Het begin van mijn carrière als boodschappenjongen ligt al bijna zestig jaar terug, toen wij pas naar Dordrecht verhuisd waren. Iedere week vulde mijn moeder het bruine boekje van de kruidenier in en overhandigde dit aan zijn vrouw, die in een wit schort achter de toonbank van de winkel stond. De vrijdag erop kwam mijnheer Boevé op zijn bakfiets met houten opbouw de boodschappen tot in de keuken brengen, samen met de spaarzegels. Maar een week is lang en met vier kinderen is de vraag naar eten moeilijk te overzien, zodat er nogal eens iets bijgehaald moest worden. Waren mijn broers slimmer dan ik, hadden zij sneller in de gaten dat er een boodschap gedaan moest worden, zodat zij op dat moment in geen velden of wegen te bekennen waren? Of was mijn hekel aan boodschappen niet groot genoeg om ook tijdig te verdwijnen?

De Dubbeldamseweg was voor ons de dichtstbijzijnde winkelstraat, met op de hoek een sigarenzaak, verderop een slager en een bakker en aan de overkant van de straat een melkboer en een groenteboer. En daar liep ik dan met mijn boodschappennetje, voor een brood, een bloemkool of een fles melk. Eigenlijk was het best leuk, want onderweg was er van alles te beleven en mijn aanwezigheid zo ver van huis was gelegitimeerd, ik deed immers boodschappen voor mijn moeder.

De sigarenboer had bladen met sigarenbandjes voor zijn raam hangen, in de etalage van de boekhandel lagen kleurboeken en kleurpotloden en als ik langs de cafetaria liep, hoorde ik de Everly Brothers uit de jukebox komen en liep het water mij in de mond bij de geur van frituurvet. Wat de slagzin Bent u al gevitaliseerd vandaag? op het affiche aan de deur betekende, ontging mij, maar het bijbehorende flesje prik met sinaasappelsmaak had ik nog nooit gedronken, dus ik vermoedde van niet. In ieder geval kreeg ik van de slager altijd een stukje worst waarmee ik het straathondje kon verwennen, want leverworst lustte ik niet. Nog steeds niet, trouwens.

Boodschappen ~ 1) Aangekochte 2) Aankoop 3) Aanschaf 4) Aanwinst 5) Acquisitie 6) Bekendmaking 7) Bericht 8) Commissie 9) Gewag 10) Gekocht artikel 11) Het gekochte artikel 12) Kennisgeving 13) Koop 14) Mare 15) Mededeling 16) Melding 17) Missie 18) Opdracht 19) Opgave 20) Overdracht 21) Relaas 22) Schriftelijk bericht 23) Strekking 24) Tijding 25) Uitspraak

Maar mijnheer Boevé moest plaats maken voor de nieuwe winkel van De Gruyter op het plein voor de Pauluskerk, een zelfbedieningszaak. Er was geen toonbank, ik kon zo maar door de winkel lopen en het artikel pakken dat mijn moeder nodig had. Een pak koffiebonen kon je er zelf malen, al hadden de winkelmeisjes niet veel vertrouwen in mijn behendigheid en namen zij me dit uitdagende klusje doorgaans uit handen.

De oranje kassabon moest ik goed bewaren, want die was geld waard. Bovendien kende De Gruyter het snoepje van de week, een zakje met zuurtjes of een kleine kinderverrassing in de vorm van een paar knikkers of een plastic treintje, zodat het zaak was in de buurt te zijn als mijn moeder hier boodschappen had gedaan. Met twee broers en een zusje was de concurrentie thuis natuurlijk stevig, en ik wist dat als mijn moeder het op verloten aan liet komen, ik geen kans maakte. Het getal onder de tien was altijd twee, en mijn zusje altijd de winnaar. En als het cijfer eens niet twee was, won ze toch nog.

Toen ik kon fietsen werd mijn boodschappenradius groter en mocht ik op zondag na het eten een grote beker ijs gaan halen bij La Venezia in de Cornelis de Wittstraat, de lekkerste ijssalon van Dordrecht. Waarschijnlijk had ik meer trek in ijs dan mijn broers – ik was dan ook iets steviger gebouwd – want zij bleven rustig aan tafel zitten. Maar die actieradius was vooral van belang voor het inleveren van glazen flessen met statiegeld. Voor tien cent reed ik desnoods naar de Staart, de verste wijk op het Eiland van Dordrecht, want ik mocht het dubbeltje houden. Ik was recycling-specialist avant la lettre, want na verloop van tijd wist ik precies waar ik wat kon inleveren; geen glazen fles of potje verdween thuis nog in de vuilnisemmer. Van mijn extra zakgeld kon ik mijn nieuwste hobby financieren: het kopen van singles, van de Beatles of de Kinks.

Boodschappen doen is in de loop der jaren helaas een sleur geworden. Mijn zakgeld werd pensioen en de meeste glazen flessen gaan in de glasbak. De kruidenier, melkboer en groenteman zijn opgegaan in de supermarkt en hun plaatsen zijn ingenomen door drie brillenwinkels en een audicien. In de buurt rijden de bezorgauto’s van webwinkels af en aan en op het winkelcentrum staan steeds meer winkels leeg. De schoenmaker is met pensioen en had geen opvolger, de laatste cd-winkel is alweer een paar jaar geleden gesloten en ik kan niet meer met mijn usb-stick naar de fotograaf, om foto’s van de kleinkinderen af te laten drukken. Dus zorg ik er tegenwoordig voor het winkelcentrum zo snel mogelijk weer te verlaten.Want om tegenover de visboer naast de hangouderen op een bankje te gaan zitten, daarvoor ben ik nog net iets te jong.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat daar een link achter naar je eigen blog.