Of er een noodzaak was, of een bijzondere reden, kan ik niet achterhalen. Wel weet ik dat ik er nooit om gezeurd heb, maar opeens kreeg ik een nieuwe fiets.

Ik kan me voorstellen dat het een vroeg verjaardagscadeau was, want mijn één jaar oudere broer kreeg die ochtend bij de fietsenzaak aan de Dubbeldamseweg in Dordrecht tegelijkertijd zijn eerste fiets en onze verjaardagen liggen maar drie maanden uit elkaar. in ieder geval had mijn voorkeur voor de kleur blauw zich nog niet ontwikkeld, want ik kreeg het rode exemplaar en ik kan me alleen trots herinneren, geen spijt.

Tenminste, er was één ding waar ik niet op gerekend had. Daar stond mijn nieuwe rode fiets, door mijn ouders betaald en nu mijn eigendom, en ik snapte niet waarom de fietsenmaker een sticker met zijn eigen naam op het achterspatbord plakte. Waar Koopmans had moeten staan, stond nu Isendoorn. Maar niemand deelde mijn jeugdige verontwaardiging, iedereen deed alsof dit de gewoonste zaak van de wereld was en er zat voor mij niets anders op dan dit dan maar te accepteren. Dat we een mooi glimmend speldje van de fietsenfabrikant kregen, maakte dit minpuntje iets dragelijker.

Of er ook een boekje van Piet Pelle bij hoorde weet ik niet meer, maar ik herinner me wel dat ons op het hart gedrukt werd zuinig te zijn op de nieuwe Gazelle. Een fiets was een kostbaar bezit, waar niet lichtzinnig mee omgesprongen mocht worden. Buiten in de regen laten staan was uit den boze, dat begreep ik ook wel, en natuurlijk nam ik mij voor mijn nieuwe bezit te koesteren, iedere week schoon te maken en de velgen altijd te laten glimmen. Het was één van die voornemens die al snel verdwijnen.

Fiets = 1) door spierkracht aangedreven voertuig 2) vervoermiddel 3) rijwiel 4) tweewieler 5) stalen ros

Vreemd genoeg ging ik niet op die fiets naar school, dat gebeurde nog altijd lopend. Ieder kind deed in die dagen alles te voet, een auto hadden de meeste gezinnen niet en weggebracht worden was een uitzondering.

In mijn eentje was ik al dagelijks vanaf de Markettenweg naar de kleuterschool in de Vriesestraat gelopen, midden in het centrum. Een tijdlang liep ik iedere woensdagmiddag naar de gymnastiekzaal aan de Brouwersdijk en op vrijdagmiddag samen met mijn zusje het hele eind naar het Sportfondsenbad bij de oprit naar de Zwijndrechtse Brug, op de heenweg door het Weizigtpark, terug in het donker om het park heen.

Op mooie zomerse dagen liep ik met mijn zwembroek in een opgerolde handdoek onder de arm naar het Wantijbad, ver weg aan het einde van de Baden Powelllaan en regelmatig moest ik naar de oorarts aan het einde van de Singel, onder de lucht van de koekjesfabriek van Victoria. Stuk voor stuk dus fikse wandelingen, waarbij de dagelijkse afstand naar de lagere school in het niet viel.

Lopen en fietsen heb ik altijd als een noodzaak beschouwd, ik heb nooit een warme band gekregen met deze vormen van lichaamsbeweging. Het komt nog steeds niet in me op even een rondje te gaan lopen om eens lekker te genieten van de buitenlucht, of om gezellig de fiets te pakken om hier de polder in te gaan.

Fietsen is voor mij onlosmakelijk verbonden met tegenwind en lekke banden, en in banden plakken ben ik niet goed. Ik heb het mijzelf moeten aanleren en toen de kinderen dagelijks op de fiets zaten heb ook flink kunnen oefenen. Alles wat je fout kunt doen, heb ik al eens een keer fout gedaan, maar het heeft me niet handiger gemaakt. Integendeel, ik heb er nog steeds een hekel aan en moet mijn weerzin overwinnen om überhaupt aan het plakken van een band te beginnen.

De fiets op zijn kop, een emmer water ernaast en het gaatje in de band proberen te vinden. Dat gaatje zit altijd op een lastig plekje, vlak bij het ventiel of aan de buitenkant van de vouw van de platte binnenband. De tube solutie is bijna altijd leeg, verdampt in het kleine rode doosje met de bandenlichters en de plakkertjes. Er zijn verschillende soorten van die plakkertjes, maar welke is nu de beste voor het desbetreffende gaatje?  Ik weet het nog steeds niet. Moet ik eerst de band opschuren? Hoe lang moet de lijm drogen, voordat ik kan gaan plakken? Geen idee, ik doe maar wat.

Door schade en schande kwam ik erachter dat er soms twee gaatjes in een lekke band zitten. De binnenband heb ik wel eens gedraaid proberen op te pompen, dat gaat maar moeilijk. Het stukje glas liet ik in de buitenband zitten, zodat ik meteen na het omdraaien van de fiets weer opnieuw kon beginnen. Met een bandenlichter heb ik ooit een nieuw gat in een zojuist geplakte band gemaakt en toen ik dacht dat het handiger was om het voorwiel er even helemaal uit te halen, kreeg ik deze er niet meer recht in. Wat een ellende.

Terwijl anderen tijdens het fietsen om zich heen kijken en kunnen genieten van de natuur, als ze tenminste niet door elektrische fietsen, racefietsen, mountainbikes en andere tweewielers van het fietspad gereden worden, kan ik alleen maar denken aan lekke banden en weet ik dat ik iedere meter die ik verder weg fiets, ook weer terug moet en dat de kans op een ontmoeting met een doorn of een glasscherf met iedere trapbeweging groeit.

Wat ben ik blij dat ik een mooie achtertuin heb.

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag publiceert alimolenaar.nl een woord waar je over mee kunt schrijven. Je kunt op ieder moment instappen.