Over drie weken ben ik vierenzestig jaar oud. Afgelopen zondag zwom ik in een half uur vijftienhonderd meter door het maritiem district van Rotterdam en heb ik mijzelf wederom bewezen dat ik nog niet oud ben. Tenminste, dat hoop ik, want ik ben helaas nog niet doof en blind genoeg voor signalen die op het tegendeel wijzen. In een totaal andere context zei mijn dochter ’s avonds dat mensen van boven de zeventig op haar afdeling in het ziekenhuis vallen in de categorie kwetsbare ouderen, en ik dacht onmiddellijk: Oei, nog maar zes jaar te gaan.

In onze kennissenkring valt steeds vaker het woord appartement en worden de voordelen van een verhuizing breed uitgemeten: veilig achter slot en grendel, geen tuin meer om bij te houden en altijd een droog en vorstvrij parkeerplekje voor de auto. Je kunt het blijkbaar maar beter geregeld hebben voor die kwetsbaarheid toeslaat, want de eerste verhuizingen zijn inmiddels een feit.

Daartegenover vertellen televisiereclames me iedere dag weer dat er een scala aan mogelijkheden zijn om mijn verblijf in onze doorzonwoning nog lang te kunnen rekken: een douche met veilige instap en geruststellende handgrepen, een traplift die de eerste etage bereikbaar houdt, en natuurlijk de scootmobiel, met kleine draaicirkel en ook in roze leverbaar. En voor die tuin moet wel een tuinman te vinden zijn, de eerste strooibiljetten met aanbiedingen zijn al op de mat gevallen.

Toch, de twijfel is binnengeslopen en ik betrap mijzelf erop dat ik ons huis met andere ogen bekijk. Als de zolder straks onbereikbaar wordt, wat gaat er dan veranderen? De wasdroger kan naar beneden, en één van de slaapkamers zal dan wel was- en strijkruimte worden. Misschien moeten we twee keer per jaar hulp vragen bij het wisselen van de zomer- en winterkleding. De boekenkast kan voor een groot deel leeggehaald worden, want de tijd zal te kort zijn om deze nogmaals te lezen. Er resteren dan twee lege kamers, waar nog een spiegel hangt waar niemand meer in kijkt en waar de ingelijste zeefdrukken aan de muur langzaam vergelen. Het beeld van de laatste jaren van de woning van mijn vader.

Hecht ~ 1) Aaneengesloten 2) Bestand tegen aantasting 3) Compact 4) Deel van een mes 5) Degelijk 6) Deugdelijk 7) Doortimmerd 8) Duurzaam 9) Greep 10) Handvat 11) Handvat(sel) 12) Handvatsel 13) Heft 14) In elkaar gezet 15) Ingekankerd 16) Kram 17) Massief 18) Nauw 19) Onverbrekelijk 20) Onverwoestbaar 21) Pal 22) Solide 23) Stevig 24) Stevig aaneengevoegd

Tweemaal heb ik tot nu een huis leeggehaald, en het zijn lessen in vergankelijkheid. Het eerste huis was van mijn schoonmoeder, en daarom hoefde ik die keer nog geen beslissingen te nemen. Naar beneden en naar buiten dragen was voldoende, gevolgd door diverse ritjes naar de vuilstort. Voorwerpen ontlenen hun glans aan de waarde die hun bezitter eraan hecht, en met het overlijden van mijn schoonmoeder was veel van die hechting verloren gegaan. De barstjes, deuken en scheurtjes, die haar liefdevolle blik verborgen had weten te houden, waren pijnlijk zichtbaar geworden en betekenden het einde voor veel van door haar gekoesterde voorwerpen.

In het huis van mijn vader waren veel beslissingen te nemen, maar het leegruimen viel mee. Na het overlijden van mijn moeder had hij negen jaar de tijd gehad om overtollige spullen weg te doen, en pa was daar goed in. Als er iemand langskwam, die zei een wandbord of een bloemenvaas mooi te vinden, gaf hij deze gewoon mee. Opgeruimd staat netjes, vond hij. Maar hij bleef een voorliefde houden voor elektronica: videorecorders, dvd-spelers, weerstations, klokken en wekkers. Vaak had ik geen idee hoe het apparaatje werkte en de meeste zijn weggegooid. Zijn buis van Torricelli, een kolom kwik als barometer, hebben we voorzichtig ingeleverd als klein chemisch afval.

Terwijl ik achter mijn bureau zit te schrijven, kijk ik om mij heen. Dit is mijn eigen rariteitenkabinet, gevuld met voorwerpen, die ik in al die jaren om me heen verzameld heb. Ik zie Maria uit Fátima, Shiva uit Bangkok en het groen gemarmerde geldkistje van mijn ouders. Vijftig Beatles-singles en vier potten met penselen. Een wandkleed uit Zuid-Frankrijk, door mijn zoon vakkundig in een houten frame geplaatst, hangt naast de stilstaande klok, die ik wèl van thuis meenam. Mijn bollen van marmer en blauw halfedelsteen: lapis lazuli, turkoois en opaal. Twee kasten met ieder drie laden, waarin ik mijn ansichtkaarten van veertig jaar vakantie koester, waarin ik mijn tekenpapier, aquarelverf en viltstiften weet, waar ik geprinte versies van alles, wat ik ooit aan het papier toevertrouwde, bewaar.

In deze voorwerpen zit mijn leven en aan onthechten ben ik nog niet toe. Even bekruipt mij de vraag: Rommelmarkt, kringloopwinkel of vuilstort?, maar het antwoord daarop ga ik vandaag niet geven. Ik heb nog minstens zes jaar te gaan.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat daar een link achter naar je eigen blog.