Het was net alsof de doedelzak haperde, waardoor de laatste schelle tonen zich bleven herhalen. Maar het bleek niet het instrument te zijn, het was de mp-3 speler die de Schotse straatmuzikant door de lange en warme dag in Edinburgh moest slepen. Gehaast zette hij de muziek uit en zag de toeristen vertrekken, zonder een muntje in zijn instrumentkoffer te werpen. Er was ook niemand meer die met hem op de foto wilde. Voor hem even geen Amazing grace meer, hij moest zichzelf even resetten en wachten op een nieuwe buslading toeristen, die ook namaak niet van echt konden onderscheiden.

Iedere vakantie trap ik er weer in, in zo’n toeristenval. In Bangkok was het een olifantenshow, waar de arme dieren kunstjes vertoonden, boomstammen moesten verslepen en voorzichtig over hun verzorgers heen stapten. Dichter bij huis mocht ik in Ouwehands Dierenpark naar zeeleeuwen kijken, die in ruil voor een maaltje vis op een ton gingen zitten en met hun vinnen klapten. Ook heeft elk land zijn eigen Madurodam en zijn eigen openluchtmuseum, en deze zijn een vast bestanddeel van elke georganiseerde reis. Touroperators denken dat toeristen er gek op zijn en ook ik zou inmiddels bijna niet meer zonder kunnen.

In Barcelona was het het Pueblo Español, waar op een paar vierkante kilometers alle bouwstijlen van Spanje bij elkaar zijn gebracht en dat er uitziet als Anton Pieck in mediterrane sferen. In Schotland stond het Highland Folk Museum op het programma en ik ben blij dat ik nu weet hoe laag die oude boerderijtjes waren. Vergeet ook niet de wijn-, port- en whiskyproeverijen, die doen het altijd goed. Natuurlijk is het in alle gevallen out through the gift shop, want wie wil er nu niet zo’n lekker flesje of ambachtelijk souvenir mee naar huis nemen?

Passie ~ 1) Christus lijdensweg 2) Drift 3) Gemoedsaandoening 4) Gepassioneerdheid 5) Gloed 6) Hartstocht 7) Hartstochtelijke liefde 8) Hartstochtelijke liefhebberij 9) Hartstochtelijkheid 10) IJver 11) Kleine schoonheid met een roeping 12) Liefde 13) Lijden van christus 14) Lijdensgeschiedenis 15) Lijdensweg 16) Overgave 17) Vurig verlangen 18) Vurigheid

De gids in Andalusië liep ons al dagen warm te maken voor een bezoek aan een authentieke flamencoshow. Hij had in Granada goede contacten en kon telefonisch alvast zitplaatsen voor de volgende avond reserveren. De intekenlijst ging door de bus en bijna iedereen ging mee, want zo’n flamencoshow wil je toch niet missen? Ik stond onder zware groepsdruk en zwichtte, in de hoop dat de gids wist waar hij het over had.

De voortekenen waren slecht. Toen we per bus bij het theater arriveerden, stonden er al twee andere bussen en wachtte een rij Japanners op de gids, die hen naar binnen zou leiden, en ze doodden de tijd met het maken van selfies. Wij liepen achter hen aan naar een zaaltje met houten stoeltjes rondom een klein podium, dat sfeervol verlicht was. Er moesten heel wat mensen de zaal ingepropt worden, zodat het flink aanschuiven was en ik gezellig dij aan dij kwam te zitten met mijn Japanse buurman.

Een drankje was bij de prijs inbegrepen en in de oplopende warmte had ik wel zin in een stevig glas koud bier. Helaas, de consumptie was uiteraard sangria en de plastic bekertjes werden vriendelijk doorgegeven. Het zaallicht ging uit en de flamencoshow kon beginnen. Te oordelen naar het geluid boven ons was daar het programma al gestart.

Het begon rustig, met gitaarmuziek en een dame in een mooie lange jurk, die helemaal voldeed aan het verwachtingspatroon. Er kwamen meer dames bij, die ook af en toe even verdwenen om bij een volgend nummer weer terug te keren. Hun liederen boden in drama tegen elkaar op en omdat ik geen flauw idee had waar dit allemaal over ging, verzon ik er zelf maar verhalen van verliefdheid en ontrouw bij. Dat kon je aan deze pittige tantes met hun handgeklap en voetgestamp wel overlaten.

Opeens stond hij midden op het podium, de ster van de avond. Als een stier in de arena, als een haan op het boerenerf liet hij iedereen onmiddellijk weten dat hij het alfamannetje was, dat alle muziek, dat ieder handgebaar en elk ritme van de voeten naar hem leidden. Als een gedrogeerde kickbokser stond hij op het podium, met wilde ogen en doorgeschoten bewegingen en ik was blij dat er minstens drie rijen Japanners voor mij zaten. En toen drong het tot mij door: dit was passie. Maar ik vroeg me tegelijkertijd af of deze man wel door de dopingcontrole zou komen en hoe zijn passie er morgenochtend uit zou zien.

De gids in Ierland liep ons al dagen warm te maken voor een bezoek aan een theater, waar de volgende avond een authentieke riverdance-uitvoering gegeven zou worden. Zij had goede contacten in Tralee en kon telefonisch alvast kaartjes regelen voor de volgende avond. De intekenlijst ging door de bus en bijna iedereen ging mee, want zo’n riverdance-optreden wil je toch niet missen? Ik stond onder zware groepsdruk, maar zwichtte niet. Het bier in de Ierse pub was die avond koud en lekker.

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.