De zomervakantie was nu echt uitgebroken, buiten kwam het kwik dagelijks boven de dertig graden en het inwonertal van onze gemeente was aanzienlijk gedaald. Van de caravans die een week geleden nog aan een stekker voor een tuinhek of voordeur stonden, waren inmiddels alle pootjes op campings in binnen- en buitenland uitgedraaid. Het was stil in Krimpen aan den IJssel en maar weinig inwoners hadden last van de wegwerkzaamheden, die traditiegetrouw rond de bouwvakvakantie opgestart waren en die iedere keer weer een betere doorstroming bij de oude Algerabrug beloofden.

Ook op het winkelcentrum was het die zaterdagochtend stil. Om een potentieel coronabroeinest te mijden had ik de grote boodschappen al op donderdagavond gedaan. In de weken hiervoor had ik namelijk gezien dat er op dat moment meer vakkenvullers dan klanten in de supermarkt waren, en zij hielden keurig afstand. Die ochtend was mijn lijstje dus klein: naar de poelier voor een kippetje op de barbecue en vier zakjes kipsaté als maaltijdvervanger op dagen zonder barbecue. Want in de zomerhitte achter het fornuis staan was geen optie.

De auto kon ik makkelijke kwijt en ook dit droeg bij aan mijn innerlijke rust en verdraagzaamheid, een gemoedstoestand die op drukke zaterdagen, met slechter weer en een grotere boodschappenlijst, doorgaans snel vervliegt. Ik pakte mijn boodschappentas en stapte bijna fluitend uit.

Mijnheer, kunt u me helpen? vroeg een oudere dame die op een bankje bij het parkeerterrein zat, met aan weerszijden een plastic tasje van de poelier naar wie ik op weg was. Achter me was iemand na het parkeren ook net uitgestapt, dus ik had nog weg kunnen kijken en door kunnen lopen, wat ik op iedere andere zaterdag zeker had overwogen. Maar die dag niet, mijn hart was open naar de wereld en ik liep naar haar toe.

Mijnheer, ik weet niet meer waar mijn auto staat, ik denk dat ik aan de verkeerde kant het winkelcentrum ben uitgelopen. Bent u hier bekend? Ja, dat was ik en ik vroeg haar of ze zich nog kon herinneren hoe de ingang er uitgezien had. Maar dat kon ze niet zeggen, wel gaf ze aan dat ze niet in Krimpen woonde en dat ze ieder jaar, als haar eigen slager in Lekkerkerk met vakantie was, hier naar de poelier ging.

Maar omdat de weg opgebroken was, had ze een andere route moeten volgen en was via een onbekende weg naar het winkelcentrum gekomen. Vervolgens had ze nog wat rondgereden om een makkelijk parkeerplaatsje te vinden en had er nu geen flauw idee meer van waar haar auto stond.

Warmhartigheid: de band tussen mensen die niet echt kennissen zijn van elkaar, maar wel naar elkaar omkijken

Ik nodigde haar uit om met mij naar de andere ingang te lopen en nam met gemak anderhalve meter voorsprong, want mevrouw was niet erg vlot ter been. Ondertussen keek ik wel even om me heen of ik nergens een verborgen camera kon ontdekken, want de situatie leende zich uitstekend voor een dergelijk programma. Maar alles zag er normaal uit en bovendien waren er ook geen struiken om je verdekt in op te kunnen stellen. De nood van de vrouw was echt en ik leidde haar naar de andere uitgang.

Daar verscheen geen enkele blik van herkenning op haar gezicht, integendeel, ze ging steeds ongeruster kijken en vroeg herhaaldelijk of dit alles mij niet te veel tijd kostte. Het leek me maar het beste haar op een bankje in de schaduw plaats te laten nemen, tegenover het gemeentehuis. De plastic tasjes van de poelier moesten ook nodig uit de zon, leek me zo.

Uit de tas op haar schoot haalde de vrouw haar mobiele telefoon en vroeg me of het niet beter was om haar schoondochter te bellen. Haar broer woonde wel in Krimpen, maar hij was vast niet thuis. Het leek me een prima idee, want ik ging die kleine donkerblauwe Mitsubishi met onbekend kenteken toch ook zo snel niet vinden. Zij wist tenminste hoe de auto er uitzag.

Ik prees mezelf gelukkig dat ik mijn kippetje nog niet gekocht had, maar het leek me wel beter om mijn vrouw even te appen. Duurt even wat langer … ik zit hier met een enigszins verwarde vrouw die haar auto niet terug kan vinden. Haar schoondochter komt nu uit Lekkerkerk hierheen. Als antwoord kreeg ik alleen een smiley met tranen in de ogen van het lachen.

Na toch maar weer tevergeefs een rondje over nog weer een ander parkeerterrein gelopen te hebben, zag ik bij terugkomst dat de gelaatsuitdrukking van de vrouw op het bankje veranderd was. Ze was opgelucht. Haar schoondochter was inmiddels gearriveerd, had de auto al zien staan en was snel ook maar even een boodschap op het winkelcentrum gaan doen.

Mijn vriendin voor die ochtend overlaadde me met bedankjes en vroeg me om mijn adres. Dat hoefde natuurlijk niet, liever niet zelfs. Ze hield vol, had pen en papier al bij de hand en ik zwichtte. De hele situatie had me al bijna een uur gekost, de poelier wachtte en straks waren de kippen misschien uitverkocht.

Drie dagen later stond haar broer met een bosje bloemen op de stoep. Van de weekmarkt natuurlijk, want die zijn verser.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert alimolenaar.nl een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder moment instappen.