Mijn ouders waren afkomstig uit grote katholieke gezinnen, en beide families organiseerden regelmatig een feestje. Bruiloften, verjaardagen en jubilea waren familieaangelegenheden, waarbij niemand mocht ontbreken. Aanvankelijk waren de feestjes vooral etentjes in vertrouwde plaatselijke etablissementen, maar na de gunstige loonrondes van de jaren zestig werden de locaties met toenemende kieskeurigheid gekozen. Openbaar vervoer en huurauto waren bij de meesten inmiddels ingeruild voor een eigen auto, zodat afstand nauwelijks meer een bezwaar was. Voor een diner in Slot Zeist spraken mijn moeder en haar zussen af in het lang te gaan, we gingen zeevissen op de Waddenzee, naar de dierentuin vlakbij de Grebbeberg of we reden met de hele familie door een safaripark.

Soms mochten de kinderen mee, soms ook weer niet. In de jaren, waarin ik een continu gevecht voerde met mijn moeder over mijn uiterlijk, werd het al gauw: soms moest ik mee, en soms mocht ik gelukkig thuisblijven. Want bij het naderen van zo´n familiereünie richtte mijn moeder haar kritische blikken op mij, altijd met afkeuring als resultaat. In haar ogen waren mijn T-shirt en ribbroek toe aan vervanging, bij voorkeur door een nieuw overhemd en een terlenka broek. Natuurlijk viel ook al gauw het gevreesde woord kapper. Uiteraard voerde ik strijd, maar doorgaans verloor ik het van de onverzettelijkheid en de financiële macht van mijn moeder, zodat ook ik aan haar broers en zussen gepresenteerd kon worden als het resultaat van haar keurige opvoeding.

In deze feestjes school nog een ander gevaar: dansen. Met mijn fijne motoriek is niets mis, maar ik ben bepaald niet geboren met een gevoel voor ritme. Op de dansvloer heb ik niets te zoeken, maar er was altijd wel een vlotte tante, die wel een paar danspasjes wilde zetten met haar jonge neef. Vriendelijk bedoeld natuurlijk, maar omdat ik geen idee had waar, en op welk moment ik mijn voeten neer moest zetten, leek er geen einde te komen aan zo’n dans en voelde ik me wegzakken in een moeras van puberale schaamte.

Als zestienjarige had ik de traditionele zondagmiddagse dansles dus aan mij voorbij laten gaan, maar bijna tien jaar later wilde ik dit verzuim toch maar eens goedmaken. Voor individueel inschrijven was ik inmiddels te oud, zodat ik een danspartner nodig had. Toen ik dit idee in mijn vriendenkring lanceerde, was er een meisje dat daar onmiddellijk enthousiast op reageerde. Het leek haar ook wel leuk om te leren dansen. En waarom ook niet, als je met zijn allen naar de film gaat, de kroeg induikt en elkaars verjaardagen viert, dan moet je toch ook samen naar dansles kunnen? No strings attached, dachten wij nog.

Tango ~ 1) Argentijnse dans 2) Ballroomdans 3) Bij het dansen heeft men niets aan een feeks (crypt.) 4) Dans 5) Die knijpt hem voor niets in de balzaal (crypt.) 6) Dans van niets met een werktuig (crypt.) 7) Gezelschapsdans 8) Muziektermen 9) Muzikaal erfgoed van argentinië 10) Mix van bier en grenadine 11) Spaanse dans 12) Stijldans 13) Soort dans

De dansschool heette heel toepasselijk Van der Teen, en het waren rare avonden. Overdag luisterde ik naar Supertramp en Roxy Music, en hier stond ik 1-2-3-4 de foxtrot af te tellen op het ritme van Mon amour van BZN. In de armen van de danslerares kwam ik er nog wel uit, maar als ik zelf mijn danspartner moest leiden raakten wij volledig van de wijs. Omwille van het cursusgeld hebben we ons nog door de quickstep en de Engelse wals gesleept, de cha cha cha en de samba met voeten getreden en toen was het gedaan. Aan de tango gingen wij ons niet wagen, wij waren overduidelijk geen Fred Astaire en Ginger Rogers

Wat wij onszelf nog niet realiseerden, wisten onze harten inmiddels wel. We werden verliefd op elkaar. No strings attached? Dat dachten wij maar. Toch was er nog een bos rode rozen en een ongemakkelijk bezoek aan haar ouderlijk huis voor nodig om ook bij mijn verstandige ex-danspartner deze gevoelens los te maken.

Op de Franse camping werd iedere vrijdagavond een soirée dansante gehouden, maar het gemis van de bronzen speld van de cursus stijldansen voelden wij hier niet. Eigenlijk was het gewoon een disco in de openlucht. Uren van tevoren stonden onze dochters met hun campingvriendinnen onder de douche, probeerden voor de spiegels van het toiletgebouw elkaars make-up uit en trokken hun mooiste kleren aan. Voor hen deed Villerouge-la Crémade op zo’n avond niet onder voor Saint Tropez.

De eerste uren lieten wij de voorgeprogrammeerde bewegingen van de Macarena en de Dag Top 5 van TMF over aan onze kinderen en genoten van onze glaasjes rosé. Kort na twaalven waren wij aan de beurt en konden we onze moves kwijt op de klanken van Serge Gainsbourg en Creedence Clearwater Revival. Twisten, slijpen en de geïndividualiseerde vrije bewegingen van de Woodstock-generatie, het liefst met de wijsvingers omhoog.

‘Jullie dansen al net zo stom als de vader en moeder van Remco en Rolien’, zei mijn dochter de volgende ochtend. ‘Dat is zeker iets van vroeger?’

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.