Thinking is the best way to travel zongen de Moody Blues in 1968 en, omdat mijn ouders nooit op vakantie gingen, kon ik me hier toen wel in vinden. Mijn gedachten konden immers overal naar toe, een paar weken lang werd mijn geheugen niet volgepropt met jaartallen, stamtijden of natuurkundige wetten, en ik probeerde mezelf wijs te maken dat ik niet nieuwgierig was naar andere culturen en geen behoefte had aan nieuwe impulsen. Totdat ik halverwege de vakantie van een klasgenoot een ansichtkaart uit Zwitserland kreeg, die mij in één enkel ogenblik bestempelde als achterblijver. Ik kon denken wat ik wilde, maar Dordrecht werd er geen wereldstad van en de nieuwbouwwijk niet minder saai.

In vergelijkbare situaties komen vergelijkbare gedachten op. Nu het deze zomer voor ons beter is niet op vakantie te gaan, reizen mijn gedachten langs plaatsen die ik ooit bezocht en vallen geromantiseerde beelden ervan als ansichtkaarten naar binnen. Ik steek ze in de lijst van een schilderij of hang ze aan elkaar vastgeniet aan de koelkast, net zoals mijn ouders dat vroeger deden. Zonder mondkapje zit ik weer in de bus door Schotland, sla ik met een vuisthamer rotspennen in de weerbarstige grond van de Corbières en raak ik stiekem de tegeltjes van de Moorse mozaïeken in het Alhambra aan.

Snikheet = 1) drukkend warm 2) verstikkend warm 3) tropisch warm 4) intens heet 5) gloeiend heet 6) bloedheet 7) smoorheet

Het is 1976 en mijn eerste echte buitenlandse vakantie lag alweer vier jaar achter me. Als scholier en als student was het jarenlang mijn eigen summertime blues: als ik met een vakantiebaantje genoeg geld had verdiend om weg te kunnen gaan, was de vakantie bijna voorbij en leek het beter eerst die paar kleine schulden af te betalen.

Maar op de studentenflat had ik in etagegenoten Arjen en Henk inmiddels goede vrienden, en Henk opperde om die zomer bij hem langs de komen op de Spaanse camping, waar zijn ouders ieder jaar naar toe gingen. Slaapplaatsen waren er genoeg, want ze kochten ieder jaar een grote tweedehands bungalowtent, die met behulp van een kartonnen bordje en venta aan het einde van de vakantie doorverkocht werd aan Spanjaarden. Want het merendeel van de campinggasten waren inwoners van Barcelona die aan de kust in Castelldefels de hete zomer van de stad ontvluchtten, en blijkbaar was er in Catalonië een grote vraag naar dergelijke tenten.

Henk reed met zijn familie mee in de auto, Arjen en ik kochten bij studentenreisbureau NBBS twee treinkaartjes naar Barcelona. Tijdens de voorpret hadden we natuurlijk al bedacht dat het in de trein snikheet zou worden en ik voorspelde dat we de treincoupé gingen delen met een dame, die een grote fles eau de cologne en een witte zakdoek bij zich zou hebben. Tot onze verbazing stapte ze in Antwerpen al in en 4711 zou ons tot aan Parijs vergezellen.

Van de warmte op een Spaanse camping konden we ons geen beeld vormen, wel van metershoge bloeiende agaven. Want voor de ramen van onze studentenkamers hingen plankjes vol kleine cactussen en vetplanten, waarvan we de volgroeide exemplaren maar wat graag met eigen ogen wilden zien. In al onze voorbesprekingen gingen we ervan uit dat het ten zuiden van de Costa Brava weliswaar bloedheet zou zijn, maar dat het hier een andere warmte zou betreffen, warmte met een lagere luchtvochtigheid en dus beter te verdragen.

Onze reis begon bij de bushalte voor het huis van mijn ouders en ik herinner me hoe onhandig het was om te reizen met een koffer en een koelbox vol blikjes bier, vooral in de Parijse metro die ons van het Gare du Nord naar Gare de Lyon moest brengen. Ruim vierentwintig uur later kwamen we aan in Barcelona, met een lege koelbox en een lege maag. We hadden er van tevoren niet over nagedacht hoe we van Barcelona in Castelldefels moesten komen en na een gezellige avond en een ongemakkelijke nacht was onze vindingrijkheid ver te zoeken.

We besloten een taxi te nemen, zonder enig idee te hebben van de afstand. Die bleek ruim dertig kilometer te zijn en dat ritje kostte ons behoorlijk wat vakantiepeseta´s. Gelukkig hebben we dat later ruimschoots kunnen compenseren, want bij aankomst op camping La ballena alegre wilde de receptionist niets van de kampeerpaspoorten van de ANWB weten en wimpelde ons af. Het leverde veertien dagen gratis kamperen op.

Acht maanden daarvoor was de Spaanse dictator Franco overleden en het zou nog een jaar duren voordat alle politieke partijen de Amnestiewet ondertekenden en Spanje weer een democratie zou gaan worden. Overdag was er van het restant van de dictatuur niet veel te merken, maar na zonsondergang patrouilleerde de gewapende Guardia Civil op het strand en stuurde iedereen zonder pardon weg.

De tijden zijn veranderd, want afgelopen zaterdag las ik in de krant dat de reproductiewaarde van het coronavirus in Castelldefels op 4 ligt, bijna 3 punten hoger dan in Barcelona zelf. De burgemeester geeft de schuld aan jongeren die op zijn strand aan het feesten zijn geweest. Blijkbaar gedijt het coronavirus ook in andere warmte prima.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert alimolenaar.nl een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder moment instappen.