Gerrit Komrij noemde De idioot in het bad het natste gedicht uit de Nederlandse poëzie.  Het is van de hand van M. Vasalis, maar ik kan me niet herinneren dat ik het op de middelbare school al heb leren kennen. De bloemlezingen Nederlandse literatuur en letterkunde van Knuvelder en Lodewick waren zware boeken die meestal thuis op de plank bleven staan, tenzij de leraar Nederlands expliciet de opdracht gaf zo’n boek me te nemen. En dat is jammer, want er kan veel wijsheid in een gedicht zitten, als je niet verplicht wordt het eerst te duiden in termen als jambische verzen, assonantie en antimetrie en je je kunt concentreren op het beeld dat in zeven kwatrijnen wordt geschetst.

Hij is in dit groen water nog als ongeboren, 

Hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen, 

Hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren 

En hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.

Gisteravond om kwart voor acht was ik weer die idioot, die het nodig vond om te bewijzen dat ik in zestig minuten honderd banen van vijfentwintig meter kan zwemmen. Op de vraag waarom ik dit wil, heb ik geen rationeel antwoord, ik kan alleen maar zeggen dat het zo lekker is mezelf een uur lang helemaal te vergeten en niets anders aan mijn hoofd te hebben dan het tellen van de gezwommen banen. Ik ben M. Vasalis, oftewel Margaretha Drooglever Fortuyn-Leenmans, iedere week weer dankbaar dat zij mij voor mijn eigenaardige gedrag een poëtische rechtvaardiging heeft gegeven.

Diploma ~ 1) Akte 2) Akte van bekwaamheid 3) Bekwaamheidsbewijs 4) Belangrijk papier 5) Belangrijk papiertje 6) Bewijs 7) Bewijs van bekwaamheid 8) Bewijs van bevoegdheid 9) Bewijs van een behaald examen 10) Bewijs van lidmaatschap 11) Bewijs van slagen voor een examen 12) Bewijsstuk 13) Brevet 14) Bul 15) Certificaat 16) Charter 17) Document 18) Examenbewijs

Zwemmen leerde ik in het Sportfondsenbad in Dordrecht. Ieder vrijdagmiddag om halfvijf liep ik vanaf de Markettenweg door het Weizigtpark en langs de Hugo de Grootlaan, met onder mijn arm een rolletje handdoek met zwembroek en in mijn zak een stempelkaart. Iedere eerste vrijdag had ik de contributie voor de nieuwe maand bij me en overhandigde dit aan een mevrouw achter een tafeltje, die hierop een nieuwe stempel op mijn kaart zette zodat ik de volgende drie keren na de controle aan de deur meteen naar beneden mocht, naar de grote kleedruimte met zijn open houten hokjes. Nadouchen was verboden, douchen vooraf was verplicht. In de winter was het na afloop buiten donker en stond ik iedere keer weer voor de keuze of ik de lange omweg om het park heen zou nemen, of me in het donker zou wagen. Wat was ik blij met mijn eerste fiets.

Zwemles werd diplomazwemmen en diplomazwemmen werd wedstrijdzwemmen, maar een rijke loopbaan is het niet geworden. Op de zwemvereniging werd ik uitgenodigd voor de nieuw op te richten kernploeg, maar de motivatie om iedere dag voor schooltijd eerst te gaan zwemmen ontbrak. Bovendien had ik geen zin in nog meer discipline in de vorm van een schreeuwende trainer op de kant, luisteren naar ouders en leraren vond ik wel genoeg. En dus kwam mijn zwemcarrière niet van de grond en bleef ik een oprechte amateur, die alleen bij langebaanwedstrijden wat beter uit de verf kwam. Blijkbaar heb ik een dieselmotor, die traag op gang komt maar wel lang kan doorgaan.

Desondanks heb ik zelfs op internationaal niveau gezwommen. In 1969 werd onze vereniging uitgenodigd deel te nemen aan het Internationales Sommerschwimfest des Kölner Turngaues, dat gehouden werd in het Städtischen Freibad van Bensberg, een dorpje onder de rook van Keulen. Bij aankomst werden wij door de Duitse zwemvereniging in een feestzaal ontvangen en aan het einde van de avond werd ik toegewezen aan een gastgezin. Eenmaal daar thuisgekomen volgde een moeizame conversatie in het Duits, waarbij ik mij realiseerde dat er in het echte leven meer nodig is dan kennis van naamvallen en Schwere Wörter.

De dag erop behaalde ik het mooiste diploma uit mijn zwemcarrière, een echte Sieger-Urkunde in gouden Gotische letters en versierd met twee eikenbladeren en een eikel. In een tijd van 1.20.2 werd ik tweede op het onderdeel 100 m Rücken – Männliche Jugend Jg. 53/54. Voor de goede orde: het wereldrecord op de honderd meter rugslag voor mannen stond toen op 58.0, gezwommen door de drie jaar oudere Roland Matthes, vertegenwoordiger van Oost-Duitsland tijdens de Olympische zomerspelen in Mexico in 1968. Na afloop van mijn race kreeg ik van een vrijwilliger van het West-Duitse Rode Kruis een kopje thee met rum, want het was een beetje fris in het buitenbad.

#WOT: betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verschijnt er een woord waarover je iets kunt schrijven, vloggen of ploggen. Laat daar een link achter naar je eigen blog.