Mensen die mij kennen zullen niet gauw zeggen dat ik een spontaan iemand ben. Dat heb ik heel lang jammer gevonden, want ik had het idee dat spontane mensen meer maatschappelijk aanzien hadden en hierdoor hoger op de sociale ladder stonden. Mijn aarzelende gedrag fungeerde als een glazen plafond en daarnaast dacht ik dat ik mezelf door mijn terughoudendheid veel opwinding en avontuur ontzegde. Het leven van spontane mensen was niet alleen veel leuker, maar zij bepaalden ook een norm, waaraan ik niet kon voldoen.

Sinds ik kennis heb gemaakt met de persoonlijkheidstypen van de Zwitserse psychiater en psycholoog Gustav Jung denk ik daar heel anders over. Het gegeven dat ik op een geordende manier overzicht wil hebben over mijn leven maakt mij niet minder waard dan iemand die spontaan en flexibel wil leven. Nog dagelijks dank ik Jung voor zijn bijdrage aan mijn gevoel van gelijkwaardigheid en het mij verlossen van het streven naar spontaniteit.

Natuurlijk is het in een gemeenschap van mensen handig om flexibel te zijn, open te staan voor nieuwe impulsen en om je gemakkelijk aan te kunnen passen aan de behoeften of prioriteiten van het moment. Maar ik ben nu eenmaal niet zo. Ik houd van planning en organisatie en niet van onvoorziene verrassingen en stresssituaties. Ik wil mijn zaken geregeld, beslist en afgerond hebben en maak hiervoor plannen en schema´s en ik houd me zoveel mogelijk aan mijn agenda.

Mensen zullen mij dus niet waarderen omdat ik zo vlot met veranderingen kan omgaan, ongedwongen overkom, optimistisch ben en op het laatste moment nog een blik energie opentrek, waardoor alles toch nog op tijd afkomt. Ik heb geen tijdsdruk nodig om een deadline te halen, mijn streven betrouwbaar te zijn zorgt er samen met mijn doorzettingsvermogen voor dat alles ruim op tijd en zonder externe dwang gereedkomt.

Maar ik weet ook dat ik daarmee niet de persoon ben die leven in de brouwerij schept of voor verrassingen zorgt, zodat het maar goed is dat niet iedereen is zoals ik. Het zou een saaie boel worden.

Bonnefooi = 1) zonder voorbereiding 2) op goed geluk 3) in goed vertrouwen

Toch aarzelde ik niet, toen een klasgenoot me vlak voor het eindexamen vroeg of ik nog steeds van plan was in de vakantie naar Engeland te gaan. Aan het begin van het schooljaar hadden we het daar kort over gehad en met het einde in zicht kwam hij hierop terug.

Natuurlijk wilde ik dat nog steeds, en het artikel in de krant waarin stond dat het masker van Toet Ank Amon gedurende de zomer van 1972 in het British Museum te zien zou zijn, had mijn voornemen versterkt. Het was precies vijftig jaar geleden dat Howard Carter en lord Carnarvon in de Vallei der Koningen de grafkamer van de farao hadden blootgelegd, en de Egyptische president Anwar al-Sadat wilde zijn erkentelijkheid hiervoor tonen door het masker voor het eerst buiten Egypte te laten zien.

Na een maand borden wassen in een restaurant had ik genoeg verdiend voor een retourticket Hoek van Holland – Harwich en hield nog tweehonderdvijftig gulden over om een maand lang door Engeland te reizen. Natuurlijk werd dat liften met de duim omhoog, en met Londen als einddoel leek een maand op de bonnefooi leven me niet onoverkomelijk. Geheel in lijn met de tijdgeest wilde ik misschien ook wel liever hippie worden dan gaan studeren, en deze reis leek me daar een uitstekende test voor.

Amy Groskamp – ten Have, de schrijfster van het etiquetteboek Hoe hoort het eigenlijk? noemde liften een bedenkelijk verschijnsel, maar vreemd genoeg had mijn moeder er geen bezwaar tegen. De vader van mijn vriend bracht ons in zijn Lelijke Eend naar Hoek van Holland en toen we ’s avonds om half zeven met de boot in Harwich aankwamen, begon het avontuur. Zouden we nog voor het donker een camping kunnen vinden?

Het lukte ons iedere dag weer om een slaapplaats te vinden, maar het liften zelf was vooral veel wachten en lopen. Wachten tot iemand bereid is om je mee te nemen en lopen om een goed plekje te vinden, waar auto’s kunnen en mogen stoppen. Maar de meeste mensen waren vriendelijk en benieuwd naar onze verhalen, soms verbaasd over het bekakte Engels dat we op school hadden leren spreken.

In het zuiden van Wales drong het na drie weken tot mij door, dat ik nooit een echte hippie ging worden. De regen kwam met bakken uit de lucht en in ons kleine puptentje was alles nat, ook ons karige eten. Drie moeders uit Birmingham kregen medelijden met ons en nodigden ons uit voor een warme en droge maaltijd, terwijl hun echtgenoten vijf grote visparasols om onze tent plaatsten.

De volgende ochtend mochten we aanschuiven aan het ontbijt en op dat moment realiseerde ik me hoezeer ik gehecht was aan voorspelbaarheid en zorgzaamheid. De hippie in mij was overleden en er zat niets anders op dan toch maar student te worden.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert alimolenaar.nl een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder moment instappen.