De historicus Jan Romein noemde het de wet van de remmende voorsprong, dus toen mijn vader een tweedehands bandrecorder kocht, had ik kunnen weten dat de aanschaf van een platenspeler nog wel even op zich zou laten wachten. Zelf mocht ik het nog niet, maar gelukkig was mijn oudste broer bedreven in het opnemen van liedjes van de radio, van programma’s als Tijd voor teenagers en Arbeidsvitaminen. En gelukkig was ook hij fan van de Beatles, zodat wij dagelijks She loves you en I want to hold your hand door de huiskamer konden laten schallen. Lekker hard, want pappie en mammie waren toch aan het werk.

Die platenspeler kwam er een paar jaar later toch, en de bandrecorder verdween. De fonkelnieuwe pick-up stond naast de radio op een plankje van het wandmeubel, en hier ontstond het dagelijkse ritueel van plaatjes draaien, een verslavende gewoonte waar ik nog steeds niet vrij van ben. Maar toen mijn broer Twist and shout kocht, was voor mijn ouders de maat vol: zulke herrie hoorde niet in de huiskamer. Van het salaris van zijn eerste vakantiebaantje kocht mijn broer een platenspeler, soldeerde met een vriend een versterker in elkaar en zijn singles verdwenen naar boven. Regelmatig ook mijn singles trouwens, als hij die tenminste de moeite waard vond.

Achterstand ~ 1) Achterstallige verplichtingen 2) Het minder ver zijn 3) Onbehaaglijk gevoel 4) Onbetaalbare schuld 5) Rest 6) Schuld 7) Stuk dat men achterligt

Omdat mijn muzikale honger groter was dan mijn zakgeld, kocht ik zelf van mijn eerst verdiende geld toch maar weer een bandrecorder, ditmaal met ingebouwde versterker. Ook ik had nu muziek op mijn eigen kamer, en elke elpee en elk singletje dat ik in handen kon krijgen nam ik op. Als ik in de vakantie bij familie ging logeren, nam ik een lege bandrecorderband mee, want je wist maar nooit wat voor muzikale verrassingen er te wachten lagen. De elpee Songs of Leonard Cohen is in dit verband wel mijn grootste en meest dierbare vangst. ik weet niet, wie van mijn neven deze elpee kocht, maar ik ben hem nog steeds dankbaar.

Zo’n bandrecorder had een groot nadeel, want voor dat ene nummer dat ik wilde horen, zat ik minutenlang te spoelen. Natuurlijk had ik de namen van alle nummers keurig in een schriftje genoteerd, met de stand van de teller erachter, maar deze uitgestelde behoeftebevrediging ging mij meer en meer tegenstaan. Twee jaar later kon ik de oude platenspeler van mijn broer overnemen, waarvoor ik de bandrecorder moest verkopen.

Inmiddels had Johan Cruijff gesteld dat ieder voordeel zijn nadeel heb, en daar liep ik nu keihard tegenaan. Mijn muzikale keuzemogelijkheden waren teruggebracht tot de drie elpees en veertig singles, die ik zelf had. Te laat had ik mijzelf gerealiseerd dat de bandrecorder mij een fikse achterstand had bezorgd, en dat mijn platencollectie niet meer up-to-date was. Als een gek begon ik elpees te kopen, maar zaterdagbaantje en studiebeurs stonden niet toe alles aan te schaffen wat er op die bandrecorderbanden stond. Bovendien leken er iedere week wel nieuwe elpees uit te komen, die ik kost wat kost wilde hebben, zodat ik deze inhaalslag nooit af heb kunnen maken. Present from Nancy van Supersister heb ik sindsdien nooit meer gehoord.

Toch heb ik wel mijn best gedaan, maar als trotse bezitter van zo’n vierhonderdvijftig elpees, vijfhonderd singles en misschien wel zeshonderd cd’s ben ik echter opnieuw slachtoffer geworden van de wet van de remmende voorsprong. Wie koopt er nu nog cd’s? Je kunt toch alles streamen? En daar heb ik dus geen geld meer voor over. Eerst kocht ik de nummers van de Beatles op single, daarna op elpee en vervolgens op cd. Bandrecorderbanden en cassettebandjes schafte ik aan om ze op te nemen Ik vind dat ik voor mijn muziek  inmiddels geld genoeg heb uitgegeven en koester mijn achterstand op dit gebied.

De aanwezigheid van een platenzaak op het plein voor de duomo van Florence verraste mij vorige week: alleen maar elpees, geen enkele cd. Het was heerlijk, weer eens ouderwets door al die platenbakken te lopen en de lucht van vinyl op te snuiven. Terug van weggeweest. Maar de elpee Beatles in Italy, die ik er had willen kopen, hadden ze helaas niet. In de vorige eeuw kostte zo’n elpee tussen de vijftien en twintig gulden, maar hier lagen de prijzen tussen de dertig en veertig euro. Ineens besefte ik me, dat mijn nadeel opeens ook een voordeel gekregen heeft: de waarde van mijn platenkast is aanzienlijk gestegen. Voor de overlevenden van Boudewijn de Groot heb ik dubbel. Wie biedt?

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.