Hoe betrouwbaar is mijn geheugen? Slecht is het niet en ik verlang zelfs wel eens naar een selectieve versie ervan, waarin mijn verleden één grote zonnige en zorgeloze speelweide is. Er zijn genoeg herinneringen die ik wel zou willen vergeten, maar ik stel mezelf tevreden met het populaire idee dat ik ze een plaatsje heb kunnen geven. Daarnaast heb ik genoeg sprookjes gelezen om me te realiseren dat wensen, die uitkomen, altijd een schaduwzijde hebben. En op dokter Alois Alzheimer zit ik al helemaal niet te wachten.

Afgelopen maand heb ik kunnen constateren dat er in de onderlinge relaties tussen mijn herinneringen breuken zitten, alsof ik verschillende gebeurtenissen uit het verleden heb opgeslagen in verschillende archiefdozen, die naast elkaar op de plank staan maar geen onderlinge band hebben. Aan de andere kant is het ook nooit te voorspellen wat je jezelf gaat herinneren van iets dat te gebeuren staat. Waarom weet ik nog wel dat er in juli 1972 in Londen bussen rondreden met een reclame voor School’s out, de nieuwe elpee van Alice Cooper, maar kan ik me de naam van de camping, of zelfs van het metrostation waar we die week dagelijks in- en uitstapten, niet herinneren?

Het is vijftig jaar geleden dat de jaren zestig ten einde liepen en mijn denkbeeldige archiefdozen zitten vol met beelden en geluiden uit het laatste jaar van dat decennium. Maar ik heb me erover verbaasd dat astronaut Neil Armstrong als eerste mens voet op de maan zette, nog geen drie weken nadat Brian Jones van de Rolling Stones onder verdachte omstandigheden in zijn zwembad verdronk. Beide feiten kwamen uit een andere doos. Natuurlijk wist ik nog wel dat Lenny Kuhr ooit het Eurovisiesongfestival gewonnen had, maar dat John Lennon en Yoko Ono op datzelfde moment in kamer 902 van het Hilton Hotel in Amsterdam in bed lagen, had ik nog nooit eerder gecombineerd.

Ontsnappen ~ 1) Aan iemand ontkomen 2) Demarreren 3) Deserteren 4) Échapperen 5) Iets verlaten 6) Loskomen 7) Omzeilen 8) Ontduiken 9) Ontgaan 10) Ontglijden 11) Ontglippen 12) Ontkomen 13) Ontkomen aan 14) Ontschieten 15) Ontslippen 16) Ontspringen 17) Ontvluchten 18) Ontwijken 19) Ontworstelen 20) Opdrossen 21) Slippen 22) Uit het geheugen verdwijnen

En dat brengt mij op het pijnlijke deel van 1969, waar ik als zestienjarige geen traan om heb gelaten, maar wat wel als een schaduw over mijn kleine leventje hing. Het ging niet goed met de Beatles, en het was nog maar de vraag of zij als groep de jaren zeventig zouden halen. Op foto’s zagen ze er met hun baarden en snorren vermoeid uit. Met de komst en de nadrukkelijke aanwezigheid van Yoko Ono leek het lot van de Beatles bezegeld en zelfs nu kost het mij nog enige moeite haar niet als zondebok te zien. The ballad of John and Yoko kon er nog net mee door, en na zoveel jaar oorlog in Vietnam was Give peace a chance van The Plastic Ono Band wel een aardig vredesoffensief. Maar de magie was weg en het ergste viel te vrezen.

Ondertussen werden er op het grondgebied van melkveehouder Max Yasgur in Bethel, in de Amerikaanse staat New York, hoge podia gebouwd voor de Woodstock Music & Art Fair, met als motto 3 Days of Peace & Music. De lijst van optredende artiesten was indrukwekkend en er kwamen dan ook meer dan 400.000 bezoekers naar het festival.

Thuis dacht ik nog dat ik er graag bij had willen zijn en dat was op bijna zesduizend kilometer afstand een veilige gedachte. Want toen ik een jaar later in de Dordtse bioscoop Luxor de documentaire-film zag, was ik blij die enorme mensenmassa gemist te hebben. Vanaf dat moment wist ik dat er in mij geen festivalbezoeker schuilde, ik had iets anders, iets minder massaals nodig om te kunnen ontsnappen aan mijn dagelijkse sleur.

Kort na Woodstock begon weer een nieuw schooljaar, en moeilijker dan ooit. Voordat ik kon definitief kon kiezen voor de talenkant moest ik mij nog één jaar door algebra, meetkunde, natuurkunde en nu ook nog scheikunde heen worstelen. Ik zag er tegenop, maar was gemotiveerd genoeg. In mij schuilde ook geen hippie, van huis weglopen, voortijdig school verlaten en de wijde wereld intrekken was niet voor mij weggelegd. Hiervoor in de plaats ontwikkelde zich het besef dat, als ik het nog een paar jaar vol zou houden, ik een diploma had en kon gaan studeren, ver weg van huis.

Een ontsnappingsroute van drie jaar was wel lang, maar de bijbehorende tredmolen was ik inmiddels wel gewend. Bovendien was ik nooit een sprinter geweest, ik was altijd al meer van de lange adem.

Eind september lag de plaat in de winkels. Hun naam werd nergens op de voorkant van de hoes vermeld, maar het waren onmiskenbaar de Beatles, die ogenschijnlijk voor de laatste keer over het zebrapad van Abbey Road liepen, weg van de beroemde opnamestudio’s. De jaren zestig waren voorbij, ik moest zonder mijn jeugdidolen zien te leven en vond, met vallen en opstaan, andere muziek.

Ik ging naar de drogist en kocht een busje blauwe textielverf, legde stevige knopen in een wit T-shirt en deed dit in het verfbad. Mijn moeder was niet blij met mijn shirt met tye-dyepatroon, maar ja, ook dat was onderdeel van de tredmolen. Op mijn zolderkamer deed ik mijn bureaulamp aan, pakte mijn meetkundeboek en snapte nog steeds niets van de cosinus van de buitenhoek.

WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat bij Martha een link achter naar je eigen blog.