Maandag is het Blue Monday, de meest deprimerende dag van het jaar, tenminste, als de wetenschappelijke formule hiervoor klopt. Neem het weer, tel hierbij je maandelijkse salaris minus je schulden op, vermenigvuldig dit met de tijd, die sinds kerst verstreken is, en relateer dit aan de staat van je goede voornemens. Vervolgens deel je dit door je motivatieniveau, vermenigvuldigd met je gevoel om actie te ondernemen. Ben je er nog? Geen idee in welke eenheden ik de variabelen moet aangeven, maar de uitkomst is in ieder geval duidelijk: de maandag van de laatste volle week in januari is Blue Monday, niet te verwarren met de Nederlandse blauwe maandag, want als je die kunt benoemen, is hij al voorbij.

Maandag vindt ook het eerste depressiegala plaats, in een poging om het taboe, dat blijkbaar nog op depressief zijn rust, te doorbreken. Volksziekte nummer drie, zegt de site, die 1 op de 5 vrouwen, en 1 op de 10 mannen treft. En, om Armand nog maar eens te citeren: één van hen ben ik. Taboes doorbreken laat ik eigenlijk liever over aan cabaretiers, maar vandaag wil ik hiertoe als onbekende ervaringsdeskundige mijn verhaal met jullie delen.

Aan mijn vijftigste verjaardag bewaar ik geen goede herinneringen. Het lag niet aan de ambiance, we waren net neergestreken op onze vertrouwde camping in Zuid-Frankrijk, en het weer was opperbest. Die hele dag voelde ik me onrustig en somber, alsof er onheil in de lucht hing. Voorgevoel of niet, drie maanden later waren zowel mijn zus als mijn moeder overleden. De vier overgebleven mannen uit het gezin moesten het nu verder samen zien te rooien, en dat ging niet. Het werd grauw om mij heen, de herfstbladeren vielen en ik voelde me moe en somber. Mijn in vijftig jaar voorzichtig geconstrueerde evenwicht was volledig verdwenen. De huisarts had gelukkig maar tien minuten nodig om mij door te verwijzen naar een bureau voor geestelijke gezondheidszorg, Helaas duurde het vanaf dat moment nog ruim een halfjaar, voordat mijn therapie begon.

Omdat mijn depressie geworteld was in het ingewikkelde gezin, waarin ik was grootgebracht, beschouwde ik dit als een privékwestie Mijn werk mocht hier niet onder lijden en mijn collega’s hoefden er niets van te weten. Ik heb me door dat schooljaar heen gesleept, levend van weekeinde naar weekeinde, van vakantie naar vakantie. Eindelijk, weer zomervakantie. En toen bleek mijn schoonmoeder ongeneeslijk ziek.

Taboe ~ 1) Dit is geen onderwerp van gesprek (crypt.) 2) Heilig verbod 3) Heilig 4) Iets waarover men niet praat 5) Iets waarover niet gepraat mag worden 6) Iets waarover men niet praat (crypt.) 7) Niet toegestaan 8) Niet bespreekbaar 9) Onbespreekbaar 10) Ongepast 11) Onschendbaar 12) Onaantastbaar 13) Onaanraakbaar 14) Onbespreekbaar onderwerp

De eerste dagen van de startweek dacht ik het nog te redden, maar ik redde het niet. Maandag ging nog, dinsdag en woensdag werden al wat moeilijker. Op donderdag had ik geen directe verplichtingen en bleef ik thuis. Vrijdagochtend voelde ik me nog steeds niet goed, maar er was nog veel voor te bereiden, en ’s ochtends sloot ik gewoon weer aan in de file. Toen ik op school mijn werkkamer binnenliep, werd ik misselijk. Ik ging zitten en keek om me heen. Overal lagen keurige stapeltjes papier: aanwezigheidsregistratie, stagecontracten, beoordelingsboekjes, aanmeldingsformulieren, alles per klas gesorteerd, maar niets compleet. Moest ik dit weer een jaar gaan doen?

De kamer begon te draaien, de muren kwamen op me af en trokken zich weer terug. En nog een keer. In mijn hoofd knapte er iets, en ik vluchtte de kamer, het gebouw uit, mijn auto in. Naar huis, naar bed. Het weekeinde gebruikte ik om mijzelf een beetje bij elkaar te vegen en ik kwam tot de conclusie, dat het schotje tussen privé en werk volledig ingestort was. Op deze manier wilde ik niet aan een nieuw schooljaar beginnen, ik had tijd nodig. Misschien wilde ik niet eens meer terug voor de klas.

Voor het eerst in mijn leven had ik geen last van plichtsbesef.

Met professionele hulp is het weer helemaal goed gekomen met mij. Beter zelfs, maar het heeft wel een paar jaar geduurd. Ik vond het iedere week weer verbazingwekkend dat iemand drie kwartier de moeite nam om naar mij te luisteren. Iemand, die geen verwachtingen van mij had, geen oordeel over mij velde, geen normen over mij uitstortte. Iemand tegen wie ik al die dingen, die ik weleens dacht, en daarna direct weer wegdrukte, gewoon kon zeggen. Die mijn warrige familieverhalen onthield, het kleine kind in mij begreep, me van de hak op de tak liet springen, me bemoedigde en tegelijkertijd verwarde. De psychotherapeut, die me geholpen heeft het dode hout in mijn bovenkamer weg te kappen, mijn onproductieve gedachten terug te snoeien en het onkruid van jaren te wieden. Waar zou ik zonder haar vakbekwame begeleiding nu geweest zijn?

Nee, ik ga niet naar dat gala, al was het maar omdat het in Amsterdam is. Dit blog is mijn manier om depressie onder de aandacht te brengen. En ik weet sinds gisteren, dat ik in goed gezelschap ben. Mike Boddé, Martine Sandifort, Javier Guzman en Karin Bloemen als bekende ervaringsdeskundigen, daar word ik best vrolijk van.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.