Het was warm, afgelopen zaterdagmiddag. En terwijl het Nederlandse dameselftal zich tegen Italië in het zweet werkte, vroeg ik me ineens af hoe geëmancipeerd ik zelf nu eigenlijk ben. Kon het kijken naar vrouwenvoetbal daar een teken van zijn? Of probeerde ik het mezelf hiermee te makkelijk te maken? Was er meer voor nodig om me met een gerust gevoel langs de feministische meetlat te leggen?

Terwijl Italië de eerste uitgelezen kans kreeg, dacht ik even aan mijn moeder. In onze kennissenkring was zij zo’n beetje de eerste werkende vrouw, wat mij tot een sleutelkind maakte toen dit woord nog niet eens bestond. Maar heeft dit veel veranderd aan de traditionele rolverdeling thuis? Ik ging er eens goed voor zitten en zag dat Nederland wel veel balbezit had, maar nog niet tot scoren kwam.

Hoe hadden mijn ouders de huishoudelijke taken verdeeld? Dat werd nog diep graven, want op deze manier had ik er nog nooit naar gekeken. Het huishouden was in ieder geval een goed lopende machine, met mijn moeder aan het stuur en mijn vader als aandrijfmotor. Hij joeg ons ‘s ochtends het bed uit, want dat moest opgemaakt zijn voor iedereen de deur uit ging. De avond ervoor had hij al de ontbijttafel gedekt en als we beneden kwamen lagen de gevulde lunchzakjes klaar, zodat wij snel konden ontbijten en voor schooltijd nog even de afwas konden doen.

Wat mijn moeder ’s ochtends deed, kan ik me niet zo goed meer herinneren. Waarschijnlijk kleedde ze zichzelf en mijn zusje aan en zorgde ze ervoor dat ze door een ringetje te halen was, als het haar tijd was om de deur uit te gaan. Ik zat dan allang op de fiets richting station.

Om vijf uur kwam ze uit haar werk, zette voor ons een kopje koffie en ging koken. Mijn vader had de aardappels de vorige avond al geschild en ik had de laatste boodschappen gedaan, als er een lijstje klaarlag wanneer ik om kwart voor vier het huis binnenstapte. Terwijl mijn oudste broer iets belangrijkers te doen had en mijn zusje ontzien werd, deed mijn vader na het avondeten de vaat, waarbij mijn andere broer en ik afdroogden en opruimden. In de tussentijd maakte mijn moeder de badkamer of de wc schoon, of stond te strijken.

Een gedeelte van het wasgoed ging de deur uit. Op de hoek van de Krommedijk en de Transvaalstraat was een vestiging van Ozon Dordt, ooit begonnen als Wasscherij Dordt, waar eens in de twee weken alle lakens en slopen gebracht werden, die later keurig in papier verpakt weer opgehaald konden worden. Ja, in boodschappen doen was ik kampioen.

Sokken ~ 1) Aftekening bij een dier 2) Anklet 3) Anklet of kous 4) Balangrijk accessoire 5) Herenkleding 6) Kledingstuk 7) Kledingstuk voor het onderlichaam 8) Korte kous 9) Kous 10) Kous of anklet 11) Metalen mof 12) Mof 13) Oude zeur 14) Socket 15) Sufferd 16) Sukkel 17) Uiteinde van een buis 18) Verbindingsstuk van buizen

Het  is inmiddels rust en er zijn nog geen doelpunten gevallen. Ondertussen vraag ik mezelf af of ik nu meer in het huishouden doe dan mijn vader vroeger deed. Als ik eerlijk ben kom ook ik niet verder dan hand- en spandiensten. Natuurlijk kook ik wel eens (spaghetti di papa), dek ik soms de tafel, wassen wij samen dagelijks af, stofzuig ik regelmatig en ruim ik vooral veel op. Maar het initiatief ligt toch echt bij mijn vrouw, vooral bij wassen en schoonmaken. Hier kan ik tegenoverstellen, dat de auto en de tuin mijn terrein zijn. De administratie doen we dan weer gezamenlijk, maar het archiveren ervan ligt in mijn handen.

Eerlijk gezegd ligt er aan onze taakverdeling geen streven naar emancipatie ten grondslag, het is meer een resultaat van eerdere beslissingen, voorkeuren en routine. In het huishouden is de verantwoordelijkheid nauwelijks verschoven.

Misschien moet ik naar mijn kinderen kijken. Het enige emancipatoire doel, dat ik bij de opvoeding van mijn dochters gehad heb, is dat zij geen van drieën qua inkomen ooit afhankelijk moesten worden van het inkomen van een partner, dat zij in een goed beroep voor zichzelf moesten kunnen zorgen. Dat gold natuurlijk ook voor mijn zoon, maar hij had de maatschappelijke vanzelfsprekendheid hierin toch nog iets meer mee. Dit doel is inmiddels bereikt, en achteroverleunend op de bank zie ik dat ook de Nederlandse voetbalvrouwen met het hoofd scoren.

Vrouwenemancipatie is natuurlijk veel meer dan het verdelen van huishoudelijke taken of het hebben van een inkomen, maar eigenlijk heb ik me er verder nooit zo mee bezig gehouden. Ik ben niet in de bres gesprongen, heb niet op barricades gestaan en heb het aan de vrouwen van Nederland overgelaten. Misschien stemde ik bij verkiezingen wel eens op een vrouwelijke kandidaat, maar daar is het wel bij gebleven. Nee, wat emancipatie betreft ben ik een held op sokken, die ik tegenwoordig wel zelf uitzoek, maar die nog steeds door mijn vrouw gewassen worden.

Met die feministische meetlat wordt het dus niets, maar woensdagavond ga ik er toch weer voor zitten, wanneer de Nederlandse dames tegen Zweden voetballen. Al is het maar om te zien hoe mooi het is, als mensen zichzelf kunnen zijn en kunnen doen wat zij zelf willen, niet gestuurd door maatschappelijke vooroordelen of gehinderd door mannelijke vooringenomenheid.

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.