Aan de waslijn voor de tent hingen ballonnen en met dennenappels was het cijfer vijftig geschreven. Mijn verjaardag vierde ik dat jaar op onze camping in de Corbières, aan de voet van de Pyreneeën. Maar dit feestvarken was die hele dag onrustig, alsof hij voelde dat er onheil in de lucht hing. Vijftig jaar lang was het goed gegaan en daar ging binnenkort een einde aan komen, dat wist ik zeker.

Nu stond er na de zomervakantie wel iets te gebeuren. Als onderdeel van haar studie ging onze blonde negentienjarige dochter een half jaar studeren aan een Spaanse universiteit, en haar school had bepaald dat dit Pamplona werd. Veel meer regelde de opleiding niet, deze studenten waren volwassen en moesten leren op eigen benen te staan. Voor de eerste twee nachten was er een slaapplaats geregeld en daarna werden dochterlief en haar vriendinnen geacht zelf iets zien te huren. Op de voorlichtingsavond werd ons nog verteld dat je in Spanje briefjes met dergelijke adressen gewoon van een lantaarnpaal kon halen, net zoals je bij ons in de supermarkt gratis advertenties kunt ophangen. Het stelde ons niet echt gerust.

Het was al tien jaar geleden dat Perron Nul, de opvangplek voor junkies bij het Centraal Station van Rotterdam, gesloten was. Maar het parkeerterrein achter het Groothandelsgebouw bood nog steeds een trieste aanblik, toen aan het begin van een dinsdagmiddag in september zich hier de studentes en hun ouders voor het kantoor van busmaatschappij Eurolines verzamelden. Het grote avontuur ging beginnen. Beschouwende vaders en moeders met vochtige ogen zwaaiden hun ambitieuze dochters na, op weg naar San Sebastián. En dat ging nog een hele tijd duren, want ’s avonds om acht uur was de witte bus pas bij Parijs.

De zaterdag ervoor hadden we een afscheidsfeestje georganiseerd, onze Fiesta Pamplona, waarbij ook mijn moeder aanwezig geweest was, zij het heel kort. We hadden er geen idee van, dat oma en haar naamgenoot elkaar hierna nog maar één keertje zouden zien, ditmaal om definitief afscheid te nemen. Oma was die middag wat gestrest, en pas twee weken later begrepen we waarom. Mijn zus werd met hartklachten in het ziekenhuis opgenomen, en toen pas vertelden mijn ouders dat zij al een half jaar baarmoederhalskanker had en dat het er niet goed uitzag. Toen we bij haar op bezoek gingen was ze was al niet meer aanspreekbaar, een week later overleed zij. Stilzwijgend moesten wij afscheid van haar nemen, terwijl onze dochter in Pamplona ondertussen gelukkig huisvesting had gevonden.

Stier ~ 1) Astrologisch teken bij mensen 2) Boerderijdier 3) Bol 4) Bul 5) Dier 6) Evenhoevig dier 7) Gepaardhoevig dier 8) Heilig dier 9) Heilig dier (boeddh.) 10) Heilig dier bij het boeddhisme 11) Herkauwer 12) Hoefdier 13) Holhoornig dier 14) Mannelijk dier 15) Mannelijk rund 16) Mannelijk zoogdier 17) Mannelijke herkauwer 18) Mannetjesdier

Natuurlijk gingen wij in de herfstvakantie naar Spanje toe en de moeder van één van haar studiegenoten reed met ons mee, gewapend met gezellige verhalen, lekkere broodjes en lippenstift. Vanaf Orléans werd het onbekend terrein, Bordeaux en Bayonne waren nieuw voor mij. In de verte doemden weer de Pyreneeën op, maar de Middellandse Zee in het oosten was nu de Atlantische Oceaan in het westen. Hendaye de laatste plaats in Frankrijk, Irún de eerste in Spanje en het werd tijd onze dochters te bellen. Vòòr ons in de vlakte lag Pamplona en ik zag de stieren al door de straten rennen. Het werd een hartverwarmend weerzien op de parkeerplaats bij de citadel van de hoofdstad van Navarra.

Het was jammer dat het grote stadsplein op de schop was voor de bouw van een parkeergarage, maar gelukkig bleven er nog genoeg oude straten over, die ook zonder mensenmassa en stierengetrappel verhalen vertelden over een land dat ik nog niet goed kende. De kassa van de Plaza de Toros, het einde van de stierenrennen, was gesloten en slechts een paar verweerde affiches deden nog denken aan San Fermín, alweer zo’n drie maanden geleden. De dagen vlogen voorbij, maar het einde van de week zouden we er niet halen. Onze oudste dochter belde en vroeg of we niet eerder naar huis konden komen, want het ging niet goed met oma. De terugreis was opeens een stuk minder gezellig, ook al was de lippenstift nog lang niet op.

Nee, het ging helemaal niet goed met mijn moeder en een maand na de begrafenis van mijn zus waren we terug op dezelfde plaats. Wederom was er veel familie, maar deze keer ontbrak het bijna gezellige gevoel van een reünie. Het was te kort geleden dat we elkaar gezien hadden. Onze Spaanse dochter ontbrak, zij had een week geleden nog afscheid kunnen nemen van haar oma en moest toen snel weer terug naar de stad van de stieren.

Toen ik bij het open graf van mijn moeder stond, zag ik in mijn ooghoek de steen van mijn zus, nog geen twee meter verderop. Ik dacht even terug aan mijn verjaardag op de camping, nu drie maanden geleden. Ik betreurde het dat mijn gevoel me niet had bedrogen, er was inderdaad een zware tijd aangebroken.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat daar een link achter naar je eigen blog.