mij voor het eerst overviel. Het was een warme zomeravond en na het eten mocht ik nog even buiten spelen. Maar die avond kwam ik niet tot spelen, mijn gedachten zochten richting en ik werd overweldigd door een gevoel dat ik niet kon duiden. Het leek wel of mijn benen pap waren en mijn armen waren te zwaar om op te tillen. Voor de deur op het stoepje blijven zitten tot het tijd was om binnen te komen, was het enige waartoe ik in staat was. De rest van die zomer hoopte ik iedere avond weer, dat dit gevoel niet terug zou keren en ik gewoon lekker kon gaan spelen.

Het is lastig om met je ouders over iets te praten waar je geen woorden voor kent. Al helemaal als je bijna zeker weet dat, als je dan toch wat letters in goede volgorde bij elkaar geschraapt hebt, ze je vreemd zullen aankijken en je niet gaan begrijpen. En omdat ik onbegrip of een schampere reactie slechter zou verdragen dan dat onbestemde gevoel, liet ik het voor wat het was en hield ik mijn mond. Bovendien had ik inmiddels ervaren dat het gevoel ook weer wegtrok en zich soms maanden achter elkaar schuil hield. Ik borg het op tussen mijn stille teleurstellingen en kinderlijke inzichten en ging verder met me te verwonderen over de wereld om mij heen.

Zes jaar later verhuisden wij opnieuw en kwam ik weer in een heel andere wereld terecht. Mijn nieuwe klasgenoten waren gemiddeld een stuk minder braaf, stonden in het speelkwartier stiekem te roken en hadden soms vieze boekjes bij zich. Maar ook de Muziek Expres, het maandelijkse muziektijdschrift vol foto’s en songteksten, en samen met de top veertig op zaterdagmiddag zou dit de komende jaren het middelpunt van mijn bestaan worden. Al luisterend ontdekte ik dat ik niet de enige was, die dat weke gevoel kende en soms waren er maar een paar klanken nodig om die stemming te duiden. Ik deelde mijn geheim met deze nieuwe muzikale vrienden en voelde me minder alleen.

Gal ~ 1) Bijbelboek (afk.) 2) Bitter lichaamsvocht 3) Bitter vocht 4) Bittere gemoedsstemming 5) Bittere stof 6) Bittere vloeistof 7) Bitterheid 8) Boosheid 9) Boze stemming 10) Deel van het lichaam 11) Dier 12) Door de lever afgescheiden vloeistof 13) Eenheid van versnelling 14) Fransman 15) Gezwel op planten 16) Haat 17) Inwendig lichaamsdeel

Tijdens een opeens niet meer saaie les Grieks kreeg het gevoel eindelijk zijn naam. Voor een beter tekstbegrip legde de leraar klassieke talen uit dat de oude Grieken ervan uitgingen dat het menselijk lichaam bestond uit vier lichaamssappen: slijm, bloed, gele en zwarte gal. Het teveel aan één van deze sappen bepaalde het temperament van een mens, waarmee mij die middag duidelijk werd dat ik een overschot aan zwarte gal bij me droeg, waardoor ik geneigd was tot melancholie. Of ik die oude Grieken ging geloven liet ik nog even in het midden, maar het woord kreeg een plaats in mijn basiswoordenboek.

Jarenlang waren melancholie en ik goede vrienden en ik dacht dat de depressieve kant, die er volgens de boeken aan vast zat, geen vat had op mij. Nu ik eindelijk wist wat het was, vond ik het heerlijk om van tijd tot tijd te zwelgen in mijn onvervulde verlangens, mijn heimwee naar iets onbekends, hierin gesteund door de muziek van gelijkgestemde vrienden als Leonard Cohen en Neil Young.

Kortom, ik koesterde mijn melancholie en had het bij het verkeerde eind. Het duurde jaren, maar uiteindelijk kregen depressieve gevoelens mij in hun greep en betaalde ik alsnog een hoge prijs voor mijn recreatieve zelfgenoegzaamheid. Mijn wereld werd grijs en leeg, tot het moment waarop ik eindelijk in de spiegel keek en me realiseerde dat ik zelf de enige was die dat vermoeide hoofd weer aan het lachen kon krijgen. Ik liet mijn trots varen en ging in therapie.

Die therapie was eigenlijk één groot afscheid. Ik leerde woorden om mijn gevoel mee uit te drukken, durfde over teleurstellingen te spreken en zei gedag tegen de onuitvoerbare opdrachten van mijn ouders, tegen mijn foute aannames en hun verstikkende conclusies. Maar vooral zei ik vaarwel tegen het knellende gezinsverband, dat tot dan toe te veel bepaald had hoe ik moest denken en wat ik behoorde te doen. De vrijheid, die ik ermee won, weegt nog iedere dag op tegen het afscheid dat ik heb moeten nemen. Maar ik betreur het dat het zo heeft moeten zijn.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat daar een link achter naar je eigen blog.