Well, I´ve been waiting, I was sure we´d meet between the trains we´re waiting for. I think it´s time to board another.

Ergens in de tweede helft van de jaren zestig logeerde ik bij mijn tante in het noorden van het land, in het havenplaatsje waar mijn wieg ooit heeft gestaan. Zij was weduwe en had, net zoals gehandicapten en ex-voetballers in die tijd, een tabakswinkel; haar drie zoons waren ongeveer even oud als ik. Uit logeren gaan was de enige vorm van vakantie die ik kende, en het lag dus voor de hand dat ik bij haar onderdak vond. Later heb ik me gerealiseerd dat deze vorm van misschien wel opgelegde gastvrijheid niet zo vanzelfsprekend is als ik toen ervaarde. Dus hierbij,  postuum en met terugwerkende kracht: bedankt, tante!

In de kamer achter de winkel stond een platenspeler en langzamerhand maakten de singles plaats voor langspeelplaten. Tussen de hand- en spandiensten voor winkel en huishouden door luisterden wij naar Boudewijn de Groot, Liesbeth List en Ramses Shaffy, maar ook naar Neil Young en Pink Floyd. Frank Zappa en the Mothers of Invention waren voor mij steevast het sein om even die boodschap te gaan doen, of om een bezoekje aan mijn opa te brengen.

Wie van mijn neven deze elpee gekocht heeft, weet ik niet, maar op een gedenkwaardige middag lag hier ineens Songs of Leonard Cohen op de draaitafel. Verder dan Suzanne  en Bird on the wire was ik nog niet gekomen, en nu een elpee lang van dit moois. Van zijn teksten begreep ik niet veel, maar ik had wel sterk het gevoel dat deze man mij begreep en dat ik veel van hem kon leren. Eindelijk had mijn rolmodel gevonden, kon ik mijn diepste gedachten en twijfels met iemand delen.

Zijn mantra’s hielpen mij het examenjaar door. You are locked into your sufferings and your pleasures are the seal hield ik mij achter een wankel bureautje op mijn zolderkamer voor, dagdromend van de vrijheid die het diploma mij zou brengen. Zijn Take me to the slaughterhouse, I will wait there with the Lamb gaf mij voldoende goddelijke steun om zelfs voor mijn mondelinge examen algebra een voldoende resultaat te boeken. Tot op de dag van vandaag is Leonard één van mijn beste vrienden. Niets beschrijft mijn dagelijkse werkelijkheid beter dan zijn There is a crack in everything, that’s how the light gets in.

Reclame ~1) Advertentie 2) Aanbevelende aankondiging 3) Aanprijzing van een product 4) Aanbieding 5) Aanprijzing 6) Aanprijzing van een artikel 7) Beklag 8) Bezwaar 9) Bezwaarschrift 10) Een klacht over die promotie (crypt.) 11) Ingezonden mededeling 12) Klacht 13) Middel om kopen te bevorderen 14) Openlijke aanprijzing 15) Publieke aanprijzing 16) Promotie.

Waarom is niets heilig voor reclamemakers? Waarom laten ze mijn dierbaarste schatten niet met rust? Dat Radar love van de Golden Earring gekoppeld wordt aan een automerk kan ik nog wel hebben, dit ligt enigszins voor de hand. De stap van Whole lotta love van Led Zeppelin naar een luxe mannenluchtje kan ik ook nog wel maken, maar het wordt al een stuk moeilijker bij het reclamefilmpje dat Heavy Cross van Gossip – met hun volslanke zangeres Beth Ditto –  via een aantal superslanke modellen moet binden aan een Frans parfummerk.

En terwijl ik mij rustig door de televisiereclame heen werk, op weg naar het journaal van acht uur, hoor ik ineens de beginklanken van Leonard Cohen’s Take this waltz. Een grijze dame neemt de trein naar Wenen voor een amoureus verrassingsbezoekje aan een plaatselijke boekhandelaar. De openingswoorden Now in Vienna ( there are ten pretty women) vormen het bruggetje naar de Oostenrijkse hoofdstad, en dat de erop volgende zin There’s a shoulder where death comes to cry een beetje wringt met de leeftijd van de hoofdpersonen, is waarschijnlijk niet zo belangrijk: de commerciële link is gelegd. Iedere keer, als ik nu dit nummer hoor, zie ik deze meneer en mevrouw in Wenen en zijn mijn andere beelden danig verstoord geraakt. Bedankt, NS International!

Had deze mevrouw niet de trein naar het Barcelona van Freddy Mercury en Montserrat Caballé kunnen nemen? Een boekhandel in het Londen van Wings of the Clash is toch ook heel geloofwaardig? Een retourtje naar het Brussel van Liesbeth List lijkt me een prima alternatief. Waarschijnlijk heeft het Waterloo van Abba mijn voorkeur.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat een link achter naar je eigen blog onder het woord van die week zodat iedereen mee kan lezen.

De #WOT is bedacht door Karin Ramaker. Daarna is het overgenomen door Irene van Putten, vervolgens door Hendrik-Jan de Wit en nu dus door Martha Pelkman.